RECENZJA: Mój przyjaciel smok 1

Choć tegoroczny Mój przyjaciel smok to remake disnejowskiego musicalu Pete's Dragon z 1977, to ze swojego pierwowzoru czerpie bardzo niewiele, odwzorowując jedynie relację chłopiec-smok oraz powtarzając pewne umiejętności fantastycznego stworzenia (głównie znikanie). Scenarzyści (David Lowery i Toby Halbrooks) przenoszą akcję produkcji do czasów współczesnych, a w jej opowiedzeniu sięgają do licznych klisz i schematów kina familijnego. Smok to typowe zwierzę, w wyglądzie i zachowaniu którego twórcy oparli się na fizjonomii i instynktownych skłonnościach kotów i psów. Przez bezpieczną linię fabularną i łagodną estetykę film śmiało można zaszufladkować koło familijno-przygodowych produkcji pokroju Lassie wróć czy Zebry z klasą.

Początek widowiska już od pierwszych scen przywodzi na myśl Księgę dżungli, którą Walt Disney Studios wyprodukowało również w bieżącym roku. Zwinne ruchy głównego bohatera, Petego (Oakes Fegley), łatwo skojarzyć z innym chłopcem wychowanym na łonie natury przez dzikie zwierzęta – Mowglim (Neel Sethi). Widać, że ich choreografia oparta została na podobnym stylu, co z marszu powinno zaowocować sukcesem, tak, jak miało to miejsce we wspomnianym wiosennym widowisku. Faktycznie, pierwsza część filmu, w trakcie której twórcy rozwijają wątek przyjaźni Pete’a i Elliotta, to definitywnie najlepszy fragment produkcji. Niestety, im dalej od lasu, tym akcja zwalnia coraz bardziej, przez co właściwie cały środek filmu staje się nudną podróżą po prowincjonalnym, amerykańskim miasteczku w towarzystwie nadmiernie wesołych i zaangażowanych postaci.

Mój przyjaciel smok w całości opiera się na toposach zachodniego kina, a w chwili wyświetlenia się napisów końcowych nietrudno zauważyć, że właściwie każda scena zaczerpnięta została z innego widowiska. Najbardziej cierpią na tym sekwencje z udziałem fantastycznej bestii, które zostały wręcz zacytowane z Ostatniego smoka i Eragona. Podobnie jest z oklepanym wątkiem kłótni przyjaciół, pozornej zdradzie opartej na przykrym zbiegu okoliczności i ekscentrycznym staruszku naszkicowanym według schematu jakiego dziadka chciałoby mieć dziecko. To właśnie brak oryginalności i dość banalna fabuła sprawia, że w trakcie seansu milusińscy będą bawić się o niebo lepiej od swoich opiekunów.

Paradoksalnie to młodzi aktorzy – wspomniany Oakes Fegley oraz Oona Laurence wypadają w swoich rolach o wiele bardziej przekonująco niż ich przerysowani, dorośli współpracownicy z planu. Przyjacielska więź zawarta między chłopakiem a dziewczyną jest równie wiarygodna i szczera, co wcześniejsza relacja ze smokiem, a zwinność młodocianego aktora szczerze zachwyca. Oakes Fegley to definitywnie jeden z bardziej urzekających dziecięcych aktorów ostatnich lat.

Film, prócz typowej lekcji o przyjaźni i utracie bliskiej osoby, niesie za sobą proekologiczne przesłanie. Antagonistami stają się ludzie zagrażający naturze i smoku. To zupełnie inny kierunek, niż ten obrany w oryginalnym Pete's Dragon. Jednak dzięki walce natury z destrukcyjną działalnością człowieka, widz otrzymuje rewelacyjną finalną sekwencję pościgu. Cała scena prowadzi śmiały dialog z konwencją kina akcji lat 80’. Jest też głośnym budzikiem, budzącym zaspanych odbiorców po rozwlekłym akcie II.

Walt Disney zaryzykował, stwarzając wysokobudżetowy film skierowany głównie do dzieci o tak hermetycznej i bezpiecznej fabule. W XXI wieku najmłodsi oczekują po kinowym seansie głośnych eksplozji, pojedynków i superbohaterów. Ekologiczny Mój przyjaciel smok relaksuje leśną ciszą, w odpowiednio śmiesznych scenach rozwesela najmłodszych, a starszym pozwala przypomnieć sobie klimat kina familijnego, na którym dorastali.

Moja ocena: 5/10