Nowojorczyk w Hollywood. Recenzja Śmietanki towarzyskiej 1

Nazwisko Woody’ego Allena w ciągu dekad jego pracy stało się synonimem czegoś, co z całą pewnością można nazwać klasą. Opanowawszy filmowe rzemiosło, reżyser co rok kręci nowy film o co najmniej “dobrej” ocenie, zadowalając swoich wiernych fanów. W Śmietance towarzyskiej Allen na przekór krytyce i wiekowi udowadnia, że nadal jego błyskotliwość potrafi przełamać skostniałe założenia filmu, nawet przy wpadaniu w powtarzalność.

Tym razem miejsce akcji pada na zatopione w blichtrze i oświetlone fleszami bulwarówkowych paparazzich lata 30. w Hollywood i Nowym Jorku. Goniący za amerykańskim snem syn nowojorskiego rzemieślnika – Bobby (Jesse Eisenberg) trafia pod skrzydła brylującego w towarzystwie wuja – Phila Sterna (Steve Carell), agenta gwiazd filmowych. To tam początkowo mało obyty i nieśmiały chłopak rozwijać będzie swój charakter, wpadając w kłopotliwy romans, zażywając nowego stylu życia, prowadzącego ostatecznie do zmęczenia i odseparowania się od środowiska, które uzna za sobie obce.

Crème de la crème Śmietanki towarzyskiej jest to, w czym Allen od lat czuje się najlepiej. Żarty o Żydach, miłosne zawirowania i dozy kiczu, który dopełnia głos samego reżysera jako narratora całej opowieści. Całość dopełnia montaż, momentami wzięty wprost ze złotej, przedwojennej ery początków przemysłu kinematograficznego oraz zdjęcia Vittorio Storaro, utrzymane w pastelowej kolorystyce. Niestety za całą zręcznością Allena w operowaniu swoim stylem, stoi uczucie powtarzalności u widza, który podobne historie i postaci pamięta z wcześniejszych lat. Jest to wynikiem kurczowego trzymania się swoich preferencji przez reżysera, który w prowadzeniu fabuły i jej kreowaniu jest nader bezpieczny i nie wybiega daleko z pomysłami na urozmaicenia. Skutkiem tego jest to, że wątki poboczne topornie łączą się z całością – a szkoda.

Największy niedosyt pozostawia nie historia miłości, którą przejrzeć można już na samym początku, ani nie zakończenie, nadchodzące niespodzianie, w którym dopatrywać się można braku pomysłu na zamknięcie kompozycji. To skrajnie drugoplanowa rola rodziny głównego bohatera sugeruje, że u Allena znajduje się zbyt dużo pomysłów, by móc je wszystkie zręcznie wpleść w film. Losy oportunistycznego gangstera, komunizującego filozofa oraz starego małżeństwa to materiały, które powinny znaleźć swoje własne miejsce w twórczości Allena – w Śmietance towarzyskiej ich rola nie zadowala.

Pośród całej twórczości nowojorskiego filmowca, Śmietanka towarzyska zajmie miejsce równe wielu innym jego filmom: zręcznie wyreżyserowanych, zabawnych i zwyczajnie dobrych, choć to ostatnie określenie jest tak pozytywne, jak przesycone błogą obojętnością i krytyką.

Zostań naszym królem wirtualnego pióra.
Dołacz do redakcji FDB

Komentarze 0

Skomentuj jako pierwszy.

Proszę czekać…