To film, który przez swą intrygę próbuje pokazać złożoność pewnego zjawiska. Ostatecznie jednak sprowadza się do tego, że wkurzy wiele osób z różnych stron sporu. przeczytaj recenzję

Jest to obraz kreślony grubą kreską, często odchodzący od psychologicznej wiarygodności i reguł prawdopodobieństwa w imię dobrego humoru. Ja te decyzje kupuję. przeczytaj recenzję

W czasie seansu bohaterowie uczą się, jak ze sobą żyć, pomagać sobie, a także dać drugiej osobie przestrzeń na oddech. Dawno nie było tak skromnego, a jednocześnie wielkiego filmu w polskim kinie. przeczytaj recenzję

Otwiera nurt o młodych dorosłych, w którym relacje, empatia i próby zrozumienia są najważniejszymi wartościami. Po latach dokręcania śruby i pesymizmu w polskim kinie mam nadzieję, że potrwa on jak najdłużej. przeczytaj recenzję

Najpierw jest oczarowanie, potem wiele dobrych chwil. I nagle coś się psuje. I chociaż wszyscy chcielibyśmy, żeby znów było lepiej, jest jedynie coraz gorzej. przeczytaj recenzję

Jest odpowiednikiem tego komediowego akcyjniaka, który z uśmiechem oglądało się za dzieciaka wieczorami w telewizji. Bez żenady czy ironicznego odbioru. przeczytaj recenzję

Udział dwóch zdolnych komików oraz otwarcie filmu dawały nadzieję na dobrą rozrywkę. Niestety, wszystko psuje się po zwieńczeniu pierwszego aktu. przeczytaj recenzję

Niektórych może zniechęcić naiwność i nachalny optymizm „Życia Chucka”. Niemniej taki miał być ten film – wskazujący na dobre momenty, gdy cały świat się wali, a przyszłość wydaje się niepewna. przeczytaj recenzję

Panahi proponuje widzom moralitet o sprawiedliwości. Szybko okazuje się, że w oczach bohaterów trudno będzie ją osiągnąć. przeczytaj recenzję

Realizacja przywodzi na myśl fabrycznie realizowane seriale science fiction, gdzie rewie generycznych walk i umownych efektów specjalnych są przerywnikami między długimi dialogami. przeczytaj recenzję