Jeden z lepszych filmów Burtona. Wracam po latach z sentymentem.

Film spełnił swoją rolę. Ma klimat i gagi jedynki. Ubawiłam się, nie nudziłam, wątków dużo jednak nie przeszkadzały w całości. Mroku, groteski typowej dla Burtona pod dostatkiem. Świetne efekty praktyczne, aż miło się oglądało wiedząc, że to wszystko to nie CGI. Polecam fanom jedynki, ale i nie tylko.

Zapowiada się ciekawie, daje nadzieję na coś niezłego, nie wybitnego, ale przyzwoitego. Ale... muszę to napisać. Patrzenie na Adjani, kiedyś piękną kobietę, a teraz "walczącą" z upływem czasu przykre.

Bardzo dobry melodramat z gwiazdorską, brytyjską obsadą. Hughowie Grant (znany z głupkowatych, ale zarazem fajnych komedii romantycznych) i Laurie (który później stanie się dr. Housem), Kate Winslet, Alan Rickman (który to zasłynął jako antagonista z pierwszej części "Szklanej pułapki"), no i sama wcielająca się w główną rolę Emma Thompson. Wielka szkoda, że nie dostał większej liczby Oscarów ten zajefajny film, bo ten film reprezentuje coś sobą więcej, aniżeli najlepszy scenariusz adaptowany. Podobają mi się przepiękne, wiejskie plenery, kawałki grane na pianinie przez samą Marianne Dashwood, której mamą jest pani Elinor. Kiedy to widz myśli, że ona umrze, to jakimś cudem szczęśliwie przeżywa zaziębienie i zamarzenie. Jeszcze raz napiszę: imponujące kino, dla mnie 1995 rok w światowej kinematografii był równie udany, jak sam 1994 rok. 8/10