Zdjęcia do filmu kręcono w Kalifornii w USA, w miastach: Los Angeles na Olvera Street kręcono scenę, w której Włóczęga ucieka z Brzdącem, aby ten nie dostał się do sierocińca; część zdjęć kręcono także na La Brea Avenue w Hollywood oraz w Pasadenie na moście Colorado Street, gdzie włóczęga ratuje niedoszłą samobójczynię.
Taśma filmowa umieszczona była na 6 rolkach filmowych.
Pozostałe
Taśma filmowa mierzyła 1614 metrów.
Główny temat muzyczny filmu został oparty na 6 symfonii Piotra Czajkowskiego.
W roku 1971 Charles Chaplin dodał do filmu muzykę i poprawił jego montaż.
Firma produkująca film chciała oszukać Chaplina płacąc mu za ten 6-szpulowy film tak, jak za 2-szpulowy, czyli ok. pół miliona dolarów. Chaplin wywiózł wówczas film poza Kalifornię i trzymał go tam tak długo, aż firma zgodziła się zapłacić mu 1,5 miliona dolarów oraz dodatkowe zyski ze sprzedaży.
Charles Chaplin podczas kręcenia tego filmu rozwodził się z pierwszą żoną, Mildred Harris. Obawiając się, że negatyw Brzdąca może zostać, wraz z innymi dobrami, zabezpieczony na poczet zasądzonej w ramach werdyktu rozwodowego sumy, postanowił wywieźć go poza obszar kalifornijskiej jurysdykcji. Pewnej sierpniowej nocy 1919 roku o trzeciej w nocy Alfred Reeves, współpracownik Chaplina udał się do operatora Rolliego Tothertona i nakazał mu przeniesienie negatywów. Zostały one przewiezione pociągiem w 12 drewnianych skrzyniach, zapakowane w puszki do kawy. Chaplin ukrył się wraz z negatywami w jednym z hoteli Salt Lake City i w pokoju hotelowym rozpoczął montaż filmu.
10 lipca 1919 roku o godzinie 16.00 zmarł synek Chaplina, Norman Spencer Chaplin, urodzony zaledwie trzy dni wcześniej. Jednak 11 dni później reżyser rozpoczął casting na dziecięcego aktora do nowego filmu i zdecydował się ostatecznie zatrudnić Jackiego Coogana - czteroletniego aktora. Chłopiec zachwycił Chaplina, odpowiadając na jego pytanie o to, czym się zajmuje frazą - Jestem kuglarzem w świecie nabieraczy.
Premiera filmu odbyła się 6 lutego 1921 roku w Nowym Jorku. Brzdąc został od razu bardzo dobrze przyjęty przez widzów i krytykę. Film porównywano do powieści "Oliver Twist" Charlesa Dickensa, wskazywano też na fakt, że film budzi u widzów jednocześnie i śmiech i łzy.
Przedstawiony w filmie wizerunek ubóstwa i okrucieństwo pracowników opieki społecznej przypominają Charlesowi Chaplinowi jego własne dzieciństwo w Londynie. To sprawia, że jest to najbardziej autobiograficzny film jaki kiedykolwiek powstał.
Charles Chaplin i Jackie Coogan po raz ostatni spotkali się w 1972 roku, na gali Amerykańskich Oscarów Honorowych.
Charles Chaplin, aby nakręcić film pożyczył we włoskim banku 500 000 dolarów.
Film został wybrany przez reżysera Waynea Wanga jako jego ulubiony film wszech czasów w plebiscycie AFI.
W 1998 roku American Film Institute wpisał obraz na listę 400 filmów nominowanych do Top 100 Greatest American Movies.
Roboczy tytuł filmu brzmiał "The Waif".
Kilka scen ulicznych zostało nakręconych na słynnej ulicy Olvera w Los Angeles, prawie 10 lat przed tym, jak została ona przekształcona w meksykańską atrakcję turystyczną.
Charles Chaplin był perfekcjonistą w tym co robił i dlatego nakręcenie filmu zajęło mu 5 i pół miesiąca, co było ogromną ilością czasu na produkcję filmową w 1921 roku.
W grudniu 2011 roku został wybrany przez Library of Congress na listę lista filmów budujących dziedzictwo kulturalne Stanów Zjednoczonych, które są „kulturalnie, historycznie lub estetycznie znaczące”.