Cesare, pięćdziesięcioletni robotnik, wdowiec, żyjący samotnie, jest pewnego dnia w tramwaju świadkiem nagłej śmierci człowieka. Wówczas jakby po raz pierwszy dociera do świadomości Cesare nieuchronność jego własnej śmierci. Pod wrażeniem tego silnego przeżycia, Cesare postanawia z dnia na dzień odmienić swoją egzystencję. Rzuca pracę, chociaż nie nabył jeszcze prawa do emerytury. Chce jednak przez resztę lat, jakie mu pozostały, wolny od trudów i przymusów, korzystać tylko z radości i przyjemności życia, jakby pragnąć nadrobić czas, stracony na pracę, obowiązki i wyrzeczenia. Wkrótce jednak, wytrącony z normalnego toku codzienności, czuje się, bardziej niż kiedykolwiek dotąd, stary, samotny i opuszczony. Kończą mu się oszczędności i znów musi szukać środków do życia.