Mission: Impossible III 2006

Kolejna rewelacyjna część dużo akcji wyśmienity Tom Cruise zdecydowanie polecam

Właśnie na dniach odświeżyłem sobie ten akcyjniak i pomimo, że przez ostatnie x lat widziałem go n razy, to dalej się miło ogląda i jest bardzo dobry. Choć z tej serii bardziej wolę i chyba więcej razy widziałem (co niejako oczywiste) część pierwszą, to jako drugą najczęściej oglądaną jest Mission: Impossible – Ghost Protocol, aczkolwiek nie najbardziej lubianą.
Film całkiem dobry, jako film akcji nawet bardzo. Oczywiście fabuła jest dokładnie jak sam tytuł serii – bardzo niemożliwa – lecz i tak Ethan Hunt i jego ekipa dostarcza świetnej rozrywki. Z czasem (według mnie) forma delikatnie spadła, ale ostatnia odsłona równie bardzo mi się podobała. Tutaj owa 'królicza łapa', bo przecież zawsze musi być jakiś obiekt, czy to mikroczip, mikrofilm, dyskietka, wirus czy substancja chemiczna, okazała się być równie tajemnicza jak jej nazwa i choć widzimy elegancji pojemnik ze złowrogim logiem zagrożenia, to jednak sama zawartość jest na koniec dalej enigmatyczna.
Fishburne fajnie wcielił się w dyrektora oddziału, a na koniec świetnie wybrnął z dosyć niezręcznej sytuacji w jakiej się znalazł. No i to przekomarzanie się jego z Ethanem mające zapewne zasiać w widzu niepewność co do kolejnych części… :)
     
Polecam, można śmiało w ciemno oglądać. Zupełnie zresztą jak pozostałe z serii.

Klasyczny Abramowski styl, który dał tej serii niesamowity oddech i wzniósł ją w swoim czasie na wyższy poziom. Razi za dużo scenariuszowych uproszczeń.

Może Byc – Przy dwóch poprzednich częściach wypada zdecydowanie słabiej, ale akcji również nie brakuje.
Można Zobaczyc

6/10

Królicza Łapka albo Królicza Dupka – – jakoś tak nazywała się ta butelka po mleku, za którą po całym świecie ugania się główny bohater. Co w niej jest, nie dowiemy się do końca filmu, ale to nie jest potrzebne, ponieważ rzecz nie polega na tym, by o coś chodziło, tylko żeby zachwycić się cudowną grą używanych przez bohatera gadżetów. Linka do skoku z osiemsetnego piętra jest bardzo przekonująca. Okulary, dzięki którym widzisz wszystko na wylot, wywołują wzruszenie jak monolog Hamleta. Piłki tenisowe wystrzeliwane z armatki, żeby zmylić ochronę, wyciskają łzy z oczu jak Scarlett O’Hara. Całość wieńczy brawurowa rola spadochronu, co się nie rozwija, bo ma zapewne problemy egzystencjalne. Poza gadżetami pętają się jeszcze ludzie, ale nie warto o nich mówić.