Czarny cadillac 2009

Pamiętam jak dziś dzień kiedy kupiłem sobie zbiór opowiadań Stephena Kinga "Marzenia i koszmary". Pierwszym utworem był właśnie "Cadillac Dolana". I pamiętam jak po przeczytaniu tego opowiadania pierwszą myślą jaka mi przyszła do głowy była "To idealny materiał na świetny film!". Więc kiedy usłyszałem, że ktoś się bierze za ekranizację nie ukrywałem radości, mimo że z przenoszeniem Kinga na ekran różnie bywa. Raz są to świetne filmy a czasem totalne dno które trafia od razu na DVD. Problem też polega na tym, że co innego zekranizować 600 stronicową książkę a co innego opowiadanie które ma tych stron np. 50. W przypadku powieści fabuła jest niejednokrotnie skracana żeby zmieścić wszystko w 2 godzinny film. W przypadku opowiadań jest wręcz przeciwnie – scenarzyści często dodają coś od siebie do gotowego utworu i bywa że wyobraźnia zbytnio ich ponosi. Jednak w przypadku "Dolan’s Cadillac" nie powinno być żadnego problemu – wystarczyło tylko odpowiednio przenieść słowa Kinga na taśmę filmową. Niestety nie udało się.

Po pierwsze twórcy posypali się już przy obsadzie – ani Wes Bentley, ani już tym bardziej Christian Slater w ogóle nie pasują do odtwarzanych przez siebie postaci. W żadnym stopniu nie przypominają wizualnie tych wymyślonych przez Kinga co jeszcze nie jest najgorsze. Po prostu źle grają – Christian Slater jest żałosny w ostatnich minutach filmu a Wes Bentley ma ciągle minę która mu została z "Ghostridera". Opowiadanie "Cadillac Dolana" miało świetnie zbudowany psychologizm postaci – w filmie niczego takiego nie zobaczymy. Przyszli, zagrali, wzięli kasę i tyle.

Po drugie czas filmu – 85 min. filmu a spokojnie można było zrobić film przynajmniej z 20 min. dłuższy. Pokazać gniew i załamanie bohatera po stracie żony, determinację z jaką pracował przy remoncie autostrady. Można było te wątki dłużej pociągnąć i zbudować napięcie, które wybucha w odpowiednim momencie.

Po trzecie sama fabuła – akcja opowiadania miała miejsce jakieś 20 czy 30 lat temu. Scenarzyści natomiast przenieśli ją do czasów dzisiejszych. Dolan nie jeździ szarym Cadillakiem De Ville tylko nowoczesnym gangsterskim SUV’em. W sumie w takim przystosowaniu fabuły do naszych realiów nie ma jeszcze nic złego jeśli zachowuję się klimat historii. A nie pozostał po nim nawet najmniejszy ślad. Czytając nie chciałem żeby opowiadanie się skończyło. Oglądając zerkałem na zegarek bo film po prostu nudził.

Podsumowując kto nie czytał tego odsyłam do lektury. Później ewentualnie można film obejrzeć dla porównania. Dla tych którzy nie czytali i nie chcą tego zrobić film będzie zabiciem 85 minut nudy w deszczowe popołudnie i szybko zostanie zapomniany.