Step Up - Taniec zmysłów 2006

Gdy balet spotyka się z hip-hopem...

...powstaje całkiem niezły film. Przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie po moim pierwszym (i każdym z trzech czy czterech kolejnych) seansie "Step Up - Taniec Zmysłów".

Zaczynając od historii, trzeba przyznać, że pod tym względem film może nie jest wybitnie kiepski, ale zbyt dobry też nie. Biedny chłopak plus bogata dziewczyna plus taniec. I to właściwie koniec. Oczywiście, można tu wspomnieć o wątkach pobocznych i próbach przekazania czegoś młodzieży (bo to do niej jest skierowany film). Scenarzysta i reżyser pouczają, że powinno się kończyć rzeczy, które się zaczęło. Pokazują jak wygląda życie w biednych dzielnicach, czy jak może się skończyć przekraczanie granic - to ostatnie pokazane akurat w sposób dobitny. Właściwie to jedyną zaletą historii jest jej lekkość i strawność, pomimo naszpikowania morałami.

Aktorstwo także nie należy do tych górnych lotów - jest po prostu przyzwoite. Channing Tatum jako Tyler Gage nie zachwyca, jednocześnie nie jest sztuczny czy przerysowany. Ot taki chłopak z biednej dzielnicy, choć imponuje sposób w jaki przygotował się do roli - w końcu nie jest profesjonalnym tancerzem. Również Jenna Dewan Tatum w roli Nory Clark ani nie zachwyca, ani nie odrzuca. Na uwagę zasługuje jednak De'Shawn Washington (Skinny) - zagrał bardzo wdzięcznie, a jego rola, choć drugoplanowa, zapada w pamięć. Także Mario (Miles) całkiem dobrze sprawdził się w nowej roli, kiedy to nie trzymał mikrofonu w dłoni, lecz stanął przed kamerą.

Oczywiście, największymi atutami filmu są taniec, a także muzyka. Choć taniec nie powala na kolana, faktycznie jest energetyczny i imponuje. Niesamowicie wypada natomiast próba połączenia tańca klasycznego z ulicznym hip-hopem. Jedną ze scen, które wspominam najcieplej, jest moment, w którym Nora próbowała nauczyć Tylera kroków - naprawdę zabawny fragment. Podobnie jak wizyta Tylera w szkole baletowej. Ostatecznie, z tych zabawnych chwil wyszedł ciekawy finał, który naprawdę jest czymś świeżym, jeśli chodzi o filmy taneczne.

Warto zaznaczyć, że muzyka w pełni podąża torem wyznaczonym przez taniec. Pojawiają się utwory popowe, które są akurat tą słabszą stroną oprawy muzycznej, ale też i hip-hopowe, niektóre w nowych, bardzo ciekawych aranżacjach. Jak się okazuje, połączenie orkiestry i szybkich, tanecznych bitów to strzał w dziesiątkę.

Jeśli chodzi o całość - ktoś popełnił błąd. Jak sam tytuł mówi, film powinien być przeważnie o tańcu, natomiast ja, oglądając go, odniosłam wrażenie, że to historia ma grać pierwsze skrzypce. Przez to jest jedynie bardzo dobrym musicalem, ale nie wykorzystuje całego swojego potencjału - przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Co nie zmienia faktu, że ogląda się go lekko i przyjemnie, jest sympatycznym rozweselaczem i fajnie rozgrzewa w chłodne jesienne i zimowe wieczory. W końcu taniec to wymagający sport - a tego filmu nie można oglądać i nie zatańczyć.