Różyczka 2010

Nowy film Jana Kidawy-Błońskiego przez wielu jest traktowany, jako głos w dyskusji politycznej o tzw. tajnych współpracownikach. Do tego dochodzą ewidentne porównania z prawdziwą postacią Pawła Jasienicy, pisarza historycznego, eseisty, który został uwiedziony przez tajną współpracowniczkę Służby Bezpieczeństwa o kryptonimie "Ewa". Sam reżyser zarzeka się, że podobieństwo jest przypadkowe, ale kto obejrzy film i trochę poczyta nie będzie miał wątpliwości.

Kończąc wątek historyczny, trzeba jasno powiedzieć, że Różyczka nie zdaje jednego egzaminu. Próba wypowiedzi ponadczasowej jest mdła, bezbarwna i właściwie nic nowego nie wnosi. Pogląd o tym, że tajni współpracownicy, to często przypadek i zbieg przykrych okoliczności jest znany i często poruszany w dyskusji. Nie mniej jednak, film na pewno wzbudzi dużo emocji, ale tą dyskusję zostawmy politykom i skupmy się najpierw na grze aktorskiej.

Prawdziwą gwiazdą pierwszego planu jest Magdalena Boczarska! Trudna rola, zagrana jednak znakomicie i z dużą pasją. Na ekranie widać prawdziwą ewolucje postaci i można odnieść wrażenie, że grają ją dwie rożna aktorki, bo każda z nich jest bardzo wyrazista. Kamila Sakowicz z pierwszej części filmu, to zupełnie inna osoba niż "Różyczka" z końcówki.

Kroku Boczarskiej próbują dotrzymać dwaj bardzo doświadczeni aktorzy. O Andrzeju Sewerynie wypada pisać z uznaniem z racji dorobku artystycznego, ale trzeba przyznać, że w Różyczce doskonale wcielił się w rolę. Młodszy, ale nie mniej ceniony Robert Więckiewicz zagrał to, co umie najlepiej, czyli poleciał "więckiewiczem". Stworzona postać budzi z jednej strony lęk, odrazę, a z drugiej dziwne współczucie.

Część wizualna prezentuje się bardzo interesująco, co jest zasługą po pierwsze pracy operatora, a po drugie licznym wstawkom archiwalnym pokazującym prawdziwą Warszawę lat 60-tych!

Na ekranie nie brakuje odważnych scen erotycznych, których nie powstydziłby się nawet klasyk gatunku Nagi instynkt. Film pokazuje, jak skomplikowana jest miłość oraz jak bywa okrutna i przewrotna. Na pierwszy plan wychodzą relacje międzyludzkie, przyćmiewając pełne patosu przemówienia i agitacje polityczne. Film mógłby trwać tylko nieco krócej (trwa 117 minut), ale reżyser chyba za bardzo chciał pokazać, jak bawiono się kiedyś w Warszawie.

Film godny polecenia miłośnikom psychoanalizy, bo po wyjściu z kina można toczyć długie dyskusje nad decyzjami poszczególnych postaci. Uważajcie tylko w kasach kinowych, bo chcąc obejrzeć film z Więckiewiczem w roli głównej, można przez przypadek trafić na Tricka bądź, co gorsze Kołysankę!