W Dziurze nieustanny deszcz i wszechobecna woda mają wymiar apokaliptyczny. Apokaliptyczność ta symbolizuje zarówno przełom milenijny, jak i tajemniczy wirus opanowujący Tajwan. W zniszczonym, betonowym domu, w samym środku epidemii, żyją w sąsiednich mieszkaniach mężczyzna i kobieta. Dzieli ich podłoga/sufit, a potem łączy wybita w niej/nim dziura. Hsiao-kang zaczyna niemo uczestniczyć w samotnej egzystencji dziewczyny, a jej samotność zlewa się w jedno z sączącą się zewsząd wodą.