Rozmowa z Oliverem Hirschbiegelem
Ten pressbook może zdradzać kluczowe elementy filmu
- Po serii filmów telewizyjnych, „Eksperyment” jest Pana pierwszym filmem kinowym. Czy była to ogromna zmiana w sposobie pracy nad filmem?
-Telewizja zapewnia 2-3 milionową widownię. Mniej więcej tyle samo osób chodzi do kina. Jednak praca nad fabularnym filmem kinowym to przedsięwzięcie na zupełnie inną skalę. Wszystko co jest związane z realizacją takiego filmu wymaga szacunku do pracy innych i cierpliwości. Ja jestem naprawdę niecierpliwym człowiekiem, uwielbiam pracować bardzo szybko, nie umiem czekać spokojnie na końcowy efekt. Kamera 35 mm jest dla mnie kolosem w porównaniu do Super 16, przez co ciężej i trudniej jest nią pracować. Nie możesz, na przykład, spontanicznie wdrapać się gdzieś z kamerą na dach i stamtąd kręcić kolejne ujęcie. Właściwie przy pracy nad dużym filmem trzeba pamiętać o tym, że jest to przedsięwzięcie zespołowe, że wszystko musi być przygotowane, zgodne z planem. Musiałem się więc nauczyć i cierpliwości i pracy zespołowej.
- Dlaczego zainteresował się Pan książką Mario Giordano?
-Każda dobra historia uczy nas czegoś o ludziach. We wszystkich moich filmach najważniejsze było kształtowanie się ludzkich postaw. Ukazanie, czego ludzie uczą się w konkretnych sytuacjach, jak reagują na to, co ich spotyka, jacy są w relacjach
z innymi. W ten sposób zbudowane są charaktery w najlepszych książkach. Oczywiście, równie ważna była dla mnie sama opowieść i jej uniwersalizm.
- W niemieckiej kinematografii mało jest filmów takiej jakie Pańskie, które opowiadają konsekwentnie napisaną, ekscytującą historię, logiczną zarówno w warstwie charakterologicznej, jak i konstrukcyjnej. Dlaczego, według Pana, tak się dzieje?
-Opowiadanie historii w ogóle nie jest najmocniejszą stroną naszej nacji. Nie jesteśmy krajem poetów i myślicieli. Z wyjątkiem Fassbindera, moimi mentorami nie są niemieccy reżyserzy, ale amerykańscy: Huston, Hawks, Hitchcock, Wilder. Jeśli kiedykolwiek nie byłem pewien, co zrobić, zawsze pytałem siebie: co w tej sytuacji zrobiłby stary, dobry Hawks?
- Czy kiedykolwiek brał Pan udział w jakimkolwiek eksperymencie?
-Nie, odkąd zrobiłem ten film! Wcześniej – jak najbardziej. Mnie
w ogóle fascynuje granica pomiędzy fantazją a rzeczywistością. Każdy pewnie wie jak to jest, kiedy mali chłopcy bawią się w Indian i kowboi, policjantów i złodziei - nie wiadomo kiedy zabawa przeradza się w rzeczywistość.
- Dla kogo zrobił Pan ten film?
-Dla jak największej i najbardziej różnorodnej grupy ludzi. Najbardziej lubię opowiadać historie uniwersalne. Takie, które zrozumieją ludzie na całym świecie. W epoce globalizacji wszystko zmierza do tego, by dotrzeć do jak największej grupy ludzi Myślę również, że ten film jest bardzo prawdziwy. Nasze życie społeczne – mam na myśli kulturę zachodnią – staje się coraz bardziej trudne i skomplikowane, a postęp technologiczny niweluje podstawowe wartości. Paradoskalnie, z tego samego powodu, młodzi ludzie, którzy są i zawsze będą bystrzejsi i sprytniejsi niż reszta ludzkości, intuicyjnie wręcz pożąda prawdy. „Eksperyment” nie jest efekciarskim spektaklem. To prawdziwa historia. A ja ją jedynie opowiedziałem.
