Kat i ofiara 7

W ostatnich latach nie często z rąk USA widzowie mogą otrzymać porządny horror psychologiczny. Dlatego każda tego typu produkcja jest witana zazwyczaj z ogromną dozą entuzjazmu, gdyż znacząco wyróżnia się ona na tle taśmociągowej pulpy. Jednak filmy ambitne, zrobione za małe pieniądze do tego z ledwo znaną światowemu widzowi obsadą i niemal amatorską ekipą, potrafią nie tylko zaskoczyć ale i zadziwić. Do takich właśnie pozycji śmiało można zaliczyć The Final, poruszający temat nad wyraz powszechny pośród szkolnej młodzieży i często ostro bagatelizowany – znęcania się.

Fabuła opowiada o małej grupie tak zwanych "nieudaczników", którzy są traktowani przez szkolnych maczo oraz ich piękności jak śmiecie najgorszego gatunku. Po kilku latach liceum codziennością stają się kpiny, psychiczne tortury czy publiczne poniżanie na oczach obojętnych nastolatków, wyznających zasadę "Co mnie nie dotyczy tego nie widzę". Dodatkowo problemy w domu i nie zrozumienie przez najbliższych pogłębiają u prześladowanych nastolatków depresję i głęboko skrywaną frustrację wobec życia i samych siebie. Brak im fizycznej siły oraz publicznej odwagi aby móc otwarcie przeciwstawić się terrorowi. Pewnego razu, gdy emocje biorą górę nad rozsądkiem pęka granica i przywódca "szkolnych nieudaczników" postanawia dać nauczkę wszystkim, którzy na to zasłużyli. Nie tylko oprawcom, ale też tym którzy byli obojętni na ich krzywdę i w milczeniu przypatrywali się wszystkiemu. Grupa pod pretekstem imprezy zwabia swe ofiary do opuszczone chaty za miastem i tam najpierw ich odurza a potem krępuje łańcuchami. Kiedy nastolatkowie budzą się, rozpoczyna się ich najgorszy koszmar w życiu, zwany lekcją moralności.

Z początku ma się wrażenie, ze już to wszystko kiedyś gdzieś się widziało i tutaj pojawia się pierwsze miłe zaskoczenie. "Nieudacznicy" nie mają zamiaru nikogo zabijać, zamiast tego pragną pokazać swym oprawcom czym jest prawdziwe cierpienie. Co oznacza ból, bezradność, strach w obliczu siły, która ma nad tobą całkowitą kontrolę i może przy świadkach zrobić z tobą co zechce. Twórcy filmu uwiecznili ten aspekt wręcz fenomenalnie, a jednocześnie bardzo prosto. Przywódca całego zamieszania, zwany Dane, przebrany w makabryczny strój rzeźnika z "okaleczoną" maską przeciw gazową na twarzy wybiera kilku najbardziej winnych z całego grona zebranych, reszta ma natomiast patrzeć bezradnie jak ofiara jest katowana. Co ważniejsze sama tortura nie jest śmiertelna, natomiast odbiera oprawcy jego największy atut – piękno, pewność siebie, siłę. Reszta zaś nie może nic zrobić i patrzy przerażona na makabryczne widowisko. Dane nie poprzestaje tylko na torturach fizycznych, umiejętnie posługuje się też językiem sprawiając swym ofiarom tak samo okrutne psychiczne cierpienia. Zawsze przed przystąpieniem do okaleczenia swych ofiar, tłumaczy wszystkim dlaczego wybrał tą osobę, co skłoniło go do podjęcia decyzji do tego aby wybrany zbrodniarz stał się przykładem dla świata. Przerażające w tym wszystkim jest to, ze jego słowa są okrutnie prawdziwe i słuszne. W oczach ludzi, zwłaszcza tych dręczonych, ci którym pomocnicy Dane'a zadają cierpienie w pełni na nie zasłużyli, gdyż sami robili to innym o wiele dłużej.

Jednak pośród tej całej nienawiści i cierpienia, Dane wskazuje też pojedyncze osoby, które wstawiały się za "nieudacznikami". Tacy ludzie zasługują na odkupienie i nie powinni być ukarani w żaden sposób. Niestety w przypadku gdy znajdą się w nieodpowiedniej chwili i miejscu muszą stać się obserwatorami cierpienia lub zginąć. Zemsta nie uznaje wyjątków. Może się to wydawać chore, aczkolwiek scenariusz pokazuje w tym sporą dozę logiki.

Na pochwałę zasługują tutaj sami aktorzy. Mimo bardzo młodego wieku i w większości przypadków, skromnego doświadczenia filmowego, odegrali oni swe role wyśmienicie. Praktycznie każde z nich wcieliło się w swą postać bez zarzutów, umiejętnie prowadząc ją przez cały film. Dużą rolę tutaj odegrała mimika oraz różnorodność zachowania się postaci. Możemy zaobserwować niemal każdy typ zachowania, od lodowatego spokoju po czystą histerię. Dodajmy do tego stosunkowo ubogą ale całkiem przyzwoitą oprawę dźwiękową a otrzymamy solidny klimat dreszczowca psychologicznego.

Podsumowując. The Final to naprawdę porządny kawał mocnego horroru, a raczej thrilleru dla osób ambitnych. Nie zobaczymy tutaj morza krwi czy kolejnego obleśnego lub zmutowanego mordercy, za to naszym oczom ukarze się prawdziwa ludzka bestia w postaci frustracji oraz nienawiści. Mimo tylu zalet, film ten raczej do polskich kin się nie nadaje, gdyż mógłby zostać zaadresowany do złego typu widowni, pragnącej gore. Jednak jako produkt DVD The Final ma szanse odnieść nie mały sukces. Ja osobiście nie żałuję że obejrzałem tą produkcję i wiem, że kiedyś do niej z przyjemnością wrócę.