David Fincher nie wykorzystał wszystkich talentów, by krwawym wędrówkom swojego bohatera nadać wielowymiarowy sens 6

Płatny Zabójca mierzy precyzyjnie w okno rezydencji po drugiej stronie ulicy. Paryski bulwar przecina odległość wyznaczoną pomiędzy przyszłym mordercą a potencjalną ofiarą. Tą ostatnią jest jakiś bourgeois, który właśnie zabiera się do odbycia uciech z atrakcyjna prostytutką. W ostatniej chwili kobieta niechcący zasłania ciało niedoszłego nieboszczyka. Prostytutka pada rażona strzałem. Ochroniarz niezwłocznie zaciąga firanki w oknach apartamentowca. Zabójca pospiesznie opuszcza lokal i ucieka przed chaotyczną obławą policyjną. Jeszcze przed oddaniem feralnego strzału Zabójca prowadził monolog wewnętrzny. Mężczyzna ma duże doświadczenie w strzelaniu. „Dopilnuj, by dołączyć do nielicznych.” - dopinguje siebie samego Zabójca. Dobrze wie, że wykonuje robotę daną tylko ludziom o wyjątkowych predyspozycjach. Musi zatem podchodzić do niej w sposób niezwykle skrupulatny. Pechowy strzał zmienia absolutnie sytuację killera. Odtąd jego los będzie niepewny. Mocodawcy rozliczą Zabójcę z ewidentnej fuszerki.

Wkrótce w domu Zabójcy dokonuje się tragedia. Jej ofiarą będzie ktoś mężczyźnie bliski. Zabójca postanawia się zemścić. Kolejne akty „sprawiedliwości”, jakie wymierza swoim prześladowcom, wymagają sprawnego przemieszczania się po świecie. Mężczyzna myli zatem pogonie i kluczy po kontynentach w tropieniu wrogów. Szuka, ale i sam jest szukany. W pokoju hotelowym, gdzie chwilowo nocuje, Zabójca na klamce stawia szklankę, pod nią zaś blaszaną kuwetę. Otwarcie drzwi spowodowałyby niechybny hałas. Tok życia Zabójcy został znacząco zachwiany. Mężczyzna dotąd uprawiał jogę, medytował, analizował i, co najważniejsze, planował kolejne egzekucje. Obecnie w sprawnie naoliwiony mechanizm dziennej rutyny wkradł się element irracjonalny. Zabójca wie, że tak jak on sam kalkulował kolejne kroki, teraz kto inny spiskuje przeciwko niemu. „Muszę wziąć pracę do domu.” - wzdycha osaczony, wiedząc, że jego świat stanął na głowie. A tę łatwo w takich okolicznościach stracić.

„Zabójca” Davida Finchera to nastrojowe studium opisujące przestrzeń mentalną, do której żaden (nomen-omen) śmiertelnik nie ma dostępu. Główny bohater filmu zdaje się być odseparowany niewidoczną cezurą od świata zwykłych ludzi, spośród których wybiera ofiary w zależności od kaprysów swoich zleceniodawców. Fincher wprawdzie oddał klimat prawdopodobnego strumienia świadomości dyktującego killerowi jego mniej lub bardziej racjonalne motywy, lecz nie pokusił się o sprokurowanie jakiejś ekstra wartości. Zabójca sugestywnie grany przez beznamiętnego Michaela Fassbendera eliminuje sukcesywnie swoich wrogów nie kierując się niczym poza krótkoterminową prolongatą własnego życia. Dość długie dzieło śmiało mogłoby jednak zmieścić w swojej rozwlekłej strukturze choćby namiastkę intrygi, przesilenia lub kulminacji. „Zabójca” tymczasem to pasmo tych samych wątków rozgrywanych w coraz to bardziej zawiłych okolicznościach.

„Zrobiłbyś mi afront, nie jedząc ze mną ostatniej wieczerzy.” - powiada do Zabójcy jedna z kolejnych ofiar spotkanych na szlaku krwawej vendetty. Ta niemal biblijna scena zwieść może swoim mistycznym urojeniem. Zabójca brnie do celu, który paradoksalnie oddala się wraz z bliskim horyzontem. „Cyngiel” chciał dołączyć do nielicznych i to mu się udało. W swoich peregrynacjach pozostał samotny. Likwidując wrogów sprawił, że ta samotność stała się jeszcze bardziej dojmująca, realna i ostateczna. David Fincher nie wykorzystał jednak wszystkich talentów, by krwawym wędrówkom swojego bohatera nadać wielowymiarowy sens.