Magnolia 1999

Trochę za długi mimo wszystko.Przepiękna reżyseria, ładne, choć rozwleczone, biografie ludzi z problemami, deszcz żab z jednej strony super,z drugiej dziwny. 7+

9/10 – To jeden z najlepszych filmów, gdzie kilka wątków splata się w jedną całość. Trwa trzy godziny, ale każdą minutę ogląda się z przyjemnością. Fabuła jest właściwie podzielona na trzy akty, na początku których są opisane warunki pogodowe. Idealnie odnosi się to do przebiegu akcji (2 akt to prawdziwy majstersztyk). Działa to, co zawsze u P.T. Andersona – genialnie dobrany soundtrack i i świetne aktorstwo. W całym filmie jest chyba tylko kilka scen, w trakcie których nie ma podkładu muzycznego (myślę, że również dzięki temu "Magnolia" ma taką płynność).
Obsada składa się z wielu aktorów, każdy z nich dostał sporo czasu ekranowego i żaden z nich nie zawiódł. Moim zdaniem najlepiej wypadli Philip Seymour Hoffman i William H. Macy, ale w obsadzie nie ma słabych punktów.
Także mnogość wątków i czas poświęcony każdemu z nich powoduje, że można się bardzo zaangażować w oglądanie. Moje ulubione wątki to: policjanta i narkomanki, Patridge’a i opiekuna i teleturniej.
"Magnolia" zbiera bardzo skrajne oceny, ale większość negatywnych jest chyba spowodowana czasem trwania. To jestem w stanie zrozumieć – 3 godziny mogą zmęczyć i niektórzy mogą się nudzić. Sam z tego powodu długo zwlekałem z seansem, ale jak najbardziej warto było poświęcić te 3 godziny.

Przytłaczający o nieszablonowej konstrukcji. Wizje miłości według P.T.A. zawsze będą stanowiły dla mnie niesamowite niespodzianki. Nietuzinkowy twórca.

Nietypowy film, odskocznia od seryjnych produkcji Hollywoodu. Tragiczne sytuacje w wymuszonej formie komedii. Intrygujące postacie i dobra muzyka.

8+/10 – Możliwy spoiler.

Film Anderson to nie zwykły film. To przepełniony emocjami, napięciem spektakl trwający ponad trzy godziny, do którego zaprasza nas twórca "Boogie Nights". Tych wspomnianych trzech godzin tak naprawdę się nie odczuwa – każdy przedstawiony w obrazie epizod wciąga jeszcze bardziej widza. Do tego starannie dopracowana narracja z świetnie wykonaną sekwencją początkową ("nieumyślne morderstwo" to mistrzostwo świata!) po zakończenie – deszcz żab jako pewnego rodzaju katharsis.

Mistrzowsko zagrany. Przede wszystkim cyniczny Cruise, ale też i reszta sprawiła, że film nabrał poza dramatycznym znaczeniem uniwersalne przesłanie jakimi prawami rządzi się społeczeństwo amerykańskie.

Fantastyczny, niecodzienny film!
Trzeba znać!