Magnolia 1999

Naciągam na 9 za deszcz żab i za to jak PTA potrafi lekko opowiadać tak trudne historię,a z aktorów potrafi wyciągnąć maksimum ich możliwości.

Brak końcowej puenty jest zaletą tego filmu w moich oczach lecz nie każdemu to odpowiada. Dobre historie, aktorzy, wątki. Brak scalenia dopięcia na końcu.

Trochę za długi mimo wszystko.Przepiękna reżyseria, ładne, choć rozwleczone, biografie ludzi z problemami, deszcz żab z jednej strony super,z drugiej dziwny. 7+

9/10 – To jeden z najlepszych filmów, gdzie kilka wątków splata się w jedną całość. Trwa trzy godziny, ale każdą minutę ogląda się z przyjemnością. Fabuła jest właściwie podzielona na trzy akty, na początku których są opisane warunki pogodowe. Idealnie odnosi się to do przebiegu akcji (2 akt to prawdziwy majstersztyk). Działa to, co zawsze u P.T. Andersona – genialnie dobrany soundtrack i i świetne aktorstwo. W całym filmie jest chyba tylko kilka scen, w trakcie których nie ma podkładu muzycznego (myślę, że również dzięki temu "Magnolia" ma taką płynność).
Obsada składa się z wielu aktorów, każdy z nich dostał sporo czasu ekranowego i żaden z nich nie zawiódł. Moim zdaniem najlepiej wypadli Philip Seymour Hoffman i William H. Macy, ale w obsadzie nie ma słabych punktów.
Także mnogość wątków i czas poświęcony każdemu z nich powoduje, że można się bardzo zaangażować w oglądanie. Moje ulubione wątki to: policjanta i narkomanki, Patridge’a i opiekuna i teleturniej.
"Magnolia" zbiera bardzo skrajne oceny, ale większość negatywnych jest chyba spowodowana czasem trwania. To jestem w stanie zrozumieć – 3 godziny mogą zmęczyć i niektórzy mogą się nudzić. Sam z tego powodu długo zwlekałem z seansem, ale jak najbardziej warto było poświęcić te 3 godziny.

Przytłaczający o nieszablonowej konstrukcji. Wizje miłości według P.T.A. zawsze będą stanowiły dla mnie niesamowite niespodzianki. Nietuzinkowy twórca.