Holiday 2006

Nam, panom, ten film na pewno pokazał, co kobiety są w stanie zrobić, aby tylko zapomnieć o mężczyznach. Kolejna komedia romantyczna reżyserii poprawnej - w tym stylu Nancy Meyers jest klasycznym przykładem tego gatunku. Trzeba tu jednak jasno powiedzieć: klasyczny nie zawsze znaczy nudny.

Historia niby banalna - dwie kobiety chcące odpocząć od mężczyzn, a co się z tym wiąże, nieudanych związków, pochodzące z dwóch różnych światów - na dwa tygodnie zamieniają się domami. I na tym banał fabuły się kończy, bowiem autorka zestawiła w filmie cztery różne stereotypy ludzi po zakończonych związkach: Amanda - kobieta sukcesu nie umiejąca się zaangażować, Iris - dziennikarka nieszczęśliwie zakochana, Graham - wdowiec i Miles, którego zdradza dziewczyna. Wątki są przepełnione lekkością a zarazem są realistyczne, co dodaje uroku. Każdy bohater ma więc swoją, zupełnie inną historię. Dzięki zamianie, która miała być tylko ucieczką, ich historie się połączą, dając niesamowity lecz zupełnie odwrotny efekt.

Ogólnie przyjemny obrazek daje nie tylko fabuła, ale przede wszystkim gra aktorska Kate Winslet i Jude'a Lawa. Aktorka, za którą ogólnie nie przepadałem (z powodu gry w "Titanicu"), teraz stała się moją ulubioną i to po roli w nieskomplikowanym gatunku. Swój kunszt i wszechstronność pokazał też Jude Law, który swym warsztatem coraz bardziej zachwyca. Cameron Diaz zagrała dość poprawnie, a jedynym błędem w obsadzie wydaje mi się Jack Black, gdyż czułem, jakby rola muzyka w zupełności mu nie odpowiadała, jakby nie mógł się na niej skupić. Niewątpliwie ciekawym akcentem było pojawienie się Dustina Hoffmana w filmie, jako klienta wypożyczalni video. Przy zdjęciach nie trzeba było się wysilać, gdyż gatunek tego nie wymaga. I całe szczęście, bo autorka mogła się zająć innymi ważnymi komponentami filmu, które są w takich produkcjach ważniejsze. Tym, co warto jeszcze zauważyć, jest przepiękna muzyka doskonale wtapiająca się w każdą ze scen. Film jednak po pewnym czasie może niektórym się przedłużać (ponad 130 minut), ale jest to spowodowane równie ważnymi wywodami każdej z bohaterek, które zadręczają się egzystencjalnymi pytaniami.

Reasumując - wiadomo, że nie jest to film na miarę Oscara (chyba, że byłaby kategoria temu odpowiednia), ale autorka obrazu pokazuje, że jest w świetnej formie. Oglądając nie ziewnąłem ani razu, co oznacza, że film mnie zachwycił, mimo paru niedociągnięć. Polecam nie tylko Paniom.