Pressboki

Ekipa

Michael Keaton (Jonathan Rivers)

Pierwszym filmem, w którym zwrócił na siebie uwagę była komedia Nocna zmiana, która przyniosła za sobą role w takich filmach jak Pan mamuśka, Pacific Heights, Niebezpieczny Johnny i Drużyna marzeń. W 1988 roku otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora od Krajowego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych za Czysty i trzeźwy i rolę w filmie Tima Burtona Sok z żuka. Publiczność na całym świecie kojarzy tego aktora z tytułowej roli w dwóch wielkich, hollywoodzkich filmach: Batman oraz Powrót Batmana. Poza tym mogliśmy oglądać go w: Wiele hałasu o nic, Zawód: dziennikarz, Mężowie i żona, Jackie Brown, Co z oczu to z serca.

Niedawno Michael Keaton zagrał w filmie Roberta Weinera Live From Baghdad. Jest to oparta na faktach historia ekipy CNN, która dawała relacje z Bagdadu podczas wojny w zatoce. Keaton otrzymał za tę rolę nominację do Złotego Globa.

Deborah Kara Unger (Sarah Tate)

Absolwentka filozofii i ekonomii. Jest pierwszą Kanadyjką przyjętą do niezwykle prestiżowego Australian National Institute of Art. Po obronie dyplomu w 1988 roku zwróciła uwagę grając u boku Nicole Kidman w nagradzanym filmie telewizyjnym Bangkok Hilton. Jej debiutem na dużym ekranie była w roku 1990 rola w filmie

W imię braterskiej krwi. Wkrótce potem zagrała m.in. w Grze z Seanem Pennem i Michaelem Douglasem, Kropli słońca z Ralphem Fiennesem, Jeziorze Salton z Valem Kilmerem. Deborah Karę Unger widzieliśmy też w świetnie przyjętym przez krytykę, niezależnym filmie Trzynastka z Holly Hunter i Evan Rachel Wood.

Chandra West (Anna Rivers)

Z pochodzenia Kanadyjka. Gra w serialu NYPD Blue. Wcześniej zagrała m.in.

w serialu Mr. Sterling. Na dużym ekranie grała w Water’s Edge z Nathanem Fillionemi i Emmanuelle Vaugier, w Jeziorze Salton z Valem Kilmerem, Pierwszych 20 milionach z Adamem Garcią i Rosario Dawsonem oraz The Perfect Son, który znalazł się w oficjalnej selekcji na festiwalach filmowych w Toronto i Nowym Jorku w 2000 roku.

Ian McNeice (Raymond Price)

Zanim zaczął pracę w brytyjskiej telewizji, McNeice spędził dwa lata w Salisbury Playhouse oraz uczęszczał do prestiżowej London Academy of Music and Dramatic Art. Po jej ukończeniu zaczął intensywna karierę teatralną (w tym cztery lata w Royal Shakespeare Company.) Zagrał w nagrodzonym BAFTA serialu Edge of Darkness. W Stanach pojawił się by nagrać u boku Jima Carrey’a film Ace Ventura: Zew natury. Zagrał również w: O Angliku, który wszedł na wzgórze, ale zszedł z góry, Życie mniej zwyczajne, Diuna, Dziewięć żywotów Tomasza Katza, Z piekła rodem, W 80 dni dookoła świata.

Geoffrey Sax (Reżyser)

Sax podąża ścieżką, którą kroczyli jego koledzy: Mike Newell, Danny Boyle, Roger Michell – od wielokrotnie nagradzanego reżysera BBC po filmy na dużym ekranie. Tuż przed pracą przy filmie GŁOSY, Geoffrey Sax ukończył pracę nad współczesną wersją Otella dla brytyjskiej telewizji, opartą na kontrowersyjnym dramacie o lesbijkach pióra Andrew Daviesa. Następnym projektem reżysera będzie thriller komediowy Flypaper.

Niall Johnson (Scenarzysta)

W 1987 roku ukończył studia filmowe w Bristolu. Spędził dziesięć lat w brytyjskim przemyśle filmowym imając się najróżniejszych zajęć, aż do roku 1998 kiedy napisał i wyreżyserował The Big Swap. Od tej pory skupił się na pisaniu scenariuszy (film telewizyjny The Ghost of Greville Lodge, serial Legend of the Hidden City). Obecnie pracuje nad projektami Before, Trunk, William Tell, The Gatecrasher, Angel Face.

Electronic Voice Phenomenon (EVP)

Czy naprawdę można komunikować się ze zmarłymi? Praktycy EVP uważają, że tak. Od kilkudziesięciu lat gromadzą dokumentację na temat tej metody śledzenia i nagrywania głosów tych, którzy odeszli. Komunikaty w częstotliwościom odbiorników telewizyjnych, radiowych, komputerów i innych sprzętów elektronicznych codziennego użytku.

EVP jest czymś znacznie więcej niż tylko wytworem hollywoodzkich filmowców. To dobrze zdokumentowany, coraz częściej praktykowany fenomenem paranormalny, który ma gorących zwolenników na całym świecie. W Internecie znajduje się setki stron o EVP zawierających zdjęcia, oraz nagrania audio i video. Poszukiwania w ramach EVP są przeprowadzane przez różne stowarzyszenia w ponad 40 stanach i 11 krajach. Tysiące ludzi nagrywa dowody komunikowania się ze zmarłymi. Twierdzą oni, że w dodatku oprócz głosów utrwalonych dzięki "white noise" w odbiornikach telewizyjnych czy radiowych, pokazują się też obrazy ludzi, do których te głosy należą. Można je zapisywać jako fotografie w procesie znanym jako Video lub Photographic Instrumental Transcommunications. Grupy tych ludzi łączy mocna wiara, że istoty z innych wymiarów chcą desperacko się z nami skomunikować i używają do tego nowoczesnej technologii. Uważa się, że nagranie słów "I LOVE YOU" użyte w trailerze do filmu GŁOSY należy do Stanley'a Searlesa. Ów były polityk zmarł w 2002 roku, a nagrania dokonała jego córka Karen Mossey, aktywna działaczka ruchu EVP. Z kolei słowa "I WILL SEE YOU NO MORE" należeć mają do Ruth Baxter, która zmarła w 1987 roku. Nagranie pochodzi z Point Lookout, nawiedzonej latarni z Maryland, a dokonała go poszukiwaczka EVP - Sarah Estep. Amerykańskie Stowarzyszenie EVP (AAEVP) potwierdza autentyczność nagrania.

O produkcji

Na pytanie, co zainteresowało ich w scenariuszu, zarówno reżyser, producenci, jak i aktorzy odpowiadają to samo: fakt, że masz możliwość komunikowania się z nieżyjącą, ukochaną osobą oraz pytanie jak daleko możesz się posunąć by taką możliwość mieć i co możesz zaryzykować, by ten kontakt utrzymać.

„To absolutnie fascynujący pomysł” mówi reżyser Geoffrey Sax. „Myślę, że 99 na 100 ludzi skorzystałoby z okazji, by spędzić 30 sekund z ukochaną nieżyjącą osobą, nie zważając na koszty. Ja mógłbym nawet oddać rok życia”.

Dla Michaela Keatona temat komunikacji z „druga stroną” nie był priorytetem przy czytaniu scenariusza GŁOSÓW (choć ma w tym temacie niewytłumaczalne doświadczenia...). Wspomina rozmowę z Saxem i producentem Paulem Brooksem. „Opowiedzieli mi swoje własne historie o starcie ojców, o tym jak byli z nimi blisko, co by zrobili, by móc się z nimi skontaktować. I gdyby musieli zdecydować się w ciągu trzech sekund, zrobiliby to. Zafascynowała mnie ta opowieść i pomyślałem, że ma uniwersalne znaczenie.”

Deborah Kara Unger zgadza się, że chcemy pozostać w kontakcie z tymi, których kochamy, nawet po ich śmierci. „Nienawidzę się żegnać. To dla mnie straszne. Nigdy nie mówię żegnaj. Wymyślam zaraz scenariusze, gdzie moglibyśmy się znów zobaczyć. Wiem, że to głupio brzmi, ale działa. Jestem spokojniejsza.”

Kiedy Sax, Keaton i Unger zrozumieli już co popycha ludzi do komunikowania się z „druga stroną” okazało się, że mają różne zdania co do metody jakiej używają do komunikacji. Keaton mówi, że ma otwarty umysł i EVP jest „bez wątpienia nadzwyczaj intrygujące”.

„Nie miałem pojęcia, że EVP funkcjonuje jako zjawisko” mówi Sax. „Chwaliłem scenarzystę za wymyślenie takiego fajnego tytułu. Powiedziałem mu, że idea EVP jest świetna i musimy pomyśleć teraz jak to ugryźć. A on mi na to, że tysiące ludzi na całym świecie praktykuje to od dawna. Byłem zaszokowany! Myślę, że EVP powinno być brane poważnie, pomimo, że nie można tego zobaczyć. I nawet, jeśli tylko 1% z zarejestrowanych przypadków jest prawdą, to mamy do czynienia z czymś absolutnie nadzwyczajnym”. Brooks mówi, że dla niego EVP jest „bramą do innego wymiaru”.

Keaton zobaczył w scenariuszu filmu GŁOSY nie tylko potencjał pasjonującego paranormalnego thrillera, ale również szansę opowiedzenia historii zwykłego człowieka i jego niezwykłej podróży. Szukania odpowiedzi na nurtujące go pytania na nieznanym i potencjalnie śmiertelnie niebezpiecznym terytorium.

„Lubię thrillery o siłach nadprzyrodzonych, ale tutaj najbardziej zafascynowało mnie to jak Jonathan stacza się i staje się więźniem własnej obsesji. Jego mózg architekta staje wobec czegoś, czego nie jest w stanie przyjąć. Nie to uważał za rzeczywistość.”

„Jonathana Riversa poznajemy jako faceta, który rozpoczyna nowe życie, po rozpadzie pierwszego małżeństwa” mówi Keaton. „Znalazł nowa kobietę, z którą chce być i jest na progu drugiego, szczęśliwego małżeństwa. I kiedy wszystko zaczyna grać, jego żona ginie. To już druga strata w niedługim czasie. Dotąd żył spokojnym, zwykłym życiem, a teraz obserwujemy jego powolną degradację. Przeżywa horror, kiedy z jednej strony walczy o dostęp do innego świata, a z drugiej chce zachować zdrowie psychiczne.”

Sarah Tate grana przez Deborah Karę Unger dołącza do podróży Jonathana i staje się jej integralną częścią. Łączy ich strata ukochanej osoby. Narzeczony Sarah zmarł niedawno i ona również liczy, że EVP pomoże jej skontaktować się z nim. „W tym mamy wspólny cel” mówi Unger. „Pragniemy nieść pomoc tym, którzy czują się fatalnie po odejściu ukochanej osoby. Chcemy dzielić się z nimi darem światła, nadziei. Jednak mylimy się bardzo, nie wiemy z czym tam naprawdę igramy.”

Geoffrey Sax zauważa: „Jedną z najważniejszych rzeczy w filmie jest główny bohater. Musisz go lubić i iść za nim dokądkolwiek pójdzie, nawet jeśli jest to ścieżka w dół. Jeśli nie obchodzi cię główny bohater, wtedy nie bierz się za robienie filmu.”

Dla Saxa i producenta Paula Brooksa najbardziej odpowiednią osoba do tej roli był Michael Keaton. „To co robi na ekranie Michael Keaton obchodzi cię, bo jest to doskonały aktor. Jest w stanie zainteresować cię swoim bohaterem. Staje się nim” Mówi Brooks. „Na przykład w scenie, kiedy Jonathan siedzi sam w pokoju po pogrzebie żony nie widzimy, żeby zbytnio okazywał emocje. Ponieważ wielu ludzi jest w podobnym stanie bardzo spokojnych, w ten sposób radzą sobie z żałobą, Michael Keaton postanowił zagrać to właśnie w taki sposób i wyszło mu znakomicie.”

Przygotowując się do roli Jonathana Michael Keaton wiedział, że nie może przedramatyzować swojej postaci. „Obawiałem się trochę historii o ‘wrażliwym facecie’. Chciałem, by widzowie weszli w jego skórę i polubili go dlatego, że jest zwykłym facetem i chcieli pójść w filmie jego śladem.”

Sax wiedział, że strona wizualna w GŁOSACH jest kluczowym elementem w opowiedzeniu tak specyficznej historii. Zwrócił się do ekipy projektantów, by starannie przenieśli stopniową degradację Jonathana na ekran. GŁOSY nie są filmem z wielomilionowymi efektami specjalnymi, więc automatycznie większą uwagę należało przywiązać do pomysłowości i rzemiosła.

Do zilustrowania stanów emocjonalnych Jonathana użyto zróżnicowanej palety kolorów. Światło, kolory użyte na planie i ubranie bohaterów miały ogromne znaczenie. „Na początku filmu dom Jonathana i Anny jest w ciepłych pastelach, a oni noszą bardzo pastelowe ciuchy. Wszystko wokół kwitnie, ponieważ są idealną parą i wszystko im sprzyja; piękny dom, piękny świat. A potem, kiedy wszystkie piękne kolory znikają z życia, znikają też z filmu. Jonathan przeprowadza się do nowego domu, a jego obsesją staje się EVP. Wszystko wokół staje się bardzo geometryczne, kanciaste i bardzo zimne. Jego obsesja wzrasta, mieszkanie staje się bardziej niechlujne, tak jak sam Jonathan”.

Streszczenie

Anna (Chandra West) tragicznie ginie. Jej mąż, Jonathana Riversa (Michael Keaton), jest zrozpaczony. Mężczyzna dowiaduje się, że istnieje sposób, by skomunikować się ze zmarłą ukochaną, dzięki Electronic Voice Phenomenon (EVP). Przy użyciu magnetofonu i innych urządzeń elektronicznych można usłyszeć i nagrać głosy tych, którzy umarli. Jonathan zagłębia się w tajemniczy i potencjalnie niebezpieczny świat EVP. Jonathan desperacko próbuje utrzymać komunikację z Anną. EVP staje się jego obsesją. Im głębiej wchodzi w paranormalny świat EVP, tym bardziej oddala się od rzeczywistości. Na jego drodze staje właścicielka księgarni Sarah Tate (Deborah Kara Unger), którą spotyka podczas zbierania materiałów o EVP. Jest jego bratnią duszą, która sama w trakcie żałoby doświadczyła pomocy ze strony EVP. Jonathan nie zważa na ostrzeżenia od osób bardziej doświadczonych w EVP. Kontynuuje swą niebezpieczną podróż, która w końcu prowadzi go na skraj szaleństwa. Ścigając się z czasem, by zinterpretować przesłanie Anny, Jonathan popełnia kluczowy błąd w odczytaniu rzeczywistego znaczenia tego, co Anna miała na myśli...