Pressboki

Anonimowi hazardziści

Bezustanne balansowanie nad przepaścią, które charakteryzuje postać Waltera, była cechą, która przekonała Ala Pacino do udziału w Podwójnej grze. „Walter musi poczuć smak przegranej, żeby wiedzieć, kim jest. To część jego tożsamości. Właśnie dlatego wielu nałogowców spotyka się z niezrozumieniem. Zależało mi na pokazaniu tego w swojej roli”, mówi aktor.

Caruso nazywa Waltera „najbardziej dysfunkcjonalną osobowością w Ameryce. Był uzależniony od alkoholu, narkotyków, hazardu, papierosów, a teraz ma także problemy z sercem. Toni nazywa go w filmie ‘anonimowym z powołania’”.

Producent James G. Robinson z firmy Morgan Creek Productions podkreśla, że zależności jakie powstają między tymi czynnikami, decydują o sile tej opowieści. Robinson określa „Podwójną grę” jako „wyrazistą opowieść o świecie, który wykorzystuje słabość ludzką i popycha uzależnionych na krawędź samozniszczenia”.

Prawdziwa zmiana w życiu Waltera następuje wraz z odkryciem talentu Brandona. „Staje się jego oczkiem w głowie, Walter zaczyna żyć jego życiem. Ma także wspaniałą żonę i córkę, ale wie, że musi im zapewnić dostatnią przyszłość. Brandon jest najlepszym wyjściem z tego impasu, dzięki niemu Walter może wreszcie uporządkować swoje życie. To jemu może wszystko przekazać.

Brandon wydaje się nie podlegać manipulacjom, jakich pełno w świecie hazardu. Jego oszałamiający sukces obudzi jednak pragnienia, których nie udało mu się jak dotąd zrealizować. „Brandon nie obstawia zakładów i nie wykazuje żadnych uzależnień”, zauważa Gilroy. „Cierpi jednak na głód aprobaty, zwłaszcza ze strony ojca, którego nie miał dorastając”.

„W pewien sposób Walter staje się dla niego namiastką ojca”, tłumaczy Matthew McConaughey. „Zachowują się jak wspólnicy, przyjaciele, przynajmniej z punktu widzenia Brandona. Obaj coś na tym wygrywają . Brandon zaczyna czuć się częścią rodziny, dopóki nie traci gruntu pod nogami”.

O filmie

Podwójna gra jest kolejnym popisem Ala Pacino w roli człowieka, dla którego zwycięstwo stanowi ostateczną wartość. Postać Waltera Abramsa, wychodzącego z nałogu lecz wciąż głodnego władzy doradcy sportowego, przywołuje na myśl wielkie kreacje aktora w Ojcu chrzestnym i Człowieku z blizną. Podobnie jak w Męskiej grze, Adwokacie diabła i oscarowej roli w Zapachu kobiety, Pacino staje się mentorem dla młodego bohatera, którego przemienia w twardego gracza, gotowego do rozpoczęcia z nim walki jak równy z równym. W filmie Davida J. Caruso ambitnym wychowankiem starego wygi jest Brandon Lang, grany przez Matthew McConaughey’a. Gwiazdorską obsadę „Podwójnej gry” kompletuje Rene Russo jako piękna żona Waltera, której własne doświadczenia z nałogiem pozwalają walczyć z demonami przeszłości męża.

Popularność Brandona - najbardziej skutecznego doradcy sportowego – sprawia , że z jego wskazówek pragną korzystać nie tylko drobni ciułacze, lecz także możni tego świata, wśród nich Novian (Armand Assante) – bezwzględny biznesmen z Puerto Rico. Dzięki sukcesom w pracy Brandon może się wkrótce pochwalić pięknym, szybkim samochodem i równie piękną kobietą – Alex (Jaime King). Na jego osiągnięcia z zawiścią patrzą jednak koledzy, zwłaszcza rywalizujący o dobrą pozycję w firmie Waltera Jerry (Jeremy Piven).

Piękny zepsuty świat

Wszystkim twórcom Podwójnej gry zależało na oddaniu atmosfery, panującej w świecie hazardu, ale nadrzędnym celem było zaskoczenie widza nowym ujęciem tematu. D.J. Caruso i operator Conrad W. Hall postanowili odejść od tradycyjnego wyglądu filmów tego gatunku i wybrali format szerokoekranowy. „Podświadomie zawsze wolałem styl panoramiczny, bo dzięki niemu łatwiej rozbudzić oczekiwania widowni”, wyznaje Hall. „Mamy do czynienia z dramatem, więc podwyższona jakość obrazu zaskakuje widzów i podnosi napięcie, z jakim obserwują rozwój akcji”.

Dla oświetlenia wnętrz Hall używał naturalnego światła słonecznego. W ujęciach, rozgrywających się w ciasnych pomieszczeniach zastosowano kamery ręczne. „Chcieliśmy nadać tym scenom więcej realizmu i nerwowości”, dodaje Hall.

Caruso zależało na upodobnieniu świata Waltera do wyglądu starych pieniędzy. Ściany pomalowano na odcienie ciemnego drewna i karmelu. „W filmach takich jak Ojciec chrzestny ciepłe kolory od razu kojarzą się z dawnymi pieniędzmi. Biuro Waltera jest przytulne i przypomina trochę obrazy Rembrandta. Dzięki temu nawiązujemy z widownią grę pozorów. Na pierwszy rzut oka, wydaje się nam, że wszystko jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Zadajemy sobie pytania: ‘Ile on ma tych pieniędzy? Z czego utrzymuje to całe imperium?’”. Opisane powyżej sceny kontrastują ze światem, który Brandon zostawił za sobą, wyjeżdżając z Las Vegas. „W niczym nie przypomina Bellagia – to suterena z fluorescencyjnym oświetleniem, w której Brandon obsługuje telefoniczną linię usługową. Wszystko jest surowe i skąpane w ostrym świetle, dlatego Nowy Jork wydaje się bohaterowi tak przyjaznym i pięknym miejscem”, wyjaśnia Caruso.

Autorka kostiumów Marie-Sylvie Deveau podeszła w podobny sposób do ubierania uczestników „Podwójnej gry”. Jej podstawowym celem było zasygnalizowanie ich przeszłości. „Strój Matthew sprawił mi największą frajdę, bo ukazywał jego przemianę. W Las Vegas nosi to samo, co zakładał na studiach. Wszyscy wokół niego ubierają się pogodniej. Przenosząc się do Nowego Jorku, postanawia upodobnić się do Ala Pacino. Kupuje tylko garnitury specjalnie szyte dla siebie. Nosi ciemniejsze kolory, jest bardziej elegancki. Postać grana przez Rene ubiera się jak typowa reprezentantka wyższej klasy średniej, z naciskiem na stroje Celine i Yves St. Laurenta.

Podsumowując pracę nad „Podwójną grą”, Caruso podkreśla: „Chcieliśmy pokazać złożony, mroczny świat. Historia ta jest w sumie bardziej uniwersalna niż może się wydawać. Przyglądamy się ludzkim charakterom... naszym słabościom i tajemnicom”. Największym z nich pozostaje to, w jakim stopniu nastawiamy się na porażki w życiu, dodaje Pacino. „Klęska w dziwny sposób nas napędza. Zachęca do alkoholu, tytoniu, do odkrycia, kim naprawdę jesteśmy.”

Treść

Podwójna gra to pełen napięcia dramat o ludziach, dla których sport i hazard są zarówno źródłem bogactwa jak i okazją do roztrwonienia ogromnych fortun. Matthew McConaughey wciela się w postać Brandona Langa, który po odniesieniu poważnej kontuzji, uniemożliwiającej kontynuowanie kariery sportowej, odkrywa w sobie zadziwiającą umiejętność przewidywania wyników meczów. Jego niezwykły dar zwraca uwagę jednego z czołowych specjalistów w dziedzinie zakładów sportowych - Waltera Abramsa (Al Pacino).

Pod okiem Waltera Brandon wkrótce przeistoczy się w błyskotliwego gwiazdora telewizji i zasmakuje w wytwornym stylu życia manhattańskiej elity. Bohaterów połączy przyjaźń, przypominająca relacje między przybranym ojcem i synem, co początkowo korzystnie wpłynie na interesy Waltera, ale tylko do chwili gdy Brandona opuści szczęście w grze. Wtedy protegowany zrozumie wreszcie, że przez cały czas ulegał manipulacji.

Stawką w grze, którą rozpoczynają Walter i Brandon, będą grube miliony, więc każdy z uczestników zrobi wszystko, aby przechytrzyć przeciwnika. Z tego pasjonującego starcia nie wyjdą bez szwanku nawet postronni obserwatorzy, tacy jak żona Waltera, Toni (Rene Russo), gdyż nic w tej rozgrywce nie jest takie, jak się wydaje na początku.

W jaskini hazardu

„Wygrana jest jedną niewielu rzeczy na tym świecie, których nie można kupić”.

John Anthony

Inspiracją do napisania przez scenarzystę Dana Gilroya Podwójnej gry była prawdziwa historia koszykarza drużyny Uniwersytetu w Newadzie, Brandona Linka, który po odniesieniu kontuzji podjął pracę w telemarketingu. Gdy pewnego dnia zastąpił kolegę w typowaniu zwycięzców dla klientów, pragnących obstawiać wyniki meczu, okazało się, że posiada niezwykły talent w tej dziedzinie. Zwrócił tym na siebie uwagę konsultantów sportowych z Nowego Jorku, którzy zaprosili go do współpracy. Reszta jest już historią...

„Scenariusz jest luźno oparty na tym, co przytrafiło się temu mężczyźnie”, mówi Gilroy. „Starałem się pogłębić jego historię, rzucić więcej światła na tematykę zakładów sportowych, pozostających na marginesie legalnej przedsiębiorczości. Chciałem też pokazać ludzi, którzy „żerują” na graczach i w ten sposób napędzają interes, wart rocznie 200 milionów dolarów”.

Reżyser D. J. Caruso jest jednocześnie miłośnikiem sportu i przyznaje się do żyłki do hazardu. O swoim najnowszym filmie mówi: „Chciałem nakręcić dramat, w którym niewinność jednej z postaci zostaje wystawiona na najwyższą próbę. Zależało mi na tym, aby bohater ten mógł potem powrócić do punktu wyjścia. Zaintrygowała mnie przemiana Brandona i przybliżenie widzom świata zakładów sportowych. Sporo się o tym mówi, lecz nikt jeszcze nie nakręcił o tym filmu”.

Kluczem do ukazania brutalności doradztwa sportowego było skoncentrowanie się na technikach używanych przez konsultantów. „Doradcy są niemal jak psycholodzy”, tłumaczy Caruso. „Najpierw próbują wyczuć, jakie są potrzeby ich klienta. Potem wyciągają od niego pieniądze. Oczywiście do każdego podchodzą inaczej. Niektórych muszą wcześniej zbesztać, żeby ich przekonać. Innych należy uspokoić lub pocieszyć, co też są w stanie zrobić. W „Podwójnej grze” poznajemy ich metody od podszewki.

Wykorzystywanie naiwności ludzkiej leży u podstaw działalności doradców. W wyniku manipulacji klienci godzą się na oddawanie 10 procent swojej wygranej firmie konsultingowej. Jeśli typy sprawdzają się przez dłuższy czas, pracownik zrobi wszystko, aby zwiększyć prowizję z wygranej. Klienci są gotowi płacić te sumy, gdyż liczą na doświadczenie i wnikliwość doradców oraz poufne wiadomości, które mogą przesądzić o losach meczu. Dan Gilory tłumaczy: „Gracz, który sam obstawia i traci pieniądze, przestaje sobie wierzyć. Zwraca się wtedy o pomoc do fachowców. W razie wygranej klient postanawia podtrzymać dobrą passę. Przegrana wywołuje natomiast w jego głowie zamęt. Instynktownie wielu kieruje się z powrotem do doradców, którzy mają ich wydostać z dołka, w jakim przez nich się znaleźli.”.

Dobra passa nie trwa jednak wiecznie, nieomylna kryształowa kula nie istnieje. „Po serii trafień, szczęście potrafi się odwrócić, a wtedy sprawy wymykają się spod kontroli. O tym jest nasz film”, twierdzi Caruso.