Mama, czyli opowieść o miłości bezwarunkowej 10

Mama kojarzy się z osobą, która najbardziej na świecie kocha swoje dziecko. Niezależnie od wszystkich jego wad, popełnianych błędów, zawsze staje po jego stronie w obliczu kryzysu. Właśnie taką mamę przedstawia nam Xavier Dolan w pierwszych scenach swojego najnowszego filmu Mama.

Dolan jest nie tylko reżyserem, ale również scenarzystą, producentem, aktorem, kostiumologiem i montażystą własnych filmów. Karierę rozpoczął jako aktor, a już pierwszy jego film reżyserski, Zabiłem moją matkę, został dostrzeżony w Cannes. Większość jego filmów porusza tematykę seksualności, homoseksualizmu i poszukiwania własnej tożsamości.

Diane (w tej roli świetna Anne Dorval) w obliczu bezradności wychowawców, zabiera cierpiącego na ADHD nastoletniego syna Steve’a (Antoine-Olivier Pilon) z ośrodka wychowawczego. Początkowo trudne relacje między dwojgiem ludzi zaczynają się zmieniać, gdy nawiązują kontakt z Kylą (Suzanne Clément) – pozornie delikatną, nieco dziwną kobietą z sąsiedztwa. Steve powoli się uspokaja, myśli o swojej przyszłości i nadrabia zaległości w szkole. Jednak przeszłość nie daje o sobie tak łatwo zapomnieć.

Zarówno Anne Dorval, Antoine-Olivier Pilon, jak i Suzanne Clément znani są już z poprzednich filmów Dolana. Świetne zdjęcia, podobnie jak w przypadku Toma, wykonał André Turpin. Dużym atutem filmu jest muzyka elektroniczna kolektywu Noia. Mama otrzymała Nagrodę Jury dla najlepszego filmu na festiwalu w Cannes, nominację do Złotej Palmy, Złotej Żaby i nagrody Independence Spirit.

Film jest opowieścią o odpowiedzialności, dorastaniu i trudnej miłości. Chociaż Dolan nikogo nie osądza, ciężko zrozumieć niektóre decyzje podjęte przez bohaterów, nic nie jest tu czarno-białe ani proste. Złożone portrety psychologiczne, świetne kreacje aktorskie i dobrze prowadzona narracja – Mama to według mnie najlepszy do tej pory film młodego reżysera, który – miejmy nadzieję – jeszcze nie raz nas zaskoczy.