Święci z Bostonu 1999

Chyba każdy z nas miał w życiu takie chwile, że chciał kogoś zabić. Chciał kogoś zabić, tylko dlatego, że był zły, że zrobił coś niegodziwego i nie spotkała go za to konsekwencja. Ale wiemy przecież czym to grozi, więc nic z tym nie robiliśmy. Baliśmy się przeciwstawić tak skutecznie, jak przeciwstawili się bracia MacManus w Świętych z Bostonu.

Dwóch irlandzkich, równych chłopaków dostaje znak od Boga. Mają zabijać w jego imieniu grzeszników, morderców, złodziei, mafiozów i wszystkich innych typków z pod ciemnej gwiazdy. Normalni ludzie powiedzieliby, że tylko im się zdawało i poszliby dalej. Ale nie oni. Byli za bardzo religijni, by przejść koło tego obojętnie. Podejmują więc to zadanie i zaczynają eksterminować wszystkich bandziorów, którzy nawiną im się pod rękę w Bostonie.

Tak mniej więcej wygląda fabuła Świętych z Bostonu. Film debiutanta Troya Duffy, został ciepło przyjęty przez krytykę i fanów i jest już teraz pozycją niemal kultową. Co spowodowało, że obraz, który był podobny do dziesiątków przed i po nim, bez gwiazdorskiej obsady, z młodym, nieznanym reżyserem, zyskał taką sławę? Jaki jest fenomen tego filmu, który nie słabnie, a wciąż rośnie w siłę?

Zacznijmy od tego, że wszystko co dobrze znamy w filmach akcji, jest tutaj doskonale wymieszane. Dodano szczyptę mistyki i Boga i powstało coś nowego. Cała fabuła nie jest moża zbyt wymagająca, ale jest napisana tak, że cały czas trzyma w napięciu, od pierwszej do ostaniej minuty. Film to poprostu krucjata braci MacManus w imię Boga. Wyższej idei, dogmatu, których mogą używać jako alibii, za swoje grzechy. Produkcja jest nakręcona naprawde fachowo. Dobry montaż i zdjęcia. Zwroty akcji, strzelaniny czy dowcipne i niebanalne rozmowy braci i agenta policji są ozdobą tego filmu.

Nie można zapomnieć o aktorstwie. Pierwsze skrzypce niewątpliwie gra Willem Dafoe, jako cyniczny i doświadczony policjant Paul Smecker. Świetnie asystują mu Sean Patrick Flanery i Norman Reedus, w rolach irlandzkich braci. Chłopaki tworzą oryginalne trio, którego przygody ogląda się z zapartym tchem. Napięcie rozładowuje David Della Rocco jako...Rocco, który swoją prostotą i wielkim sercem potrafi rozbawić każdego. Nie moża zapomnieć o Billu Connolly, jako płatnym zabójcy Il Duce. Kiedy tylko ten aktor pojawia się w kadrze, wszystko zamiera. Siła jaka od niego bije jest porażająca.

Pozostaje nam jeszcze muzyka, która w obrazie jest powalająca. Irlandzki folk, muzyka klubowa, rockowa, czy poważna, tworzą odpowiedni nastrój do każdej sceny. Kiedy posłucha się soundtracku do filmu, z zamkniętymi oczami, zaraz pojawiają się w naszej głowie kadry ze Świętych z Bostonu. Świetnie dopasowana i świetnie zagrana.

Film jest wspaniałą, czystą rozrywką, która skłania jednak do pewnego przemyślenia. Czy warto zabijać w imię Boga? Czy nie jest to tak samo złe, jak zabijanie bez podpierania się jego imieniem? Czy można w ogóle przeprowadzić coś takiego w normalnym życiu? Przecież bracia wyświadczali przysługę policji, zabijając całą bostońską mafię, a jednak cały czas byli przez nią ścigani. Czy kręgosłup moralny ludzi jest na tyle giętki, że wytrzymałby coś takiego? Ja chętnie przyłączyłbym się do takiej walki, jeśli tylko w Polsce pojawiliby się jacyś "Święci". A do tego czasu, nie pozostaje nam nic innego jak cieszyć się możliwością oglądania tego filmu.