Dziecko Rosemary 1968

Kapitalny zabieg Romana Polańskiego. Na pytanie członka ekipy filmowej, który oczekiwał wyjaśnienia, kiedy zostanie ukazane dziecko Rosemary, Polański odpowiedział – jak to kiedy? Nigdy. Dzięki temu to co sobie każdy z widzów subiektywnie wyobraził, siła oddziaływania psychiki, była silniejsza niż obraz.

Krok po kroku wyjawiane są niepokojące szczegóły, które powoli lecz znakomicie budują cudowny klimat. Kurczę ten film spokojnie mógł mieć dzisiaj premierę, a i tak spokojnie by się obronił i zrobił na widzach ogromne wrażenie. Dużym plusem tej produkcji jest również Mia Farrow, który naprawdę dała istny popis no i oczywiście Ruth Gordon. Te dwie panie błyszczały tutaj.

hmm…dobry, ale… – momentami przynudzał… no i liczyłem, że na końcu zabije te dziecko, można było zrobić tak bezczelne zakończenie, że nie wiadomo czy ukradli jej dziecko i zabiła szatana czy rzeczywiście poroniła, a zabiła normalne dziecko tych nowych sąsiadów… wtedy byłoby otwarte czy to bohaterka czy wariatka….

Dreszcze bez ustanku – Oglądając film bez ustanku czułem jak po plecach przebiegają mi dreszcze. Dla mnie to jeden z nie wielu filmów, który naprawdę przeraża i czyni to tak, że mamy ochotę poczuć to jeszcze raz.

paktowanie z diabłem bywa zgubne… – Truizmem będzie stwierdzenie klasyk? Na pewno tak. Pomyśleć, że film liczy sobie ponad 40 lat, a ciągle robi wrażenie i wcale się nie zestarzał:)! Znam go o tak dawna, że prawie o nim zapomniałam… Zachwyca też, że nie wszystkich, trudno! (w tym miejscu poruszyła, a raczej obruszyła mnie jedna wcześniejszych opinii – pt.3 na 10). O gustach podobno się nie dyskutuje, ale… „nóż się w kieszeni otwiera” na taki komentarz :)! Klimat, napięcie – dreszczyk emocji. Fabuła iście „faustowska” – paktowanie z diabłem bywa zgubne…