28 tygodni później 2007

Pusty Londyn. Brak korków, cisza, spokój, brak ludzi. Wydaje się, że wszystko po upływie pół roku wróciło do normy, a poziom filmu nie opadł ani o milimetr, a nawet podniósł się. Nic bardziej mylnego. Niestety kontynuację mają to do siebie, że w większości nie dorastają do pięt części pierwszej. Podobnie jest w tym przypadku.

Sam pomysł wymarłego miasta nie jest nowy, zatem niczym nas nie zaskoczy. A reszta? No cóż jeśli ktoś lubi biegające bezwładnie i bezsensu zombie ginące w ilościach hurtowych to jest to film dla niego.

Aktorzy wczuwają się w swoje role jak rolnik w tynkowanie wieżowca. Starają się, ale jakoś nie przekonują. Mimo, że dookoła szaleją zastępy osobników w stanie rozkładu, nie widać po bohaterach, żeby robiło to na nich większe wrażenie. Zupełnie nie rozumiem jak Robert Carlyle został skuszony do zagrana w tym filmie. Choć jako zombie prezentuje się nie zgorzej.

Do tego wśród scenarzystów znalazł się niejaki Roland Joffe ("Misja"). No może tu też bohaterowie mają jakąś ukrytą głębszą rzecz do wykonania.

Film wciąga przez pierwszy kwadrans, a potem robi się coraz nudniej, coraz przewidywalniej, coraz śmieszniej. Fani gatunku pewnie będą usatysfakcjonowani tym co się dzieje na ekranie. Dla mnie po upływie 28 tygodni nic się nie zmieniło, ba wręcz się pogorszyło.

Jeśli boisz się bać to spokojnie możesz obejrzeć "28 tygodni później" i raczej się nie przestraszysz. Według mnie poprzednia część była znacznie lepsza, a pusty Londyn w filmie nie robi już na nikim wrażenia.