Nie jestem i raczej nie będę fanem Jarmusha, trochę męczy mnie i nuży ta nieobecność fabuły. Wg mnie jest tu w pewnym sensie nadmiernym artyzm, gdzie banały są sprzedawane pod płaszczem oświecania, sformułowane w slogany o poezji codzienności. Potrafię to trochę zrozumieć i nawet docenić, bo mimo, tego, że "nic się nie dzieje" Patersona ogląda się naprawdę przyjemnie. Dodatkowo cały film trzyma postać i gra Adama Drivera, który idealnie sprawdził się jako wyciszony i skryty protagonista. (MOŻLIWY SPOJLER – trochę nowego światła na cały film jak i na postać Patersona rzuca hipoteza, mówiąca, że jest on weteranem wojennym – dawałoby to trochę bardziej tajemniczy obraz całości, ale fajnie, że mimo tego, przesłanie i wydźwięk pozostaje optymistyczne – KONIEC SPOJLERA). Wycofaną postać Drivera świetnie uzupełnia Goldshifteh Farahani, której od dziś jestem wielkim fanem.
Choć po seansie jestem bardzo zadowolony z tego co widziałem, a Paterson jest świetnym bohaterem, to jakoś nie potrafię bardziej polubić całości.

5+/6-

Zaczytujący się poezją znajdą coś dla siebie. Rytm i monotonia dopasowana do tematyki. Niezły aktorsko i nie daje mi niczego jako jednostce. Pisał bym lepsze.

Nie odebrałam tego filmu jako pochwały codzienności.Bardziej obraz niepokojącej obojętności gł. bohatera wobec świata; zabezpieczony rutyną, uciekający w poezję

Pseudo inteligentny bełkot. Nie lubię reżysera ale czasem da się obejrzeć do końca. Pierwsze pięć minut filmu to jakieś bzdury o zapałkach, starałem się to jakoś przetrzymać. Kolejne minuty, generalnie nic nie wnoszące dialogi o niczym. Nie wytrzymałem do końca…

Ok, film jaki jest, każdy widzi, ale ze "zwyczajnością" i "codziennością" zbyt wiele wspólnego nie ma. Naprawdę ktoś wierzy, że ludzie tak ze sobą rozmawiają?