Ferajna znowu wraca, ale chłopcy są już duzi. Elegancka kronika, ale finalnie przeżyjmy to jeszcze raz tylko dłużej i bogaciej. 5

Martin Scorsese bezdyskusyjnie umie rozprawiać elegancko i z wigorem o zmianach i ewolucji Ameryki, które powstają pod stołem, przy których ubrudzono ręce, wychodzić poza nagłówki z gazet. Irlandczyk jest właśnie kolejną taką historią w dorobku reżysera – solidną i zgrabną kroniką powojennej Ameryki pokazanej poprzez bliskie spojrzenie na kilku mężczyzn, nie byle kogo w świecie przestępczym. Jednak wydaje się być to takie guilty pleasure dla entuzjastów reżysera. Kumulacja tych narracji i tych postaci, które już się pojawiły na ekranie, w podobnym anturażu. Teraz wyszły jeszcze raz z kapci, ale nie dla nowej jakości. Ferajna znowu wraca, ale chłopcy są już duzi.

Historia opowiada i jest opowiadana przez Franka Sheerana, specjalistę od robienia po cichu rzeczy wielkich w świecie przestępczym. W formie wspomnieniowej opowiada historię od zera do bohatera, ale w brawurowym i wątpliwym moralnie sosie. Wykorzystuje umiejętności nabyte jako uczestnik włoskiej kampanii podczas II Wojny Światowej. Któregoś dnia wypadkowo spotyka się z pewnymi ludźmi i już zostaje z nimi do końca. Uśpione gangsterskie DNA ożywa, a półświatek wydaje się być jego środowiskiem naturalnym. Jednak podczas swojego opowiadana Sheeran przekierowuje uwagę na człowieku, tak temperamentnego, że jego nieobecność jest zauważona natychmiast – Jimmy Hoff. Człowiek legenda, przywódca związków zawodowych. Jednak to opowieść nie skropiona tylko krwią, ale i sentymentem oraz tęsknotą, z prywatnym charakterem– pokazuje bliską relację jaka łączyła Sheerana i Hoffa.

Irlandczyk to długa podróż, odyseja po życiorysach nieznanych, a jednak w wielu aspektach ważnych. Długa, nie tylko w wymiarze czasowym kina. Dba się w niej o każdy detal i dorzuca kolejne nazwiska wraz z rozwojem przestępczości i wnikania widza oraz Franka w owe środowisko. To pełna farsy przełamana epopeja o złych, jednak poznanych dla nas osobiście niemalże, ale budujących ważne fundamenty dla współczesnej Ameryki. Przemoc i brutalność bez wzniosłości, czy emfatycznych zdań o sprawiedliwości jest wymienna z buddy movie, czy depresją gangstera. To postaci wielowymiarowe, jednak w pewnym momencie apetyt reżysera na rozmach tego opowiadania jest, tak ogromny, że zaczyna nas przytłaczać ilość wątków pobocznych, a scenariusz zaczyna być bardzo przejrzysty i tracą na tym z początku bardzo intensywne kolory opowiadania. Puls spada i jest już tylko niezobowiązująca zabawa.

Autotematyzm w tym kinie i podróż po twórczości Scorsese jest chwilami szyta bardzo grubymi nićmi. Męskocentryczny świat, ciasne relacje mafijne z polityką, humanistyczne spojrzenie, ale nieodbierające ostrości działań gangsterki zamienia się w aktorski popis łapiących świeży oddech Roberta De Niro i Ala Pacino. Udaje się odrestaurować w Irlandczyku kino, którego już powoli nie ma, ale drugą nogą Scorsese chce jednak dodać substancji pobudzających ze swoich najnowszych filmów. Finalnie to ma umiarkowanie zaskakujący skutek. Bez ryzykanctwa. Przeżyjmy to jeszcze raz tylko dłużej i bogaciej.