Step Up 2 2008

Jeśli chodzi o filmy taneczne - Step Up - Taniec zmysłów absolutnie nie może zostać pominięte. Odniósł ogromny sukces komercyjny, to pewne, niezależnie od tego, czy nam się to podoba, czy nie. Uważam jednak, że gdy mowa o filmach, które skupiają się na tańcu, w pierwszej kolejności powinno się powiedzieć o „Step Up 2 – The Streets”.

Należy zacząć od tego, że cała historia jest naprawdę oklepana, nudna i przewidywalna od pierwszej sekundy do ostatniej. Ale... nie o historię chodzi w tym filmie. Chodzi o podzielenie się pasją jaką jest taniec.

Całość zaczyna się bardzo niepozornie. Paru tancerzy na ulicach, w tle głos Briany Evigan (Andie). Aż nagle w widza uderza dawka energetycznej muzyki. I w tym momencie seans zaczyna się naprawdę.

Jednym z największych atutów filmu jest właśnie muzyka. Niesamowicie rytmiczna, najczęściej szybka, zapadająca w pamięć, a jednocześnie niejednorodna. Uświadczymy tu wszystkiego, od ballad, przez hiszpańskie rytmy, aż po czysty hip-hop. Sprawia, że noga sama podryguje, a ramiona zaczynają pracować. Właściwie to ma się naprawdę ochotę wstać i zatańczyć. Nawet wolniejsza nuta, którą jesteśmy karmieni podczas bankietu nie jest banalna i łzawa.

Jednak tym, co naprawdę porywa, porusza jakąś strunę w sercu i w pewnym sensie wprawia w stan euforii, a już na pewno zauroczenia, jest taniec. W drugiej części choreografowie rezygnują z próby połączenia baletu i hip-hopu. Tym razem jesteśmy karmieni prawdziwym, ulicznym tańcem. I wypada to doprawdy... niesamowicie. Sposób w jaki poruszają się tancerze, cała oprawa i układy – to wszystko podnosi filmy tego typu na nowy, wyższy poziom. Scena finałowa, tańca w deszczu, jest niewątpliwie sceną, która przejdzie do historii tańca. Absolutnie genialny układ, a motyw tańca w rytm oddechu... po prostu zapiera dech.

Gra aktorska jest po prostu na poziomie adekwatnym do tego typu filmów. Choć Briana Evigan (Andie) niezbyt wpasowuje się w koncepcję filmu, Robert Hoffman (Chase) robi to za nich obydwoje. I po seansie to chyba on zapada w pamięć najbardziej - charakterystyczny sposób bycia przeniesiony na ekran oraz niesamowity, indywidualny styl tańca. Mówiąc o postaciach drugoplanowych należałoby wspomnieć o krótkim występie, właściwie wręcz epizodycznym, Channinga Tatuma (Tyler), który ograniczył się do wypowiedzenia trzech zdań i zatańczenia, a jednak zdążył mile nawiązać do pierwszej części filmu. Natomiast absolutnie genialny jest Adam G. Seviani w roli Łosia. Jeszcze nie widziałam tak cudownego szkolnego "wyrzutka". Choć Seviani nie robi nic wyjątkowego, nie odkrywa żadnej Ameryki, zachwyca swoją grą.

Prawda jest jednak taka, że aktorzy znajdują się dopiero na drugim planie. Tak naprawdę, dosyć ciekawa zbieranina. Z jednej strony, wspomniani wcześniej, przystojny Robert Hoffman (Chase) czy Briana Evigan (Andie), z drugiej ich grupa. Ludzie, nie ukrywajmy – niezbyt piękni. Niscy, wysocy, szczupli, wyglądający na kilka mniej lub więcej lat niż powinni, czy z zębami, które naprawdę wołają o ortodontę. Jednak to wszystko nie ma znaczenia, bo gdy zaczynają tańczyć nie można od nich oderwać wzroku, a wygląd przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie – liczy się tylko taniec.

I tak naprawdę o to chodzi w tym filmie – liczy się tylko taniec. Oczywiście, można by wspomnieć o paru całkiem dobrych scenach (tych bez tańca), całkiem przyjemnych gagach („Uuu” i „Morning, Sunshine” Roberta Hoffmana są dla mnie flagowymi tekstami produkcji), itd. Oczywiście, można by doszukiwać jakiegoś morału czy pouczenia w stylu „nieważne jak wyglądasz, ważne co masz do zaoferowania” albo „taniec czyni nas równymi”. Ale to nie ma najmniejszego sensu. Całą istotą filmu jest taniec, taniec i tylko taniec.

Jeśli szuka się czegoś, co ma przekaz, niebanalną historię, głębsze przesłanie i pokazuje doskonałą grę aktorską – to zdecydowanie nie należy sięgać po „Step Up 2 – The Streets”. Natomiast, jeśli ma się ochotę poczuć prawdziwą pasję, mieć wrażenie, że całe ciało aż samo rwie się do tańca, nie wspominając o plejadzie jednych z najlepszych amerykańskich tancerzy na ekranie, a przede wszystkim uśmiechnąć się i spędzić mile półtorej godziny – nie pozostaje nic innego, jak tylko włączyć ten film. Druga część Step Up - Taniec zmysłów to absolutny majstersztyk swojego gatunku. Więc trzeba liczyć się z tym, że przez następne kilka dni nie da się myśleć o niczym innym, jak o parkiecie.