Jedna z najsłynniejszych komedii Aleksandra Fredry w wersji przygotowanej przez Jana Englerta w Teatrze Narodowym w Warszawie. Radost, podstarzały birbant, przyjeżdża wraz ze swoim bratankiem Gustawem do majątku pani Dobrójskiej, mieszkającej z córką Anielą i siostrzenicą Klarą. Pragnie ożenić młodego człowieka z córką gospodyni. Okazuje się, że zarówno Aniela jak i Gustaw nie marzą o małżeństwie. Także jej kuzynka Klara, która nie wierzy w stałość męskich uczuć, odrzuca zaloty nieporadnego Albina. Panny składają uroczystą przysięgę „nigdy nie być żoną”. Gdy fircykowaty Gucio, jako wytrawny uwodziciel, dowiaduje się, że Aniela go nie chce, mimo podrażnionej męskiej ambicji, postanawia przekonać do siebie pannę, a w swoją grę wciąga nieszczęśliwie zakochanego Albina. Antymęski spisek słabnie na dobre, gdy zaczyna działać obustronny „magnetyzm serca”. Młodzi szaleją, starzy przywołują wspomnienia. Międzypokoleniowe rozmowy toczą się wytrawnym Fredrowskim wierszem.