Transformers: Zemsta upadłych 2009

W 2007 roku, kiedy na ekrany kin wszedł film Transformers, mało kto spodziewał się tak wielkiego sukcesu. Owszem, Transformersy od dawien dawna były popularne, wiele osób wprost dorastało razem z nimi, jednak oczekiwania względem filmu nie były chyba bardzo wysokie.

Sukces jednak przyprawił o zdumienie. Osobiście nie byłem i nie jestem fanem Transformersów. Nie oglądałem kreskówek, nie interesowałem się ich perypetiami. Na pierwszą część poszedłem najzwyczajniej dlatego, że po prostu nie było innego wyboru. Efekt? Na drugą część czekałem już niecierpliwie. I to o niej słów kilka.

Oczekiwania względem Zemsty upadłych były ogromne. Tworząc część pierwszą, Michael Bay zaoferował nam dzieło komercyjne, w którym mieszanka efektów specjalnych, ciekawej fabuły i humoru sprawiła, że ludzie film pokochali. Dlatego właśnie od drugiej części ludzie oczekiwali jeszcze więcej. Wszystkiego. Czy to dostali?

Odpowiedź brzmi - owszem. Po pierwsze, druga część jest dłuższa. Trwa ponad dwie godziny, a co za tym idzie - niektórzy mogliby zarzucić produkcji sztuczne przedłużanie. Jak się jednak okazuje, czas trwania filmu jest jaki jest, ponieważ tego wymagała fabuła. O fabule pisać nie będę, ponieważ nie chcę spoilerować, jednak warto napomknąć, że dzięki niej nie czuje się upływu czasu. Dwie godziny mijają bardzo szybko, ponieważ film rozpoczyna się od wielkiego wybuchu, a potem wybuchów jest tylko więcej. Wybuchów metaforycznych i nie tylko. Iście "hitchockowsko". Ogółem za fabułę - plus.

Gra aktorska? Wiele osób ma zastrzeżenia do dzisiejszych młodych gwiazdek. Czasem wydaje się, że nieważne już o kogo chodzi. Wystarczy, żeby był młody i ładnie się prezentował, a aktorem/aktorką być nie może. Gwiazdy Transformers temu zaprzeczają. Zarówno Shia LaBeouf jak i Megan Fox grają dość swobodnie, czasem można odnieść wrażenie, że pozwolono im na trochę improwizacji w scenach filmu, co dodaje pozytywnego odczucia. Pozostała obsada równie solidna, nie widać zbędnej i nadmiernej sztuczności. A zatem - plus.

Efekty specjalne to pole dość paradoksalne... Na efekty poszły galaktyczne pieniądze. I to oczywiście widać. Nie raz i nie dwa można się złapać za głowę, ponieważ niektóre sceny wręcz powalają. Jednak nie mogę pominąć faktu, że czasem w scenach walk, szczególnie pomiędzy tak wielkimi robotami, trudno się zorientować, co naprawdę dzieje się na ekranie. Wzrok nie nadąża za ogromem akcji i wszystkimi tymi wywijasami na ekranach, efektem czego całość zlewa się i chwilami można odczuć niedosyt, ironicznie powiązany z nadmiarem efektów. Koniec końców jednak - nie można się czepiać za bardzo, ponieważ zalety przewyższają wady. Same roboty wyglądają świetnie, aż trudno uwierzyć, że to wszystko stworzył komputer.

W pierwszej części było sporo humoru. Tak mówionego, jak i sytuacyjnego. W drugiej części jest tego trochę mniej. Lub raczej - mniej jest humoru wartego uwagi, naprawdę śmiesznego. Czasami można było odnieść wrażenie, że starano się gdzieś wcisnąć żart na siłę i nic z tego nie wychodziło. W pierwszej części przychodziło to troszkę łatwiej i naturalniej. W drugiej jednak też pojawiają się momenty, w których zaśmiać się po prostu trzeba, a jest ich wystarczająco wiele, by obraz się nimi obronił. Aczkolwiek zawsze mogłoby być więcej.

W sferze muzyki również nie stawiam zarzutów. Umiejętnie budowano nastrój, a czasem muzyka wręcz pomagała zorientować się w akcji. Może nie powinno być to jej celem, ale z pewnością nie było to wadą.

Podsumowując, Transformers: Zemsta upadłych to istna definicja komercji, ale tej w dobrym wydaniu. Jeśli szukasz filmu głębokiego, zmuszającego do refleksji i myślenia - to pożegnaj się z myślą o oglądaniu bijących się robotów. Ale jeśli szukasz rozrywki, czegoś, co pozwoli rozluźnić się, pobawić, ale i to w najlepszym wydaniu, to ten film jest strzałem w dziesiątkę.

Wiele zarzuca się twórcom tej produkcji, ale chyba niesprawiedliwie, ponieważ Transformers 2 to po prostu fantastyczna rozrywka. Sam Michael Bay, zirytowany niektórymi komentarzami, powiedział, że niewielu ludzi ma pojęcie o tym, jak trudno nakręcić taki film. Oglądając pojedynki Autobotów i Decepticonów, zaczyna się rozumieć co miał na myśli. Cóż, przynajmniej osobiście zgadzam się z nim w zupełności. Sądząc po wynikach oglądalności, chyba nie tylko ja.