Dziedziczki 2006

Właśnie skończyłam oglądać to "wiekopomne dzieło" i cóż - poziom tego filmu jest żenująco niski. Płytka historyjka o rozpuszczonych dziewczynkach tatusia, które postanawiają po jego śmierci zapobiec utracie rodzinnej firmy. W tym celu muszą zdemaskować sabotażystę.

Litości! Film jest tak głupi, jak tylko może być najgorsze plastikowe kino prosto z amerykańskiej krainy marzeń. Brak tam dialogów, realizmu, ale to w komediach romantycznych nie jest warunek konieczny. Chociaż ten film nie miał być fantastyczny, to czasem miałam wrażenie, że oglądam fragmenty z życia lalki Barbie. Mówienie o nim, że ma fabułę to przesada, kilka gagów, które jeśli są śmieszne, to w najgłupszy z możliwych sposobów, jeśli takie są nastolatki amerykańskie, to smutne. Brak tam choćby minimum świeżości czy oryginalności. Wszystko, począwszy od głównej historii po pojedyncze epizody, oklepane i podane w najprostszy z możliwych sposobów. Jeśli szukać porównania, to jest to taki dłuższy odcinek mydlanej opery w stylu „Mody na sukces”, tylko silący się na humor.

Przejdźmy do aktorstwa. Wiele można powiedzieć o siostrach Duff, ale na pewno nie to, że potrafią grać. Wyglądają, jakby zatrzymały się na poziomie 12 latek, w gestach, mimice i manierze mówienia. Jedynym „elementem” godnym uwagi jest Rick grany przez Marcus’a Colomana. Miło jest na niego popatrzeć ;)

Czy coś jeszcze? Nie, a to niezbyt wiele. Nie wiem do kogo był adresowany, ale jakakolwiek grupa docelowa by to nie była, powinna poczuć się urażona. Film jest absolutną pomyłką. Szkoda czasu. Lepiej popatrzeć, jak trawa rośnie.