Kwas to nie jest substancja silnie żrąca. Epizodycznie intrygująca i udana refleksja na temat skutków ubocznych komfortu i dezorientacji młodych. 5

Obserwacja hedonistycznego środowiska zdezorientowanych młodych ludzi może być opowiadaniem łapiącym te momenty na gorąco lub chłodno kontestującym i interpretującym to w makro skali. Kwas akurat ma problem z tym, że stoi w rozkroku. Nie jest wystarczająco intensywny, by dać nam usłyszeć puls bohaterów, jak Gaspar Noe, ale też nie jest refleksyjnym tańcem zamieniającym się we współczesne danse macabre, w kółko otwieranej pozytywki zagłuszającej myślenie pokolenia. To trochę nienachalnej krytyki, połączonej z dosyć realistycznym przedstawieniem życiorysów postaci, które z perspektywy wielu nie mają uprawnień poprzez status finansowy (patointeligencja) do problemów z kilkoma dobrymi impulsami. Bardzo środkowe kino, prelekcja jakiegoś doświadczenia i przeżycia. Za dużo chaosu w myśli wiodącej twórcy.

Sasza i Pieta przeprowadzą nas przez świat, w którym mogą wszystko, a właściwie tak naprawdę robią cały czas to samo – coś planują, coś sobie o sobie wyobrażają, a sięgają najdalej po kolejne intensywne bodźce w formie używek, czy seksualnych przygód. Dochodzi do tragicznego wypadku, który zderza ich ze światem konsekwencji, ale też mocno pokazuje materialne bogactwo, a jednocześnie biedę i ubóstwo w ich relacjach z rodzicami. Łatwopalni, chociaż myślący, że są nieśmiertelni.

Kwas chce złapać kilka tematów jednocześnie przez to traci jakąś ostrość widzenia i skupienie na jakimkolwiek. Zaczyna zdanie nie kończąc go. Jeden z bohaterów jest od zawsze wychowywany przez kobiety. Brak męskiego wzorca w domu powoduje w pewnym momencie życia u niego frustracje i brak umiejętności zbudowania zgodnej z nim samym tożsamości. Presja społeczna wywierana na mężczyznach i wywiązywania się z tej mitycznej męskości mogłaby być dłużej pociągnięta, a jest epizodem, wtrąceniem. Drugi bohater natomiast pokazuje ich gorzką rzeczywistość z ziejącą dziurą od środka z powodu deficytu uwagi rodziców i skutki uboczne wolności. Jak ta potrafi zniewolić, kiedy możesz wszystko i brak realnego, silnego sprzeciwu wobec czegokolwiek Cię rozleniwia, nie buduje w Tobie żadnych przekonań, pewnych, również wyżej wspomnianego „Ja”. Młodzi nie mają podstaw ani w rodzinie ani w otaczającym im świecie do budowania siebie. To też zostaje trochę mimochodem rzucone i niewykorzystane. To mógł być skromny i nieekstatyczny, ale przejmujący dramat ludzi, którzy nie potrafią dowiedzieć się kim są. Ciekawie bohaterowie ewoluują, nie stoją w miejscu, to trzeba przyznać autorom i zauważają ile konformizm wyrządził im krzywdy, jak bardzo się na to nabrali. Jednak brakuje tutaj bardziej wyrazistej konstatacji, intensywności i realnego czucia cierpkości na języku widza.

Obraz jest trochę w strzępach i dlatego ten fatalistyczny wydźwięk traci na sile poprzez niezdecydowaną narrację. Bohaterowie nie docierają do jądra ciemności, ale boli ich blask komfortu. Jednak widzimy to w formie miotających się młodych chłopaków, bez większej wyobraźni artystycznej. Kwas to nie jest substancja silnie żrąca, jak na skalę tematu podjętego. Ta próba portretowania jest szczypnięciem, ukłuciem.