Filmy pomoc domowa, ucieczka

Hallam (Jamie Bell) ma 17 lat i kilka dziwacznych przyzwyczajeń. Nie ogląda telewizji, za to całymi dniami wpatruje się w cudze okna. Chłopca trapi tajemnica śmierci jego matki. Utopiła się sama, czy ktoś jej pomógł? Próbując rozwiązać zagadkę, Hallam postanawia opuścić dom. Szybko okazuje się, że choć uciekł od źródła swoich obsesji, nie zdołał uwolnić się od szpiegowskich nawyków. Spotkał bowiem kogoś, dla kogo warto godzinami chodzić z lornetką po dachu. Tym razem w poszukiwaniu... miłości.

Masakra osób pochodzenia Tutsi dokonana przez ekstremistów Hutu miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku. W ciągu zaledwie stu dni zostało zamordowanych ponad osiemset tysięcy ludzi. Jest rodzajem tragicznego paradoksu, że kiedy myślimy o wojnie, widzimy film. Holocaust był pokazywany w kinie dziesiątki razy, podobnie rzezie w Kambodży, czy wojna w Wietnamie. Masakra w Rwandzie nie doczekała się jednak zbyt wielu przedstawień filmowych, dlatego film Philippe’a van Leeuw jest tak ważny. W przeciwieństwie do hollywodzkiego Hotelu Rwanda jest to zdyscyplinowana i kameralna opowieść o ludobójstwie z perspektywy jednej osoby, młodej Tutsi Jacqueline. Pracuje ona jako pomoc domowa w europejskiej rodzinie, przez którą zostaje porzucona po ataku Hutu. Film ukazuje jej ciągłą ucieczkę przed oprawcami, skupiając się na jej samotności i poczuciu absolutnego, zwierzęcego strachu. Nie przypadkiem konflikt w Rwandzie to największa porażka w historii ONZ. Zachodnie państwa w żaden sposób nie interweniowały, skazując setki tysięcy ludzi na zagładę. Ten film to głos czy raczej krzyk protestu przeciwko milczeniu.