Filmy artysta, relacja matka-syn, fotografia

Nagrodzony Oscarem za najlepszy film zagraniczny mocny, realistyczny i wstrząsający obraz życia na przedmieściach Johannesburga. Festiwalowe wydarzenie roku – zdobywca nagrody publiczności w Toronto, nominowany do Złotych Globów, Europejskich Nagród Filmowych, BAFTy. Film pokazuje sześć dni z życia młodego, bezwzględnego gangstera – Tsotsi. Pewnej nocy pijany i rozwścieczony ciężko rani przypadkową kobietę i kradnie jej samochód. Odjeżdżając, nie wie, że na tylnym siedzeniu jest dziecko…

Amerykanin Jack (Adam Goldberg) i Francuzka Marion (Julie Delpy) tworzą udany i nowoczesny związek. Jednakże podróż do Paryża, gdzie mieszka szalona rodzina Marion, sprawia, że związek pary przechodzi duży kryzys. Jack czuje się zagubiony pomiędzy ekscentrycznymi znajomymi narzeczonej, przyszłą teściową, która miała romans z gwiazdą rocka oraz zamachowcem, który podkłada bomby w komercyjnych restauracjach.

Na niewielkiej stacji podczas II wojny światowej swoją pierwszą w życiu pracę rozpoczyna świeżo upieczony absolwent szkoły kolejarskiej Miloš Hrma. Właśnie tam wchodzi w dorosłe życie i przeżywa inicjację seksualną, by z młodzieńca stać się prawdziwym mężczyzną.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Już od najmłodszych lat Stephane Miroux miał problem z odróżnieniem snów od rzeczywistości. Kiedy miał lat dwadzieścia, ten stan rzeczy nie uległ zmianie. Wręcz przeciwnie, jego sny zyskały na intensywności przesłaniając rzeczywistość. Codzienne życie stało się intruzem w sennym krajobrazie, w którym szybuje wyobraźnia Stephane'a.

Sam Dent w Kanadzie. Szkolny autobus wpada w poślizg i stacza się z nasypu do rzeki. Ginie czternastu uczniów. Adwokat Mitchell namawia rodziców ofiar, by wystąpili o odszkodowanie. Dotknięci nieszczęściem mieszkańcy miasteczka początkowo idą za radą prawnika.

Po samobójstwie kochanka, Larita Filton decyduje się wyjechać z miasta aby zacząć nowe życie.

Wypalony reżyser filmowy, nie ma już weny aby nakręcić kolejny film. Ucieka w świat fantazji przed przytłaczającym go otoczeniem.

Powszechnie szanowany prawnik Walter Bridge jest głową statecznej rodziny. Jego konserwatywne poglądy nadają ton życiu pozostałych domowników. Żona Waltera India nauczyła się podporządkowywać woli męża, jednak w głębi duszy tęskni za partnerskim układem i ciepłem miłości. Dorastające dzieci państwa Bridge zaczynają kwestionować surowe zasady ojca. Rodziną wstrząsają coraz silniejsze konflikty. Walter Bridge musi zweryfikować swoje podejście do życia, jeśli nie chce dopuścić do rozpadu rodziny.

Tuż przed śmiercią malarz Jean-Baptiste Emmerich zapowiada, że "ci, którzy go kochają, wsiądą do pociągu". Następnie umiera. Do pociągu na cmentarz Limoges wsiadają wszyscy jego przyjaciele, ci prawdziwi i fałszywi, spadkobiercy z prawego i nieprawego łoża, bliższa i dalsza rodzina - niektóre rodziny spotykają się wyłącznie na pogrzebach.