Filmy teatr, płacz, aktor

Odnoszący sukcesy w branży reklamowej nowojorczyk (w tej roli Smith) przeżywa ogromną osobistą tragedię i całkowicie wycofuje się z życia. Jego koledzy z pracy obmyślają nieoczekiwany plan, który ma na celu zmusić go do stawienia czoła rozpaczy w zaskakujący i niezwykle ludzki sposób.

Trwa II wojna światowa, ale teatralna trupa kierowana przez wielkiego niegdyś aktora o przydomku Sir gra bez przerwy. Niestety, jej gwiazdor jest w fatalnym stanie i wkrótce po przybyciu do Plymouth trafia do szpitala. Menedżer trupy chce odwołać przedstawienie, ale dzięki Normanowi, pełnemu inwencji garderobianemu mistrza, udaje doprowadzić do premiery. Początkowo Sir nie zdaje sobie nawet sprawy w jakim gra spektaklu, lecz zabiegi Normana i mistrzowska rutyna sprawiają, że przedstawienie kończy się olśniewającym sukcesem. Ostatnim w karierze, która właśnie tego wieczoru dobiegła końca.

Trzeci film wyreżyserowany przez Federico Felliniego obrazuje historię pięciu przyjaciół, zbliżających się już do progu 30 lat. Żyją oni niezobowiązującym, "dziecięcym" życiem, wymigując się od poważnych obowiązków oraz pracy, od których preferują szwędanie się po nocach i grę w bilard. Wszystko zaczyna się jednak komplikować, kiedy Fausto (Franco Fabrizi) się żeni, a od Alberto (Alberto Sordi) odchodzi siostra zostawiając jego i matkę niemal bez środków do życia. Przyjaciele zdają sobie sprawę, że trzeba znaleźć pracę i zmierzyć się z "dorosłym" życiem. Nie okaże się to jednak proste.

Bohaterowie filmu to ludzie w różnym wieku, o różnych poglądach i stylu życia. Wszyscy oni: nieznajomi, kochankowie, rodzina, zmieniają się pod wpływem serii niespodziewanych wydarzeń, które pokazują jak ulotna, złożona i często cudowna może być miłość.

Greckie przysłowie mówi, że jedynie kobiety, które skąpały oczy we łzach, widzą jasno. Przysłowie to nie spełnia się jednak w przypadku Manueli. Tej nocy, gdy jej syn Esteban ginie przejechany przez samochód Manuela płacze tak długo, aż zabraknie jej łez. A mimo to, wcale nie widzi jasno; teraźniejszość i przyszłość giną w jednakowych ciemnościach. Czekając w szpitalu, czyta ostatnie linijki jakie jej syn zapisał w notesie, z którym nigdy się nie rozstawał. "Dziś rano przeszukałem pokój mojej matki i znalazłem plik zdjęć. Wszystkim brakowało połowy. Był na nich, jak sądzę, mój ojciec. Mam wrażenie, że w moim życiu brakuje tego samego kawałka. Chcę poznać mojego ojca, nie ważne kim jest i jak zachował się wobec mamy. Nikt nie może odebrać mi tego prawa..." Manuela nigdy mu nie powiedziała kim był. "Twój ojciec umarł na długo przed twoim narodzeniem" - to wszystko, co zdążył od niej usłyszeć. Przez pamięć dla swego syna Manuela opuszcza Madryt i jedzie do Barcelony odnaleźć jego ojca. Chce mu powiedzieć, że ostatnie słowa, jakie zapisał jego syn skierował właśnie do niego, chociaż wcale go nie znał. Ale najpierw musi powiedzieć ojcu, że gdy ona od niego odeszła 18 lat temu, była w ciąży, i że mieli syna, i że syn ten właśnie umarł. Musi powiedzieć mu też, że dała dziecku imię Esteban, to samo, które on, ojciec, nosił zanim przyjął imię Lola. Lola, la Pionera. Manuela jedzie do Barcelony w poszukiwaniu Loli, ojca swego syna. Poszukiwania mężczyzny o takim imieniu nie mogą okazać się łatwe. I rzeczywiście nie są.

Kiedy w czerwcu 1940 roku ministrowie, dziennikarze, wielka burżuazja, kobiety z półświatka i szpiedzy ze wszystkich stron świata zebrali się w hotelu Splendide w Bordeaux, młody człowiek musi wybierać między znaną aktorką a zaangażowaną studentką, między politykami a przestępcami, między beztroską a dorosłością...

Wypalony reżyser filmowy, nie ma już weny aby nakręcić kolejny film. Ucieka w świat fantazji przed przytłaczającym go otoczeniem.

Amelia skłonna do przesadnej autoanalizy i użalania się nad sobą, zazdrości swej przyjaciółce Laurze rychłego zamążpójścia. Przyjaźń jest zagrożona. Amelia czuje się gorsza, bardziej samotna. Kolejne desperackie próby odnowienia czy też zachowania trwałego związku z mężczyznami kończą się niepowodzeniami. Ale i Laura ma swoje problemy.