Dokumentalny 2013

Cykl filmów dokumentalnych poświęconych gwiazdom rocka. Przyglądając się najważniejszym zespołom, odkrywamy historie życia ich członków i opisujemy wpływ tych zespołów na współczesną kulturę. Każdy z odcinków składa się z wywiadów, materiałów archiwalnych, teledysków i nagrań z koncertów.

Miliony osób znają ich głosy, ale nikt nie zna ich imion. W swoim nowym, wciągającym filmie O krok od sławy, Morgan Neville – zdobywca wielu nagród za reżyserię – rzuca światło na prawdziwe historie chórzystek i chórzystow skrytych za sukcesami największych gwiazd muzyki 21. wieku. Triumfalny i jednocześnie chwytający za serce obraz jest zarówno hołdem złożonym głosom, które ukształtowały i wystylizowały muzykę popularną, a także odzwierciedleniem konfliktów, poświęceń i sukcesów tych, których kariera polegała na współbrzmieniu z innymi. Ci utalentowani artyści reprezentują różne style, gatunki i epoki muzyki popularnej, ale każdy może podzielić się swoją niepowtarzalną i bardzo osobistą historią o życiu i karierze w cieniu sław. Z archiwalnymi materiałami filmowymi i niezrównaną scieżką dzwiękową film O krok od sławy może pochwalić się wywiadami z takimi artystami, jak Bruce Springsteen, Stevie Wonder, Mick Jagger czy Sting. Jednakże te światowej sławy postaci sceny muzycznej usuwają się w cień, by artyści drugoplanowi, ich życie i historie zajęły główne miejsce na scenie tego filmu.

Historie par, które popełniają przerażające zbrodnie, po tym jak ich relacje ewoluują od miłości do manipulacji, co w efekcie prowadzi do fatalnego punktu zwrotnego.

Podczas realizowanego z ogromnym rozmachem koncertu grupy Metallica, młody członek ekipy koncertowej Trip (Dane DeHaan), dostaje zlecenie odebrania niezwykle ważnej przesyłki. Rutynowe z pozoru zadanie przeradza się w groźną, surrealistyczną odyseję, którą muzycznie ilustruje Metallica, wykonując na żywo swoje ikoniczne utwory. Zdeterminowany, by dostarczyć przesyłkę Metallice, zdany wyłącznie na siebie Trip pokonuje opustoszałe ulice miasta.

Niezwykła pasja zwykłych ludzi wyłania się z motocyklowego dokumentu Co nas kręci?, którego siłą są wywiady z przeciętnymi pasjonatami dwóch kółek. Mimo, że część z nich z motocyklizmem miała do czynienia zawodowo jak Kenny Rogers, pierwszy Amerykanin na podium Moto GP, Jason DiSalvo, zwycięzca Daytony czy Keith Code, twórca California Superbike School to reżyser Bryan H. Carroll oszczędza nam tej wiedzy aż do napisów końcowych, tworząc wrażenie, że jednośladów może dosiadać każdy i czerpać z tego bez względu na wiek, płeć i liczbę kończyn niezwykłą przyjemność. Co nas kręci? to także opowieść o początkach motocyklizmu z migawkami trójkołowych pojazdów, służących jako maszyny serwisowe na drewnianych torach dla kolarzy. O pierwszych cafe racerach, a także wyprzedzającego dzisiejsze pokolenia hipsterów o lata świetlne w byciu "cool" Eda Krentza, zwycięzcy pierwszej edycji Daytona 200 w 1937 r. Nie ich pożółkłe zdjęcia jednak, lecz widok kilkulatków na pierwszych crossowych maszynach z nieodłączną opowieścią "gdzie ukryłem mój pierwszy motocykl, by nie znalazła go mama" odpowiada jednoznacznie na pytanie – co nas kręci.

Od 2001 roku samobójstw wśród amerykańskich weteranów było więcej niż ofiar działań wojennych prowadzonych w Iraku i Afganistanie. Powracający do kraju żołnierze nie potrafią poradzić sobie ze wspomnieniami z frontu, wielu z nich boi się przyznać do problemów. Ratunkiem dla nich jest telefon zaufania, pod który mogą zadzwonić o każdej porze dnia i nocy. W ciągu każdego miesiąca pracownicy telefonu zaufania dla weteranów przeprowadzają ponad 22 000 rozmów z byłymi żołnierzami, którzy są na granicy wycieńczenia i myślą już tylko o samobójstwie. Próbują pomóc im poradzić sobie z psychologicznymi ranami, jakie odnieśli na wojnie i które nie pozwalają im prowadzić normalnego życia. Wstrząsający film dokumentalny jest studium spychanego na margines debaty publicznej problemu weteranów – mężczyzn i kobiet, którzy wzięli udział w trwającej od 2001 roku wojnie z terroryzmem. Tragiczne doświadczenia z frontu sprawiły, że wielu byłych żołnierzy nie potrafi i nie chce już żyć. Każdego dnia aż 22 weteranów popełnia samobójstwo, a oddani pracownicy telefonu zaufania próbują zapobiec kolejnym śmierciom.

W drugiej połowie lat 70. ubiegłego wieku w Kambodży panowała dyktatura Pol Pota i Czerwonych Khmerów, podczas której zginęło ponad 2 miliony ludzi, czyli ¼ mieszkańców Kambodży. Stosowano praktyki ludobójcze, ograniczono kulturę, wprowadzono kompleksowy system przydziałów żywności i ubrań. Zamknięto szkoły, uniwersytety i świątynie, zlikwidowano telewizję, ograniczono audycje radiowe. Zniszczono miasta, traktując je jak "wylęgarnie pasożytów", a ludność przesiedlono na wieś i pozbawiono praw, włącznie z prawem wyboru małżonka.

Podobno za każdym mężczyzną odnoszącym sukces stoi niezwykła kobieta. W przypadku małżeństwa Shinohara, japońskich artystów od 40 lat rezydujących w Nowym Jorku, niezwykła kobieta stoi za mężczyzną nie do końca odnoszącym takie sukcesy, o jakich marzy. Ale zacznijmy od początku. Noriko ma 19 lat i jest idealistyczną studentką. Spotyka Ushio, dobiegającego średniego wieku imprezowicza, megalomana, malarza orz boksera. Wszystko rozgrywa się szybko: szybki seks, szybka wpadka. A potem godziny i lata samotnego macierzyństwa, które niesamowicie dłużą się Noriko, podczas gdy jej mąż, w imię sztuki, baluje z szeroko pojętym art worldem. Shinoharów poznajemy w momencie, gdy Noriko ma swój moment girl power: z uległej żony i oddanej matki zmienia się w komiksiarkę bez zbędnych sentymentów opisującą, jak to jest być dziewczyną artysty. Według Virginii Wolf kobieta - aby zostać artystką - potrzebuje niewielkiej ilości gotówki i własnego pokoju. Tylko co robić w sytuacji, gdy mieszka się w zagraconej, wynajętej kawalerce, pieniędzy ledwo starcza, a związek można określić słowami: to skomplikowane. Debiut Zachary'ego Heinzerlinga zdaje raport z pola walki, jakim jest życie małżeńskie ze sztuką w roli dodatkowego członka rodziny.

Specjalista od inwestycji i były bankier w niemieckich bankach opowiada o kulisach pracy w tej branży.

Joanna smakuje każdą chwilę, pomimo że zdiagnozowano u niej poważną chorobę. Swojemu synkowi obiecała, że zrobi wszystko, aby być z nim jak najdłużej. Nie poddaje się. Dla Jasia prowadzi blog, w którym opisuje ich codzienność – prosto i trafnie. Sam blog staje się dla wielu czytelników inspiracją do uważnego i szczęśliwego życia. Film ukazuje fragmenty z życia Joanny, jej męża Piotra i synka Jasia. Rozgrywany w dyskretnych obserwacjach, nastrojowy, często zabawny. Prosty, zmysłowy, o przyglądaniu się życiu, i o miłości.