Komedia 1942

Saludos Amigos to hybryda filmu aktorskiego i animacji, będąca feerią barw, dźwięków, smaków i przygód w rytmie samby. W międzynarodową podróż zapraszają znani i lubiani: Kaczor Donald oraz Goofy. Donald spotka upartą lamę, natomiast Goofy „El Gaucho” pozna życie połudiowoamerykańskiego kowboja. Od szczytów Andów przez argentyńskie pampasy aż po Rio de Janeiro – Saludos Amigos to prawdziwa uczta dla oczu, która zachwyci całą rodzinę.

Goofy pokazuje, jak gra w baseball. Gra na wszystkich pozycjach, w obu drużynach i pokazuje różne rodzaje boisk.

Goofy próbuje nam pokazać, jak wędkować, ale przeszkadzają mu jego niezdarne ruchy i problemy z łódką.

Narrator opowiada o historii sportowych dyscyplin olimpijskich, a Goofy pokazuje, jak powinny wyglądać.

Goofy chce nas nauczyć pływania. Gdy już uda mu się zmienić strój w ciasnej przebieralni, zaprezentuje nam techniki pływania i nurkowania.

Ekipa Mikiego organizuje mu przyjęcie-niespodziankę, które szybko zamienia się we wspólne muzykowanie na różnych instrumentach. Podczas gdy reszta dobrze się bawi, Goofy zmaga się z wyzwaniem, jakim jest upieczenie tortu.

Akcja rozgrywa się w Argentynie. Amerykański tancerz Robert Davis (Fred Astaire), po przegraniu całego majątku na wyścigach, przyjeżdża do Buenos Aires z pustymi kieszeniami. Szukając pracy, przypadkowo trafia do nocnego klubu, którego właścicielem jest milioner Eduardo Acuña (Adolphe Menjou). Człowiek ten ma jednak ważniejsze problemy: musi wydać cztery córki za mąż i to zgodnie z tradycją, po kolei: od najstarszej do najmłodszej. Właśnie trwają przygotowania do ślubu najstarszej córki. Dwie najmłodsze też mają narzeczonych, ale średnia, Maria (Rita Hayworth), nie myśli o małżeństwie. By skłonić dziewczynę do zmiany stanowiska, Eduardo wymyśla fortel, w którym główną rolę ma odegrać Robert.

Pluto i Pluto Junior rozkoszują się leniwą popołudniową drzemką, kiedy figlarny szczeniak wplątuje się w różne perypetie z piłką, balonem, robakiem, ptakiem i sznurem na pranie. Pluto ratuje synka z niebezpiecznej sytuacji, przez co sam zawisa nad ziemią, ale udaje mu się wylądować z pluskiem.

Uszczypliwy krytyk Sheridan Whiteside (Monty Woolley) poślizguje się na frontowych schodach domu prowincjonalnego biznesmena z Ohio, przewraca się i rzekomo łamie sobie biodro.

Kaczor Donald ma koszmarny sen, że mieszka w Niemczech poddanych nazistowskiemu reżimowi. Od świtu ulice miasteczka udekorowanego drzewami w kształcie swastyk przemierza orkiestra wojskowa grająca głośno i z przytupem wojskowe marsze. Donald pragnie spać, ale nie dość, że przeszkadza mu donośne rzępolenie zbliżającego się zespołu, to jeszcze specjalny automat musztrujący wyrzuca go z łóżka. Otwiera oczy i co widzi? Na stoliku obok widzi portret Fuhrera oraz statuetkę salutującą w geście „sieg-hail”, następnie zegar z kukułką, która zamiast wyśpiewywać kuranty wyskakuje salutując na baczność, a na podwórku pręży się kogut w pozie oddającego honory wodzowi. Donald próbuje wrócić do łóżka, ale czujna maszyna nakierowuje go do garderoby, gdzie kaczor niechętnie zakłada czarny mundur z czerwoną opaską na przedramieniu, gdzie widnieje na białym tle znak III Rzeszy. Rzucając jednym okiem za okno, jak daleko znajduje się wojskowa czujka, Donald otwiera skrytkę za portretem wodza i wyjmuje amerykańską kawę oraz aromat jaj na bekonie w spray’u, którym spryskuje sobie podniebienie dla kurażu. Szybko umieszcza cenne przedmioty w schowku i mozolnie odpiłowuje kromkę z przydziałowego chleba, który próbuje jeść popijając kawą. Za chwilę automat przypomina o porannym czytaniu biblii, i „Mein Kampf” wjeżdża na stół przerywając kaczorowi konsumpcję. Następnie Donald jest odprowadzony pod eskortą do fabryki amunicji, gdzie obsługuje taśmę z nabojami, na której co jakiś czas pojawiają się portrety fuhrera, któremu musi salutować. W przerwie na ścianie za plecami kaczora pojawia się dekoracja z uroczym górskim widoczkiem. Teraz jest czas na gimnastykę polegającej na ćwiczeniu salutowania. Kaczor wraca do pracy, ale nie nadąża za taśmą, na której pojawiają się naboje coraz większego kalibru, i przeżywa załamanie nerwowe, w którym ma wizje pląsających i śpiewających pocisków. Donald budzi się we własnym łóżku, w piżamce w gwiazdki i paski z amerykańskiej flagi. Portret na stoliku obok przedstawia prezydenta USA, a statuetka prezentuje się w dumnym geście, symbolu amerykańskiej wolności i niepodległości.