King Vidor, a właściwie King Wallis Vidor urodził się 8 lutego 1894 roku w zamożnej rodzinie w Galveston w Teksasie. Był amerykańskim reżyserem, producentem filmowym i scenarzystą, którego 67-letnia kariera filmowa z powodzeniem obejmowała epokę zarówno kina niemego jak i dźwiękowego. Jego prace wyróżniają się żywym, humanitarnym i życzliwym przedstawieniem współczesnych problemów społecznych. Uważany był za reżysera autorskiego i sięgał do wielu gatunków oraz pozwalał, aby tematyka wyznaczała styl, często przekraczając granice filmowych konwencji. Reżyser był synem Kate (z domu Wallis) i Charlesa Sheltona Vidora, importera drewna i właściciela młyna. Jego dziadek, Károly Charles Vidor, był uchodźcą podczas rewolucji węgierskiej w 1848 roku i osiedlił się w Galveston na początku lat pięćdziesiątych XIX wieku. Matka Vidora, Kate Wallis, pochodzenia szkocko-angielskiego, była krewną drugiej żony znanego polityka Davyego Crocketta. W wieku sześciu lat Vidor był świadkiem zniszczeń spowodowanych przez huragan Galveston w 1900 roku, najbardziej śmiercionośnej klęski żywiołowej w historii Stanów Zjednoczonych. Bazując na tym kształtującym doświadczeniu, opublikował historyczne wspomnienia z katastrofy, zatytułowane "Southern Storm", w majowym numerze magazynu Esquire z 1935 roku. W wieku szesnastu lat Vidor rzucił prywatną szkołę średnią w Maryland i wrócił do Galveston, aby pracować jako kasjer i operator kina Nickelodeon. W 1913 roku wyreżyserował krótkometrażowy film „Wielka Parada Wojskowa”, który był jego debiutem reżyserskim. W 1915 roku Vidor przeniósł się do Hollywood w Kalifornii i został zatrudniony jako scenarzysta i reżyser filmów krótkometrażowych przez sędziego Willisa Browna (1881-1931), właściciela Boy City Film Company w Culver City. Brown dał się poznać jako producent filmowy, i produkował filmy przedstawiające jego główne obawy dotyczące społeczeństwa amerykańskiego: przestępczość nieletnich i dyskryminację rasową. Pracując dla Browna, Vidor był scenarzystą i reżyserem co najmniej 10 filmów o tej tematyce. W 1919 roku Vidor wyreżyserował swój pierwszy film fabularny: "The Turn in the Road". Był to niemy dramat, przedstawiający biznesmena, który traci wiarę w Boga i jakiekolwiek zainteresowanie przemysłem, gdy jego ukochana żona umiera przy porodzie. Pierwszym wielkim hitem Vidora był film fabularny "Peg o' My Heart" (1922), będący adaptacją popularnej sztuki teatralnej na Broadwayu. Po tym sukcesie Vidor podpisał długoterminowy kontrakt ze studiem Goldwyn Pictures. Jego pierwszym filmem dźwiękowym był dramat "Hallelujah" (1929), opowiadający o życiu dzierżawców. Był to jeden z pierwszych filmów hollywoodzkich z obsadą składającą się wyłącznie z Afroamerykanów. Vidor nie miał żadnego problemu z przejściem z filmu niemego na film dźwiękowy i kontynuował regularną pracę nad filmami fabularnymi aż do koniec lat 50. Jego ostatnim dużym filmem był romans biblijny "Solomon and Sheba" (1959), przedstawiający miłość, intrygi dworskie i najazdy militarne za panowania legendarnego króla Izraela Salomona (szacowany na X w. p.n.e.). Następnie pracował nad filmami krótkometrażowymi i dokumentalnymi, a jego ostatnim filmem był dokument "The Metaphor" (1980). 86-letni Vidor zdecydował się zakończyć karierę filmową w 1980 roku. Vidor był pięciokrotnie nominowany do Oscara dla najlepszego reżysera, nigdy nie wygrywając. W 1979 roku otrzymał jednak tą nagrodę za nieporównywalne osiągnięcia jako innowacyjny twórca filmowy. 1 listopada 1982 roku zmarł na swoim ranczu w Paso Robles w Kalifornii na nieokreśloną chorobę serca. W poprzedni weekend on i jego długoletnia przyjaciółka i była kochanka na początku ich kariery, Colleen Moore pojechali do San Simeon, zamku Williama Randolpha Hearsta, aby obejrzeć domowe filmy nakręcone sześćdziesiąt lat wcześniej, gdy byli tam gośćmi Hearsta. Vidor miał 88 lat a jego szczątki poddano kremacji, a prochy rozrzucono na jego ranczu.