Fryderyk Franciszek Chopin jest powszechnie uznawany za najwybitniejszego polskiego kompozytora muzyki wszech czasów. Był także jednym z najpopularniejszych pianistów swoich czasów i uznanym pedagogiem. Oboje rodziców (matka Justyna, ojciec Mikołaj) amatorsko muzykowało. Urodził się w mazowieckiej wsi – Żelazowej Woli – w majątku Skarbków, gdzie jego rodzice pracowali. Po kilku miesiącach rodzina Chopinów przeprowadziła się do Warszawy. Tam też bardzo wcześnie objawił się niezwykły talent muzyczny Fryderyka: jako dziecko z łatwością grał na pianinie, improwizował i komponował swoje utwory. Pierwszy jego profesjonalny nauczyciel muzyki – Czech Vojtěch Živný – wkrótce oświadczył, że nie jest w stanie niczego więcej nauczyć chłopca. Niedługo potem znany był w całej Warszawie, gdyż jako cudowne dziecko dawał koncerty. Ukazała się drukiem jego pierwsza kompozycja – polonez. W dodatku marsz wojskowy, skomponowany dla księcia Konstantego, tak się spodobał, że grywany był regularnie na paradach wojskowych. Wkrótce ukazała się wzmianka w prasie, w której określono Fryderyka mianem geniusza. Jako nastolatek uczył się w liceum, gdzie pracował jako nauczyciel języka francuskiego jego ojciec (z pochodzenia Francuz). Podczas wakacji wyjeżdżał na wieś m.in. do Szafarni, gdzie zapoznał się z folklorem. Tam powstał jego „Kurier Szafarski" – parodia Kuriera Warszawskiego, która świadczy o jego poczuciu humoru i zdolnościach literackich. Muzyka ludowa zafascynowała Chopina jako kompozytora inspirując go do tworzenia mazurków – formy muzycznej, po którą sięgał najczęściej w swojej karierze i która miała się stać symbolem polskości podczas jego pobytu na emigracji. Podczas swej wizyty w Warszawie, sam car Aleksander I podarował Chopinowi pierścień z brylantem jako wyraz swego uznania. Ukazała się drukiem jego pierwsza opusowana kompozycja – rondo na fortepian solo. Po 3 latach liceum Fryderyk zapragnął poświęcić się karierze muzycznej studiując kompozycję u Józefa Elsnera w Szkole Głównej Muzyki przy Uniwersytecie Warszawskim. Wymogiem studiów było tworzenie muzyki kameralnej a także z towarzyszeniem orkiestry toteż w tym czasie powstały Wariacje B-dur op. 2 na temat z opery Mozarta, Trio g-moll op. 8, czy Rondo à la Krakowiak F-dur op. 14. Sam Elsner określił Chopina jako „Szczególną zdatność, geniusz muzyczny.” Dalej już jego kariera muzyczna rozwijała się samodzielnie. Powstały 2 koncerty fortepianowe i szereg innych kompozycji. Przyszła kolej na koncerty zagraniczne. W tym celu Chopin w lipcu 1829 roku udał się do ówczesnej stolicy muzyki – Wiednia – aby tam zaprezentować swój talent. Odniósł on wielki sukces. Utwory jego krytyka uznała za nowatorskie, co przyczyniło się do ich wydania. W roku 1830, w niespokojnych czasach poprzedzających Powstanie Listopadowe, ojciec radzi mu wyjechać na jakiś czas za granicę. Niechętnie udaje się on do Wiednia, gdzie dochodzą go wieści o wybuchu powstania. To wydarzenie wstrząśnie nim do głębi, co znajdzie wyraz w niektórych jego kompozycjach (etiuda „rewolucyjna”) jak również w tak zwanym „Dzienniku Stuttgarckim”. Decyduje on się na wyjazd do Paryża, który okaże się dla niego miejscem stałego pobytu do końca życia. Stamtąd będzie się Chopin udawał, od czasu do czasu, na krótkie wojaże w tym do Nohant – majątku francuskiej pisarki George Sand, z którą się zaprzyjaźnił – lecz kraju rodzinnego już nie zobaczy... Na emigracji Chopin będzie się utrzymywał dając lekcje gry na pianinie bogatym arystokratom, z koncertów muzycznych i wydawanych drukiem swoich kompozycji. Stworzył w swoim życiu około 250 utworów (głównie na fortepian solo), z których niewiele ponad 160 została wydana za jego życia. Pozostałe utwory Chopin kazał zniszczyć. Jego wola nie została jednak spełniona. Zostały one wydane głównie przez jego przyjaciela Juliana Fontanę. Są to utwory począwszy od opusu 66. Fryderyk Chopin nadał swej muzyce indywidualny styl charakteryzujący się lirycznym pięknem melodii, wyszukanymi rozwiązaniami formalnymi i swoistą nutą melancholii określaną przez niego słowem „żal”, co było przejawem jego wielkiej tęsknoty za krajem rodzinnym. Jest on często określany mianem największego poety wśród kompozytorów. Po dziś dzień uważany jest za najwybitniejszego kompozytora fortepianu a konkurs pianistyczny jego imienia odbywający się w Warszawie uchodzi za najtrudniejszy i jeden z najbardziej prestiżowych na świecie. Jego twórczość zainspirowała licznych kompozytorów także wiele lat po jego śmierci. W zgodzie z jego wolą serce Chopina zostało, po jego śmieci, przywiezione do Polski przez jego siostrę Ludwikę. Fryderyk Chopin był otwarty na nowinki techniczne i chętnie się fotografował, co nie było jeszcze wtedy powszechną modą. Do naszych czasów zachowały się 3 jego fotografie. Jego utwory są nadal popularne i dosyć często wykorzystywane w filmie. Do imienia Fryderyka Chopina nawiązuje ustanowiona w 1995 roku nagroda muzyczna „Fryderyk”, będąca najbardziej prestiżowym wyróżnieniem w polskiej muzyce rozrywkowej, przyznawanym także w kategorii muzyka ilustracyjna (filmowa). Na podstawie jego życiorysu nakręcono kilka biografii, z których najbardziej znane są: „Młodość Chopina” (reż. Aleksander Ford), „Impromptu” (reż. James Lapine), „Błękitna nuta” (reż. Andrzej Żuławski) „Chopin. Pragnienie miłości” (reż. Jerzy Antczak). W międzynarodowym roku chopinowskim (1999) Mariusz Wilczyński stworzył jubileuszową animację poświęconą Fryderykowi Chopinowi pod wymownym tytułem „Chop, Chop, Chop, Chopin....”