Filmy pijaństwo, miłość, fontanna

Léos Carax na własnej skórze zweryfikował prawdziwość powiedzenia o rodzącym się w bólach sukcesie. Realizacja Kochanków z Pont-Neuf przeciągnęła się do trzech lat, pochłonęła 28 milionów dolarów i doprowadziła do rozpadu związku reżysera z Juliette Binoche. Na domiar złego film poniósł także komercyjną klęskę. Jednak z perspektywy czasu Kochankowie z Pont-Neuf wydają się najbardziej spełnionym artystycznie dziełem Caraxa. Historia skomplikowanej relacji łączącej bezdomnego cyrkowca i ślepnącą malarkę wypełnia melodramatyczny schemat zaskakującą energią. Gwałtowna opowieść o uczuciu rozpiętym między ekstazą a depresją ostatecznie brnie w stronę rzadko spotykanego u Caraxa optymizmu. W słynnym finale tonący w Sekwanie bohaterowie zostają wciągnięci na pokład barki rodem z klasycznej Atalanty. Wymowna scena nie pozostawia wątpliwości: wirtuozeria Caraxa dorównała klasie samego Jeana Vigo.

Cezar Augustus otrzymuje tragiczną wiadomość. Jego najlepszy przyjaciel i dowódca jego legionów, Agryppa, zmarł pozostawiając po sobie dwóch synów Gajusza i Lucjusza i młodą żonę, Julię, która jest córką Augusta. Cezar próbuje przekonać Julię aby poślubiła swojego przybranego brata - Tyberiusza...

Veronica jest genialna, utalentowana i piękna, ale przystojny arystokrata, którego kocha, Marco Venier (Rufus Sewell), nie może się z nią ożenić, ponieważ dziewczyna jest bez grosza i pochodzi z biednej rodziny. Jej matka, Paola (Jacqueline Bisset), uczy ją, jak zostać kurtyzaną najbogatszych i najpotężniejszych weneckich mężczyzn. Veronica odważnie wykorzystuje swoje wdzięki, by zmienić przeznaczenie – i dać sobie szansę na prawdziwą miłość.

Nowela pierwsza, wprowadzająca w klimat filmu, rozgrywa się w skąpanej we mgle Ferrarze, rodzinnym mieście Antonionioego. Druga - zrealizowana w Portofino - opowiada o tajemniczej dziewczynie, która wyznaje: zabiłam własnego ojca. W noweli paryskiej spotykamy znany z poprzednich filmów reżysera świat "śmierci i uczuć", zimnego luksusu i rozpaczliwego poszukiwania miłości. W noweli czwartej Antonioni przekonuje: to samo serce może kochać Boga i mężczyzn.