Filmy pijaństwo, fontanna, malarz

Lśniący, przeszklony hotel na szczycie odległej prowansalskiej góry stanowi scenerię dla tragikomicznego gobelinu o obsesyjnym, miłosnym układzie. Film został zakazany do wyświetlania w kinach przez cały okres okupacji za ciemne przedstawienie hedonistycznych ekscesów klasy rządzącej. Dziś jest często wyróżniany jako największe osiągnięcie Jeana Grémillona. Cri-Cri (Madeleine Renaud), była tancerka operetki, prowadzi karczmę w Haute-Provence. Zajazd jest w remoncie, ponieważ opiekuje się nim właściciel zamku, Patrice Le Verdier (Paul Bernard), samolubny i zdeklarowany arystokrata. Michele Lagarde (Madeleine Robinson), przybywa do hostelu, aby poczekać na swojego ukochanego, Rolanda Maillard (Pierre Brasseur). Patrice zakochuje się w Michele i wzbudza zazdrość Cri-Cri. Młody inżynier, Julien (Georges Marchal), pracujący przy tamie, ratuje Michele od tego intryganta gospodarza. Arystokrata zabija Rolanda. Niedługo potem robotnicy zatrudnieni przy tamie znajdują martwego Patrice.

Film ukazuje historię 22-letniej Aury (Lena Dunham), która wraca z college'u do swojej matki artystki. Aurze nie powodzi się: jej strona na YouTube ma tylko 357 odwiedzin, rzuca ją chłopak, jej chomik umiera, a ona sama nie wie jak pokierować własnym życiem. Zatrudnia się jako hostessa w restauracji, wchodzi w związki z dwoma mężczyznami, a przede wszystkim chce, żeby ktoś pomógł jej określić kim tak naprawdę jest.

Léos Carax na własnej skórze zweryfikował prawdziwość powiedzenia o rodzącym się w bólach sukcesie. Realizacja Kochanków z Pont-Neuf przeciągnęła się do trzech lat, pochłonęła 28 milionów dolarów i doprowadziła do rozpadu związku reżysera z Juliette Binoche. Na domiar złego film poniósł także komercyjną klęskę. Jednak z perspektywy czasu Kochankowie z Pont-Neuf wydają się najbardziej spełnionym artystycznie dziełem Caraxa. Historia skomplikowanej relacji łączącej bezdomnego cyrkowca i ślepnącą malarkę wypełnia melodramatyczny schemat zaskakującą energią. Gwałtowna opowieść o uczuciu rozpiętym między ekstazą a depresją ostatecznie brnie w stronę rzadko spotykanego u Caraxa optymizmu. W słynnym finale tonący w Sekwanie bohaterowie zostają wciągnięci na pokład barki rodem z klasycznej Atalanty. Wymowna scena nie pozostawia wątpliwości: wirtuozeria Caraxa dorównała klasie samego Jeana Vigo.

Nowela pierwsza, wprowadzająca w klimat filmu, rozgrywa się w skąpanej we mgle Ferrarze, rodzinnym mieście Antonionioego. Druga - zrealizowana w Portofino - opowiada o tajemniczej dziewczynie, która wyznaje: zabiłam własnego ojca. W noweli paryskiej spotykamy znany z poprzednich filmów reżysera świat "śmierci i uczuć", zimnego luksusu i rozpaczliwego poszukiwania miłości. W noweli czwartej Antonioni przekonuje: to samo serce może kochać Boga i mężczyzn.