Filmy śmierć, pianista, śpiewanie, fotografia, grzech

Nominowany do Oscara kanadyjski film, wyreżyserowany przez urodzoną w Indiach reżyserkę Deepę Mehtę, porusza tematykę hinduskiej obyczajowości, a szczególnie życia wdów po śmierci mężów oraz aranżowanych małżeństw małych dziewczynek i starszych mężczyzn. Chociaż akcja filmu ulokowana została w 1938 roku, to właściwie do dzisiaj w Indiach takie śluby są normą. Co gorsza, gdy umiera małżonek, wdowa, niezależnie od wieku, zgodnie z zasadami religii i obyczajem winna spędzić resztę życia w aśramie dla wdów. W tej formie przytułku ma pokutować za swoje grzechy z poprzedniego życia, które – wg wierzeń – wpłynęły na śmierć męża.

Mała dziewczynka Mui zmuszona jest od najwcześniejszych lat zarabiać na życie pracą jako służąca. Swoim subtelnym wdziękiem Mui oczarowuje kolejno wszystkich swoich znajomych i pracodawców. Najpierw zachwyca się nią gospodyni, która nie może przeboleć przedwczesnej śmierci córeczki – rówieśnicy Mui. Już jako dorosła kobieta Mui rozkochuje w sobie pianistkę i kompozytora, u którego również pracuje jako służąca. W filmie można odnaleźć charakterystyczne dla kina azjatyckiego wdzięk, symbolikę, prostotę i magię subtelnych niedomówień.