Pressboki

O aktorach

Vince Vaughn (Brad) zyskał sobie renomę jednego z największych nazwisk w świecie hollywoodzkich komedii.

Vaughn niedawno zagrał i był współproducentem komedii „Fred Claus - Brat Świętego Mikołaja” („Fred Claus”), swojej trzeciej współpracy z reżyserem Davidem Dobkinem. Był także jednym z autorów scenariusza, wyprodukował i zagrał w przebojowej komedii z 2006 roku „Sztuka zrywania” („The Break-Up”) u boku Jennifer Aniston. Film stał się numerem jeden pod względem sprzedanych biletów i zarobił łącznie 205 milionów dolarów brutto na całym świecie. „Sztuka zrywania” („The Break-Up”) była pierwszym filmem fabularnym wyprodukowanym pod egidą firmy producenckiej Vaughna, Wild West Picture Show Productions. W tym samym roku Wild West Picture Show Productions wyprodukowała „Vince Vaughn’s Wild West Comedy Show: 30 Days & 30 Nights – Hollywood to the Heartland”, będący zapisem popisów na scenie i poza nią Vaughna i czterech komików estradowych, podróżujących autobusem po kraju i dających 30 przedstawień pod rząd w 30 miastach. Film miał swój debiut na Festiwalu Filmowym w Toronto.

Latem 2005 roku Vaughn połączył siły z Owenem Wilsonem, żeby zagrać w przebojowej komedii Davida Dobkina „Polowanie na druhny” („Wedding Crashers”). Film przyniósł łącznie ponad 209 milionów dolarów dochodu ze sprzedaży biletów w USA, dzięki czemu jest na drugim miejscu wśród przynoszących największe zyski komedii dla widzów powyżej 18 lat i na siódmym wśród wszystkich filmów dla widzów powyżej 18 lat, przynoszących największe zyski jak do tej pory.

W 2004 roku Vaughn zagrał u boku Bena Stillera w przebojowej komedii „Zabawy z piłką” („Dodgeball: A True Underdog Story”). W tym samym roku wystąpił również w filmie „Starsky i Hutch” („Starsky & Hutch”) Todda Phillipsa, ze Stillerem i Owenem Wilsonem. Vaughn pojawił się też w komediowym hicie „Old School: Niezaliczona” („Old School”) Phillipsa z 2003 roku razem z Willem Ferrellem i Luke’em Wilsonem.

Oprócz tego Vaughn zagrał w „Be Cool” F. Gary’ego Graya z gwiazdorską obsadą, m.in. Johnem Travoltą i Umą Thurman; w pełnym gwiazd filmie akcji z 2005 roku „Pan i pani Smith” („Mr. & Mrs. Smith”) Douga Limana z Bradem Pittem i Angeliną Jolie, oraz w niezależnym filmie fabularnym „Thumbsucker” razem z Keanu Reevesem i Vincentem D’Onofrio.

Pochodzący z Chicago Vaughn po raz pierwszy zwrócił uwagę krytyków i widzów w niezależnym hicie i kultowym już klasyku Douga Limana z 1996 roku „Swingers”. W 2001 roku Vaughn ponownie spotkał się ze scenarzystą i gwiazdą „Swingers”, Jonem Favreau, w komediowym klasyku „Zrobione!” („Made”), przy którym Vaughn pracował też jako producent. Inne jego role obejmują filmy takie, jak „Teren prywatny” („Domestic Disturbance”), „Cela” („The Cell”), „Psychol” („Psycho”), „Mistrz przekrętu” („The Prime Gig”), „Martwe gołębie” („Clay Pigeons”) Davida Dobkina, „Powrót do raju” („Return to Paradise”), „Dylemat” („A Cool Dry Place”), „The Locusts” i „Zaginiony Świat: Park Jurajski 2” („The Lost World: Jurassic Park 2”) Stevena Spielberga. Zeszłej jesieni można było zobaczyć Vaughna w filmie Seana Penna „Wszystko za życie” („Into the Wild”), adaptacji biograficznej bestsellerowej powieści Jona Krakauera.

Pod egidą własnej wytwórni Wild West Picture Show Productions, Vaughn pracuje właśnie nad kilkoma projektami, w tym „Male Doula” - komedią wg scenariusza Dany Fox, opartą na pomyśle Vaughna, a także nad „Realtors”, satyrą na temat konkurujących ze sobą pośredników na bezlitosnym rynku handlu nieruchomościami.

Obecnie jest producentem komedii „Couples Retreat” wg scenariusza Jona Favreau i z rolami dla Vaughna i Favreau, reżyserowaną przez Petera Billingsleya, opowiadającą o parze, która udaje się na ustronie, by odnowić swój związek.

Reese Witherspoon (Kate) dorastała w Nashville w tanie Tennessee. W wieku 14 lat wzięła udział w przesłuchaniu, by statystować w dramacie o dorastaniu „Człowiek z księżyca” („The Man in the Moon”) i niespodziewanie otrzymała główną rolę.

Później zagrała w filmie „W sercu Afryki” („A Far Off Place”) oraz fabularnym filmie Lifetime „Dziki kwiat” („Wildflower”), w reżyserii Diane Keaton. Widzowie obserwowali jej dorastanie w wielu filmach, w tym takich jak „Spojrzenie mordercy” („Freeway”), „Strach” („Fear”) i „Półmrok” („Twilight”) z Paulem Newmanem, Gene’em Hackmanem i Susan Sarandon.

W 1999 roku Witherspoon znalazła rolę, która po raz pierwszy pokazała jej komediowe zdolności, grając Tracy Flick w znakomicie ocenionej satyrze Alexandra Payne’a „Wybory” („Election”). Potem przyszło „Miasteczko Pleasantville” („Pleasantville”) Gary’ego Rossa oraz przełom w jej karierze – zaskakująco zabawny przebój „Legalna blondynka” („Legally Blonde”).

Jej kolejny film, romantyczna komedia „Dziewczyna z Alabamy” („Sweet Home Alabama”), także stał się wielkim sukcesem i Witherspoon zajęła się produkcją, rozpoczynając rolą Elle Woods w kontynuacji „Legalna blondynka 2” („Legally Blonde 2: Red, White & Blonde”). Po tym pojawiła się na ekranie jako Becky Sharpe w „Vanity Fair. Targowisko próżności” („Vanity Fair”) Miry Nair i w komedii romantycznej o siłach nadprzyrodzonych „Jak w niebie” („Just Like Heaven”).

W 2005 roku nadzwyczajny popis Witherspoon jako June Carter Cash w biograficznym musicalu „Spacer po linie” („Walk the Line”) przyniósł jej Oscara® dla najlepszej aktorki, a także nagrody BAFTA, Złoty Glob, Screen Actors Guild Award®, New York Film Critics Award i wiele innych wyróżnień.

Od tamtej pory wyprodukowała też niezależny film fabularny „Penelope” z Christiną Ricci i Jamesem McAvoyem oraz wystąpiła w politycznym thrillerze „Transfer” („Rendition”).

Obecnie użycza głosu jednej z głównych postaci w animowanym przygodowym filmie 3D „Potwory kontra Obcy” („Monsters vs. Aliens”), którego premierę zaplanowano na marzec 2009 roku, oraz pracuje przy projekcie wytwórni Pixar na 2011 rok.

W 2007 roku Witherspoon podpisała umowę z Avonem jako światowy ambasador firmy, której Fundacja udziela największego korporacyjnego wsparcia dla spraw kobiet na świecie, a w 2008 roku odwiedziła Nowy Orlean, by zwrócić uwagę na działalność fundacji Children’s Defense Fund podczas specjalnego programu ze zbiórką funduszy – „Idol Gives Back”.

Robert Duvall (Howard) to jeden z najbardziej cenionych i wziętych aktorów, jego kariera obejmuje 45 lat i ponad 125 projektów filmowych i telewizyjnych.

Sześciokrotnie nominowany do Oscara® Duvall otrzymał swoją pierwszą oskarową nominację za rolę Toma Hagena, consigliere rodziny Corleone w „Ojcu chrzestnym” („The Godfather”) Francisa Forda Coppoli, za co został także nagrodzony New York Film Critics Award dla najlepszego aktora drugoplanowego. Kolejną nominację do Oscara® uzyskał za pracę przy innym filmie Coppoli, eposie o wojnie w Wietnamie „Czas Apokalipsy” („Apocalypse Now”) z 1979 roku, gdzie wypowiada kwestię, która przeszła do historii: „Uwielbiam zapach napalmu o poranku”. Za ten popis Duvall zdobył też nagrody Złoty Glob i BAFTA dla najlepszego aktora drugoplanowego. Trzecią nominację do Oscara®, po raz pierwszy dla najlepszego aktora, otrzymał za swoją kreację w tytułowej roli w „Wielkim Santinim („The Great Santini”).

W 1984 roku Duvall zdobył Oscara® dla najlepszego aktora za rolę podupadłego piosenkarza country w „Pod czułą kontrolą” („Tender Mercies”), za którą otrzymał też Złoty Glob oraz nagrody New York i Los Angeles Film Critics Awards. Piątą nominację do Oscara® otrzymał za tytułową kreację w „Apostole” („The Apostle”), którego Duvall również sam napisał i wyreżyserował, a także był jego producentem wykonawczym w ramach swojej własnej firmy producenckiej Butcher’s Run Films. Popis Duvalla w tym filmie przyniósł mu też nominację do Screen Actors Guild (SAG) Award® oraz kilka nagród od stowarzyszeń krytyków, w tym nagrody Los Angeles Film Critics i National Society of Film Critics dla najlepszego aktora. Za „Apostoła” zdobył też dwie nagrody Independent Spirit dla najlepszego aktora i za najlepszą reżyserię, a oprócz tego kolejną nominację Spirit Award za najlepszy scenariusz.

Duvall uzyskał najnowszą nominację do Oscara® za swoją rolę w dramacie sądowym z 1998 roku „Adwokat” („A Civil Action”), za który zdobył również SAG Award® i otrzymał kolejną nominację do Złotego Globu. Duvall został też doceniony nominacją do Independent Spirit Award za swoją rolę w „Historia Rose” („Rambling Rose”) i nominacją do BAFTA Award za kreację w „Sieci” („Network”). Ponadto otrzymał grupową nominację do SAG Award® jako członek gwiazdorskiej obsady „Blizn przeszłości” („Sling Blade”) Billy’ego Boba Thorntona.

Duvall jest także nieustannie nagradzany za swoją grę na małym ekranie. Uzyskał nominację do Emmy i zdobył Złoty Glob za rolę w miniserialu z 1989 roku „Na południe od Brazos” („Lonesome Dove”). Trzy lata później ponownie został nominowany do nagrody Emmy i otrzymał Złoty Glob za kreację w tytułowej roli filmie telewizyjnym „Stalin”. Trzecią nominację do Emmy oraz nominację do SAG Award® otrzymał za poruszającą rolę Adolfa Eichmanna w filmie telewizyjnym „Człowiek, który pojmał Eichmanna” („The Man Who Captured Eichmann”). Niedawno zagrał w wysoko ocenianym miniserialu AMC „Przerwany szlak” („Broken Trail”), wyreżyserowanym przez Waltera Hilla; Duvall był tu także producentem wykonawczym. Otrzymał nominacje do Złotego Globu i SAG Award® za „Przerwany szlak”, który także uhonorowano dwoma dodatkowymi nominacjami do Złotego Globu, w tym dla najlepszego miniserialu lub filmu fabularnego dla telewizji, dwoma innymi nominacjami do SAG Award®, nominacją do Writers Guild of America Award oraz do Directors Guild of America Award.

Duvall zadebiutował w filmie fabularnym w roli Boo Radleya w klasycznym filmie z 1962 roku „Zabić drozda” („To Kill a Mockingbird”). Wśród innych jego wczesnych filmów znalazły się m.in. „Bullitt” ze Steve’em McQueenem, „Prawdziwe męstwo” („True Grit”) z Johnem Wayne’em, niezwykła komedia „M*A*S*H” Roberta Altmana, w której jako pierwszy wcielił się w rolę majora Franka Burnsa, oraz reżyserski debiut fabularny George’a Lucasa „THX 1138”. Długa lista filmowych ról Duvalla obejmuje także filmy: „Ojciec chrzestny II” („The Godfather: Part II”), „Siedmio-procentowy roztwór „ („The Seven-Per-Cent Solution”), „Orzeł wylądował” („The Eagle Has Landed”), „Prawdziwe wyznania” („True Confessions”), „Kolory” („Colors”), „Szybki jak błyskawica” („Days of Thunder”), „Upadek” („Falling Down”), „Zapasy z Ernestem Hemingwayem” („Wrestling Ernest Hemingway”), „Miłosna rozgrywka” („Something to Talk About”), „Fenomen” („Phenomenon”), „Dzień Zagłady” („Deep Impact”), „60 sekund” („Gone w 60 Seconds”), „John Q”, „Generałowie” („Gods i Generals”), „Bezprawie” („Open Range”), „Wakacje Waltera” („Secondhand Lions”), „Tygrysy Murawy” („Kicking & Screaming”), „Dziękujemy za palenie” („Thank You for Smoking”) oraz „Lucky you - Pokerowy blef” („Lucky You”) Curtisa Hansona.

Oprócz tego Duvall wyprodukował i zagrał w filmie „Wszystko zostaje w rodzinie” („A Family Thing”) oraz napisał, wyreżyserował, wyprodukował i zagrał w „Assassination Tango”. Oba filmy zostały wyprodukowane przez Butcher’s Run Films. Wcześniej Duvall wyreżyserował filmy dokumentalne „We’re Not the Jet Set” i „Angelo moja miłość” („Angelo My Love”). Jedną z najnowszych głównych ról Duvalla był występ w dramacie kryminalnym „Królowie nocy” („We Own the Night”) z Joaquinem Phoenix, Markiem Wahlbergiem i Evą Mendes. Na początku przyszłego roku pojawi się na ekranie wraz z Viggo Mortensenem w thrillerze „The Road”.

Jon Favreau (Denver) jest niezwykle wszechstronny. Po rozpoczęciu kariery jako aktor w filmie „Rudy”, Favreau ugruntował swoją pozycję jako uzdolniony pisarz doskonale przyjętą komedią „Swingers”, w której także zagrał, i nadal stawia sobie wyzwania różnorodnymi projektami.

Jego najnowszym sukcesem jako reżysera jest kinowy przebój – przygodowy film akcji „Iron Man” z Robertem Downeyem Jr. Wcześniej wyreżyserował przygodowy film dla dzieci „Zathura - Kosmiczna przygoda” („Zathura”) z Timem Robbinsem w roli głównej, a w 2003 roku znakomicie przyjęty świąteczny hit „Elf” z Willem Ferrellem. Fabularnym debiutem Favreau jako reżysera był film „Zrobione!” („Made”) na podstawie scenariusza, który sam napisał. Sam także zagrał w tym filmie u boku Vince’a Vaughna i Seana Combsa.

Na ekranie można było niedawno zobaczyć Favreau u boku Vaughna i Jennifer Aniston w komedii „Sztuka zrywania” („The Break-Up”). Wystąpił również w filmach „Wimbledon” razem z Kirsten Dunst i Paul Bettany, w „Lepiej późno niż później” („Something’s Gotta Give”), w filmie Marka Stevena Johnsona „Daredevil” z Benem Affleckiem, adaptacji komiksu Marvel Comics, a także w tytułowej roli jako legendarny mistrz wagi ciężkiej Rocky Marciano w biograficznym „Rocky Marciano”.

Wśród innych ról Favreau znalazły się te w filmach „Love and Sex” u boku Famke Janssen, „Sezon rezerwowych” („The Replacements”) z Keanu Reevesem, „Gorzej być nie może” („Very Bad Things”) u boku Christiana Slatera i Cameron Diaz oraz „Dzień Zagłady” („Deep Impact”) z Robertem Duvallem, Morganem Freemanem i Vanessą Redgrave.

Jego role telewizyjne obejmują występy w serialu „Przyjaciele” („Friends”) oraz specjalny występ w cenionym przez krytykę serialu HBO „Rodzina Soprano” („The Sopranos”), gdzie zagrał samego siebie. Favreau dodał też do swojej listy tytuł twórcy telewizyjnego jako autor, producent i gospodarz nominowanego do nagrody Emmy serialu EFC „Dinner for Five”.

Wśród jego nadchodzących projektów jest komedia Johna Hamburga „I Love You, Man”, której premierę przewidziano na styczeń 2009 roku. Obecnie Favreau zajmuje się produkcją komedii „Couples Retreat”, w której zagra wraz z Vince’em Vaughnem. Favreau przygotowuje się także do produkcji wielce oczekiwanej kontynuacji „Iron Mana”.

O ekipie

Seth Gordon (Reżyser) „Czterema Gwiazdkami” debiutuje w pracy nad filmem fabularnym. Niedawno wyreżyserował znakomicie przyjęty przez krytykę film dokumentalny „The King of Kong: A Fistful of Quarters”, który otrzymał nagrody dla najlepszego filmu dokumentalnego od stowarzyszeń Dallas/Fort Worth Film Critics, Online Film Critics i Ohio Film Critics.

Gordon jest absolwentem Uniwersytetu Yale, gdzie studiował architekturę oraz film dokumentalny. Wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych – „Squirt”, „Fears of a Clown” i „The Problem with Percival” – które zdobywały nagrody na festiwalach filmowych Sundance i Slamdance oraz pojawiły się w AMC. Wyprodukował też i zmontował znakomicie przyjęty w Sundance film dokumentalny „New York Doll”, który trafił do kin w 2005 roku. Gordon był współproducentem i operatorem przy nominowanym do Oscara® dokumencie „Shut Up I Sing” Dixie Chicks, wyświetlanym w 2006 roku.

Jeśli chodzi o najbliższe projekty, Gordon został zaangażowany do wyreżyserowania narracyjnego remake’u filmu „The King of Kong” oraz planuje reżyserowanie filmu fabularnego „The Only Living Boy in New York”.

Matt Allen i Caleb Wilson (Scenariusz/fabuła) odnoszą sukcesy jako scenarzyści komedii fabularnych od 1998 roku i piszą scenariusze dla Warner Bros., Universal, Sony, Paramount, Disney, New Line Cinema, Spyglass Entertainment i Jerry Bruckheimer Productions. Pisali dla Jamiego Foxxa, Johnny’ego Knoxville’a, Dave’a Chappelle’a i Ice Cube’a.

Allen i Wilson spotkali się jako współlokatorzy podczas pierwszego roku studiów na Uniwersytecie Kalifornii w Santa Barbara, gdzie Allen studiował sztukę filmową, a Wilson filozofię i prawo. Obu łączyła pasja do komedii i dobrej narracji. Po skończeniu studiów Allen rozpoczął pracę jako agent-stażysta w The Irv Schechter Agency, a Wilson wkrótce poszedł w jego ślady. To w tej małej agencji wyszukującej talenty po raz pierwszy zetknęli się z działaniem przemysłu filmowego i telewizyjnego.

Później Allen przeniósł się do ICM i awansował, zostając agentem w dziale promowania sław. Wilson podjął pracę w Brillstein/Grey i rozpoczął współpracę z komikami takimi jak Adam Sandler, David Spade i Dennis Miller. Stwierdziwszy, że ich kariery rozwijają się w kierunku, który nie odpowiadał żadnemu z nich, Allen i Wilson znaleźli sposób, by temu zaradzić, pisząc scenariusz komedii zatytułowanej „Manchild”. Gdy tylko wytwórnia New Line Cinema zakupiła „Manchild”, obaj rzucili dotychczasową pracę.

W 2003 roku sprzedali scenariusz „Czterech Gwiazdek” wytwórni Spyglass Entertainment. To pierwszy zrealizowany scenariusz tego pisarskiego zespołu.

Wśród obecnie realizowanych projektów znajdują się „Tough Love” z Ice Cube’em w roli głównej, film w reżyserii Thomasa Cartera, oraz „Soul Surfer”, którego produkcja rozpocznie się w styczniu 2009 roku.

Jon Lucas & Scott Moore (Scenariusz) pracują w tej chwili nad fantastyczną komedią akcji, w której główną rolę gra Dwayne Johnson. Ich pierwszym zrealizowanym scenariuszem była „Kontrola gniewu” („Rebound”) z Martinem Lawrence’em.

Ich najbliższe projekty to m.in. komedia romantyczna „Ghosts of Girlfriends Past” z Matthew McConaugheyem, Emmą Stone, Jennifer Garner i Michaelem Douglasem, oraz „The Hangover” w reżyserii Todda Phillipsa, z Bradleyem Cooperem, Heather Graham, Edem Helmsem i Zachem Galifianakisem w rolach głównych. Premiery obu filmów przewidziano na 2009 rok.

Roger Birnbaum (Producent) założył Spyglass Entertainment, firmę zajmującą się produkcją, finansowaniem i dystrybucją, w której wraz z partnerem Garym Barberem jest współprezesem i dyrektorem generalnym. Firma niezależnie opracowuje i finansuje wszystkie jego projekty.

Sukcesy Spyglass Entertainment sięgają od filmu „Szósty zmysł” („The Sixth Sense”) z Bruce’em Willisem, która to produkcja przyniosła 661 milionów dolarów ze sprzedaży biletów w kinach na całym świecie, aż po przebojowy hit „Bruce Wszechmogący” („Bruce Almighty”) z Jimem Carreyem w roli głównej, który zarobił 485 milionów dolarów. W dorobku Spyglass znajdują się nominowane do Oscarów® filmy, takie jak „Niepokonany Seabiscuit” („Seabiscuit”) z Tobeyem Maguire’em oraz „Informator” („The Insider”) z Russellem Crowe’em i Alem Pacino. Łącznie filmy Spyglass zdobyły 26 oscarowych nominacji i zostały nagrodzone trzema statuetkami.

Do innych sukcesów firmy należą „Hrabia Monte Christo” („The Count of Monte Cristo”) z Jimem Caviezelem i Guyem Pearce’em, „Zakazany owoc” („Keeping the Faith”) z Benem Stillerem i Edwardem Nortonem, dwie części przeboju „Kowboj z Szanghaju” („Shanghai Noon”) i „Rycerze z Szanghaju” („Shanghai Knights”) z Jackie Chanem i Owenem Wilsonem, „Rekrut” („The Recruit”) z Alem Pacino i Colinem Farrellem, „Autostopem przez galaktykę” („The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy”) z Samem Rockwellem i Mosem Defem w rolach głównych, a także przebojowy film familijny „Pacyfikator” („The Pacifier”) z Vinem Dieselem. Firma Spyglass współfinansowała także i była producentem wykonawczym „Legendy Zorro” („The Legend of Zorro”) z Catherine Zeta-Jones i Antonio Banderasem oraz „Wyznań gejszy” („Memoirs of a Geisha”), adaptacji bestsellerowej powieści, wyreżyserowanej przez Roba Marshalla. Oba filmy zostały wprowadzone do światowych kin przez Spyglass i do tej pory każdy uzyskał ponad 150 milionów dolarów ze sprzedaży biletów na całym świecie, a „Wyznania gejszy” zdobyły trzy Oscary®.

W 2006 roku Birnbaum współfinansował i wyprodukował przygodowy film akcji „Przygoda na Antarktydzie” („Eight Below”), który przyniósł ponad 120 milionów dolarów na całym świecie. Firma Spyglass wyprodukowała i sfinansowała także kryminalny thriller „Świadek bez pamięci” („The Lookout”), przy którym jako reżyser zadebiutował uznany pisarz Scott Frank. W 2007 roku Spyglass doprowadziła do wprowadzenia na ekrany „Evana Wszechmogącego” („Evan Almighty”) i „Ultrapsa” („Underdog”), fabularnego filmu akcji z żywymi aktorami, opartego na uwielbianym serialu animowanym.

W 2008 roku Spyglass współuczestniczyła w finansowaniu szeregu projektów, poczynając od odnoszącego sukcesy filmu „27 sukienek” („27 Dresses”) z Katherine Heigl w roli głównej, którego Birnbaum był producentem. Po nim nadeszła pora na „Ruiny” („The Ruins”), horror/thriller wyprodukowany we współpracy z DreamWorks, następnie „Zdarzenie” („The Happening”) M. Nighta Shyamalana, komedia „The Love Guru”, oraz „Wanted – Ścigani” („Wanted”), pełen akcji thriller na podstawie odcinkowej powieści graficznej Marka Millera, z Angeliną Jolie, Morganem Freemanem i Jamesem McAvoyem w rolach głównych.

Obecnie na ekranach są: dramat „Flash of Genius”, oparty na prawdziwej historii, oraz komedia „Ghost Town”. Wśród filmów przewidzianych przez Spyglass na lato 2009 roku znajduje się „G.I. Joe: Rise of Cobra”, przy którym Birnbaum jest producentem wykonawczym, współfinansowany przez jego firmę.

Przed założeniem Spyglass Entertainment Birnbaum był współzałożycielem Caravan Pictures, gdzie miał swój udział w powstaniu takich kasowych hitów jak „Godziny szczytu” („Rush Hour”), „Sześć dni, siedem nocy” („Six Days/Seven Nights”), „Inspector Gadżet” („Inspector Gadget”), „Zabijanie na śniadanie” („Grosse Pointe Blank”), „Trzej muszkieterowie” („The Three Musketeers”), „Anioły na boisku” („Angels w the Outfield”) i „Ja cię kocham, a ty śpisz” („While You Were Sleeping”).

Zanim dołączył do Caravan, Birnbaum sprawował funkcję prezesa ds. światowej produkcji oraz wiceprezesa wykonawczego Twentieth Century Fox, gdzie przyczynił się do powstania m.in. takich filmów jak „Kevin sam w domu” („Home Alone”), „Sypiając z wrogiem” („Sleeping with the Enemy”), „Edward Nożycoręki” („Edward Scissorhands”), „Hot Shots!”, „Mój kuzyn Vinny” („My Cousin Vinny”), „Ostatni Mohikanin” („The Last of the Mohicans”), „Szklana pułapka 2” („Die Hard 2”) i „Pani Doubtfire” („Mrs. Doubtfire”). Jeszcze wcześniej był prezesem ds. produkcji w United Artists, gdzie pracował nad nagrodzonym Oscarem® filmem „Rain Man”.

Na jeszcze wcześniejszym etapie swojej kariery wyprodukował filmy „Pewna sprawa” („The Sure Thing”) w reżyserii Roba Reinera oraz „Piramida strachu” („Young Sherlock Holmes”) we współpracy z Amblin Entertainment Stevena Spielberga. Dla telewizji był producentem wykonawczym filmów „Scandal Sheet”, „Happily Ever After”, „Kiedy twój kochanek odchodzi” („When Your Lover Leaves”) i nagradzanego „All the Kids Do It”.

Urodzony w Teaneck w stanie New Jersey, Birnbaum studiował na Uniwersytecie w Denver. Zanim zajął się branżą filmową, zbudował udaną karierę jako wiceprezes A&M Records i Arista Records. Obecnie jest współreżyserem artystycznym w API i członkiem rady doradczej UCSB w Center for Film, Television, and New Media. Jest także mentorem USC Peter Stark Producing Program oraz programu dla absolwentów UCLA.

Gary Barber (Producent) wraz ze swoim partnerem Rogerem Birnbaumem założył firmę Spyglass Entertainment, zajmującą się produkcją, finansowaniem i dystrybucją, w której jest współprezesem i dyrektorem generalnym.

Udane wybory filmów produkowanych przez Spyglass Entertainment rozpoczęły się od fenomenalnego sukcesu kasowego „Szóstego zmysłu” („The Sixth Sense”) z Bruce’em Willisem w roli głównej, który zarobił ponad 661 milionów dolarów i zdobył sześć Nominacji do Oscara®. Wśród dalszych sukcesów znalazły się „Hrabia Monte Christo” („The Count of Monte Cristo”) z Jimem Caviezelem i Guyem Pearce’em, „Zakazany owoc” („Keeping the Faith”) z Benem Stillerem i Edwardem Nortonem, „Kowboj z Szanghaju” („Shanghai Noon”) z Jackie Chanem i Owenem Wilsonem oraz jego kontynuacja „Rycerze z Szanghaju” („Shanghai Knights”), a także popis dynamicznego duetu Ala Pacino i Colina Farrella w „Rekrucie” („The Recruit”).

Barber był producentem wykonawczym i współfinansował dwa przełomowe filmy: „Bruce Wszechmogący” („Bruce Almighty”) z Jimem Carreyem i Jennifer Aniston, który przyniósł ponad 485 milionów dolarów ze sprzedaży biletów na całym świecie i jest uważany za jedną z najbardziej kasowych komedii wszechczasów, oraz „Niepokonany Seabiscuit” („Seabiscuit”) z Tobeyem Maguire’em w roli głównej, poruszającą opowieść o zwycięstwie nad przeciwnościami, który otrzymał siedem nominacji do Oscara®. Barber zajął się produkcją „Pacyfikatora” („The Pacifier”), komedii familijnej z Vinem Dieselem w roli głównej, która zarobiła około 200 milionów dolarów ze sprzedaży biletów na całym świecie, oraz „Autostopem przez galaktykę” („The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy”), adaptacji bestsellera Douglasa Adamsa, która osiągnęła zysk brutto 100 milionów dolarów na świecie.

Firma Spyglass współfinansowała także „Legendę Zorro” („The Legend of Zorro”) z Catherine Zeta-Jones i Antonio Banderasem, w reżyserii Martina Campbella, której Barber był producentem wykonawczym, oraz „Wyznania gejszy” („Memoirs of a Geisha”) Roba Marshalla, oparte na bestsellerowej powieści, z Ziyi Zhang i Kenem Watanabe w rolach głównych, które przyniosły Spyglass trzy Oscary® przy sześciu nominacjach, co jak dotąd daje firmie łącznie 26 nominacji.

Udany film „Przygoda na Antarktydzie” („Eight Below”) z 2006 roku był współfinansowany przez Spyglass, a Barber był jego producentem wykonawczym; w 2007 roku wytówrnia wyprodukowała i sfinansowała „Niewidzialnego” („The Invisible”) i „Świadka bez pamięci” („The Lookout”). Latem 2007 roku Spyglass doprowadziła do wprowadzenia na ekrany komedii „Evan Wszechmogący” („Evan Almighty”) oraz fabularnego filmu akcji z żywymi aktorami, opartego na uwielbianym serialu animowanym „Ultrapies” („Underdog”).

Rok 2008 jest dla Spyglass owocny, poczynając od premiery bardzo popularnego filmu „27 sukienek” („27 Dresses”), wyprodukowanego przez Barbera i współfinansowanego przez Spyglass, po którym przyszły „Ruiny” („The Ruins”), horror/thriller wyprodukowany wspólnie z DreamWorks. Najnowsze premiery to thriller M. Nighta Shyamalana „Zdarzenie” („The Happening”), „The Love Guru”, w którym współautorem scenariusza był Mike Myers, grający też główną rolę, „Wanted – Ścigani” („Wanted”), trzymający w napięciu thriller akcji na podstawie ekspresyjnej odcinkowej powieści graficznej Marka Millera, z Angeliną Jolie, Morganem Freemanem i Jamesem McAvoyem w rolach głównych, „Flash of Genius” – dramat oparty na prawdziwej historii rozgrywającej się na przestrzeni trzech dziesięcioleci, oraz komedia „Ghost Town” z Rickym Gervaisem w roli głównej.

W lutym 2009 roku Spyglass rozpocznie produkcję „Leap Year”, komedii romantycznej z Amy Adams w roli głównej. Później będzie współfinansować mający premierę w lecie film „G.I. Joe: Rise of Cobra” z Barberem jako producentem wykonawczym.

Barber, doświadczony weteran branży, bezpośrednio przyczynił się do działalności firm zajmujących się produkcją i dystrybucją filmów fabularnych, zagraniczną dystrybucją kinową, wideo i telewizyjną, prezentacją i muzyką oraz publikacjami muzycznymi. Odpowiadał za budowanie tych firm od zera.

Barber był wiceprezesem i dyrektorem generalnym Morgan Creek Productions. Podczas ośmiu i pół roku pracy w tej firmie kierował bieżącymi operacjami każdej z jednostek biznesowych w ramach Morgan Creek, w tym produkcją filmów fabularnych, dystrybucją zagraniczną, muzyką, prezentacją i kontaktami.

Barber wyprodukował lub był producentem wykonawczym ponad 60 filmów fabularnych i programów TV, w tym m.in. przeboju z 1994 roku, od którego rozpoczęła się zawrotna kariera Jima Carreya – „Ace Ventura, psi detektyw” („Ace Ventura: Pet Detective”) oraz jego bardzo udanej kontynuacji „Ace Ventura: Zew natury” („Ace Ventura: When Nature Calls”), a także kasowego przeboju z 1991 roku „Robin Hood: Książę złodziei” („Robin Hood: Prince of Thieves”) z Kevinem Costnerem w roli głównej.

Jonathan Glickman (Producent) jest prezesem Spyglass Entertainment i odpowiada za rozwój i produkcję wszystkich filmów Spyglass Entertainment.

W 1993 roku Glickman dołączył do Caravan Pictures jako stażysta i do 1997 roku przeszedł całą drogę po szczeblach kariery aż do prezesa firmy. W tym czasie zajmował się takimi projektami jak „Ja cię kocham, a ty śpisz” („While You Were Sleeping”), współpracując przy produkcji. Później był producentem wykonawczym filmów „Zabijanie na śniadanie” („Grosse Pointe Blank”) i „Inspector Gadżet” („Inspector Gadget”). Oprócz tego wyprodukował światowy hit „Godziny szczytu” („Rush Hour”) i jego dwie kolejne części.

W 1998 roku Glickman został mianowany prezesem ds. produkcji w Spyglass Entertainment i w 2003 roku awansował na prezesa wytwórni. Pracując w Spyglass, Glickman wyprodukował takie światowe przeboje jak „Kowboj z Szanghaju” („Shanghai Noon”), „Hrabia Monte Christo” („The Count of Monte Cristo”), „Pacyfikator” („The Pacifier”) i „Autostopem przez Galaktykę” („The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy”).

W 2008 roku wyprodukował przebojową komedię romantyczną „27 sukienek” („27 Dresses”), która jak dotąd przyniosła 160 milionów dolarów brutto na całym świecie.

PETER BILLINGSLEY (Producent wykonawczy) należy do społeczności Hollywood od dzieciństwa; zdobywa nagrody zarówno za występy na ekranie, jak i pracę za kamerą. Ten odnoszący wielkie sukcesy dziecięcy aktor, który z czasem stał się producentem nominowanym do nagrody Emmy, niedawno był producentem wykonawczym letniego kinowego przeboju „Iron Man” w reżyserii Jona Favreau.

Billingsley był także współproducentem filmu „Zrobione!” („Made”) z Jonem Favreau i Vince’em Vaughnem w rolach głównych, a także familijnego filmu „Zathura - Kosmiczna przygoda” („Zathura”) i przebojowej komedii „Sztuka zrywania” („The Break-Up”). Obecnie przygotowuje swój reżyserski debiut „Couples Retreat” z Vince’em Vaughnem, Jonem Favreau, Jasonem Batemanem i Faizon Love, do którego zdjęcia rozpoczną się tej jesieni na Bora Bora.

Dorastając w centrum uwagi publiczności, Billingsley zaczął swoją karierę aktorską w wieku trzech lat, w jednej z najbardziej pamiętnych reklam telewizyjnych z lat 70. Po tym, jak we wczesnej młodości wielokrotnie pojawiał się w programach telewizyjnych i filmach, ten nominowany do nagrody Emmy aktor dał niezapomniany popis w niezwykle lubianym bożonarodzeniowym filmie „Prezent pod choinkę” („A Christmas Story”). Grając Ralphiego, młodsze alter-ego humorysty Jeana Shepherda, Billingsley stale doprasza się w filmie autentycznego karabinu Red Ryder. Ta rola natychmiast uczyniła z aktora gwiazdę, a film od tamtej pory stał się częścią popkultury jako klasyczna współczesna opowieść na Boże Narodzenie.

Urodzony w Nowym Jorku Billingsley mieszka obecnie w Los Angeles, gdzie kieruje Wild West Picture Show Productions, firmą założoną przez Vince’a Vaughna, która obecnie ma umowę pierwokupu projektów z Universal Studios.

Toby Emmerich (Producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem operacyjnym New Line Cinema.

W latach 2001-2008 był prezesem ds. produkcji i nadzorował ją przez większą część najbardziej udanego okresu w historii firmy, dzięki sukcesom takich hitów jak „Władca Pierścieni: Powrót Króla” („The Lord of the Rings: Return of the King”), najbardziej zyskownej komedii 2005 roku „Polowanie na druhny” („Wedding Crashers”), filmom „Sposób na teściową” („Monster-in-Law”), „Teksańska masakra piłą mechaniczną” („The Texas Chainsaw Massacre”), „Elf”, „Pamiętnik” („The Notebook”), „Lakier do włosów” („Hairspray”) oraz „Seks w wielkim mieście” („Sex and the City”).

Będący weteranem branży z wieloletnim doświadczeniem, Emmerich wcześniej był prezesem New Line Music, a ponadto zdolnym scenopisarzem i producentem, który napisał i wyprodukował dla New Line film „Częstotliwość” („Frequency”), który stał się nieoczekiwanym przebojem.

Emmerich studiował na Uniwersytecie Wesleyan. Obecnie jest członkiem zarządów w Neil Bogart Foundation oraz American Cinematheque, a także The Calhoun School w Nowym Jorku.

O filmie

Nikt nie przepada za świętami bardziej niż Brad i Kate...

Corocznie - 25 grudnia - zamożna para z San Francisco (szczęśliwie niezwiązana węzłem małżeńskim) oddaje się świątecznej tradycji, której hołduje każdego roku od chwili zapoznania się – wymykania się swoim zwariowanym rodzinkom na relaksujący, pełen zabawy wypoczynek w jakimś egzotycznym miejscu.

Tam, popijając margaritę przy basenie, wznoszą toast za święta, wiedząc, że raz jeszcze udało im się uniknąć chaosu i emocjonalnych turbulencji swoich czterech rodzin: rozwiedzionych rodziców, kłócącego się rodzeństwa, nieposkromionej dzieciarni i wszelkich jątrzących się żalów i niezręcznych chwil, cechujących każde rodzinne święta Bożego Narodzenia.

Ale nie w tym roku.

Gdy szorty i okulary słoneczne już czekają w walizkach, Brad (Vince Vaughn) i Kate (Reese Witherspoon) zostają uwięzieni na lotnisku w San Francisco przez gęstą mgłę, uniemożliwiającą start samolotu. Co gorsza, uchwyciła ich kamera lokalnej stacji telewizyjnej, dzięki czemu miejsce ich pobytu jest znane wszystkim w mieście... włącznie z ich rodzinami. Nie mając drogi ucieczki ani wymówki, są teraz oczekiwani w domu ojca Brada.

I matki Kate.

I matki Brada.

I ojca Kate.

Cztery Gwiazdki w jeden dzień.

Spodziewając się maratonu rodzinnych spotkań po latach nieobecności, Brad i Kate spodziewają się przewidują najgorsze – i to właśnie otrzymują. Ale podczas gdy Brad odlicza minuty dzielące ich od wolności, Kate, ku własnemu zaskoczeniu, stwierdza, że czuje coś przeciwnego.

Pod koniec dnia każde z nich spogląda z nowej perspektywy na to, skąd się wywodzą... i dokąd zmierzają. Poznanie samych siebie i siebie nawzajem takimi, jakimi są naprawdę, nareszcie daje im szansę na taką miłość, jaką dotąd tylko odgrywali.

Vince Vaughn („Polowanie na druhny”/„Wedding Crashers”) i zdobywczymi Oscara Reese Witherspoon („Spacer po linie”/„Walk the Line”) grają główne role wśród gwiazdorskiej obsady w romantycznej komedii „Cztery Gwiazdki”. W filmie występują także: zdobywca Oscara Robert Duvall („Pod czułą kontrolą”/„Tender Mercies”), Jon Favreau („Sztuka zrywania”/„The Break-Up”), nagrodzona Oscarem Mary Steenburgen („Melvin i Howard”/„Melvin and Howard”), laureaci nagród Grammy Dwight Yoakam i Tim McGraw, nominowana do nagrody Emmy Kristin Chenoweth („Gdzie pachną stokrotki”/„Pushing Daisies”), zdobywca Oscara Jon Voight („Powrót do domu/„Coming Home”) oraz laureatka Oscara Sissy Spacek („Córka górnika”/„Coal Miner's Daughter”).

Film wyreżyserowal Seth Gordon („The King of Kong: A Fistful of Quarters”) według scenariusza Matta R. Allena, Caleba Wilsona, Jona Lucasa i Scotta Moore’a, według historii pióra Matta R. Allena i Caleba Wilsona. Producentami byli Roger Birnbaum („Ścigani”/„Wanted”), Gary Barber („Ścigani”/„Wanted”) i Jonathan Glickman („27 sukienek”/„27 Dresses”). Peter Billingsley, Toby Emmerich, Michael Disco, Richard Brener, Mark Kaufman i Guy Riedel zajęli się produkcją wykonawczą, a Derek Evans - koprodukcją.

W skład zespołu kreatywnego weszli: operator Jeffrey L. Kimball, scenograf Shepherd Frankel, montażyści Mark Helfrich i Melissa Kent oraz i kostiumograf Sophie Carbonell. Muzykę skomponował Alex Wurman, dodatkowo także John O'Brien.

New Line Cinema, wraz ze Spyglass Entertainment, prezentują filmy Birnbaum/Barber Produkcja, Wild West Picture Show / Type A Films. „Cztery Gwiazdki” zostaną wprowadzone do kin w USA przez Warner Bros. Pictures, a Warner Bros. Entertainment Company. Film został zaklasyfikowany do kategorii PG-13 (dla widzów powyżej 13 lat) ze względu na „pewien seksualny humor i język”. Album z muzyką z filmu dostępny w New Line Records.

O produkcji

Dom na święta

„Ten film porusza uniwersalny temat związany ze świętami: niepokój” - mówi z udawaną powagą reżyser Seth Gordon, zauważając, że - „Święta, dom i rodzina potrafią jak żadna inna wartość sprowadzić nas do naszych korzeni i odsłonić osobiste wrażliwe punkty. Co, rzecz jasna, stanowi urodzajny grunt dla komedii”.

Precyzując, dodaje: „Film „Cztery Gwiazdki” opowiada o nieustającym zmaganiu, jakiemu stawiamy czoła – pomiędzy tym, kim jesteśmy, tym, na kogo nas wychowywano i tym, kim się ostatecznie staliśmy. To dlatego powrót do domu może być taki trudny. W chwili gdy przekraczamy próg, zostajemy skonfrontowani z obrazami tego, kim kiedyś byliśmy – lub jak nasi rodzice i rodzeństwo nadal nas widzą – a być może obecnie tacy nie jesteśmy. To natychmiast rodzi dyskomfort”.

Jedyną rzeczą gorszą od konieczności znoszenia tego upokarzającego i żenującego doświadczenia byłby przymus przeżywania tego w towarzystwie swojej ważnej drugiej połowy, tej jedynej osoby spośród wszystkich na świecie, od której chciałoby się, by uważała nas za kogoś super. Albo przynajmniej normalnego. Albo w najgorszym razie nieobciążonego genetycznie przez ten społecznie dysfunkcjonalny ul, jaki zwiemy rodziną.

„W „Czterech Gwiazdkach” Brad i Kate odczuwają wspomniany dyskomfort do granic możliwości, ponieważ po raz pierwszy widzą swoją historię oczyma drugiej osoby” - mówi Jonathan Glickman, który wraz z Rogerem Birnbaumem i Garym Barberem wyprodukował film - „Przez trzy lata byli uważani za ludzi wyrafinowanych, atrakcyjnych i pewnych siebie. W trakcie jednego dnia widzą najgorsze strony drugiego swoich „połówek”, czyli wszystko, co starali się ukryć i przed czym pragnęli się chronić. Wszystko to wychodzi na jaw”.

„Prawda jest taka, że bez względu na moc naszego przekonania, że kogoś znamy, zawsze możemy dowiedzieć się więcej, patrząc na jego relacje z rodziną i widząc ujawnione dzieciństwo. Rodzice i rodzeństwo naprawdę wiedzą, jak trafić w czuły punkt” - twierdzi Vince Vaughn, grający Brada.

Reese Witherspoon, która gra Kate, przyznaje - „To prawda, że ludzie mają skłonność do oceniania własnych relacji w odniesieniu do działań swoich rodziców… Może to być pod wieloma względami zniechęcająca perspektywa”.

„To właśnie dlatego Brad i Kate zręcznie unikali mówienia o sobie - zauważa Vaughn - Oni naprawdę się kochają i nie chcą tego zepsuć. W miarę rozwijania opowieści zdajemy sobie sprawę, jak mocno zostali zranieni w dzieciństwie przez rozpad małżeństw swoich rodziców... Dostrzegają stresy i zobowiązania wynikające z rodzinnego życia, ale nie widzą związanej z nim radości. Dlatego na nowo określają się jako niezależne dorosłe osoby i trzymają się z dala, aby unikać popełniania błędów, które popełnili ich rodzice, i w ten sposób wieść szczęśliwsze życie”.

To plan, który sprawdzał się całkiem dobrze, dopóki ich bożonarodzeniowa ucieczka nie została odwołana, a oni nie zostali nagle zmuszeni stawić temu czoła.

„Kiedy Brad i Kate utykają na lotnisku i zostają schwytani w wir rodzinnych wizyt, prowadzi to do pewnych niewygodnych, od dawna odkładanych i bardzo zabawnych momentów, gdy zaczynają odkrywać niektóre z niezbyt pochlebnych aspektów przeszłości tego „drugiego”. Wtedy historia staje się nie tylko opowieścią o tym, czy w świetle szczerości ich związek przetrwa na długą metę, ale czy przetrwa choćby ten jeden dzień” - mówi Peter Billingsley, jeden z producentów wykonawczych filmu. Billingsley pojawia się też w epizodzie jako pracownik linii lotniczych, stawiający czoła frustracji pary, gdy ich świąteczne plany biorą w łeb.

Stosownie do tematu produkcja „Czterech Gwiazdek” rozpoczęła się na początku grudnia, po czym nastąpiła świąteczna przerwa, pozwalająca obsadzie i ekipie spędzić własne święta z najbliższymi. Naturalnie, motywy z filmu podążyły za nimi do domów. Przede wszystkim zapewniło im to dodatkową komiczną amunicję, gdy powrócili na plan.

Gordon wspomina: „Podczas świątecznej przerwy przypomniano mi, dlaczego ta opowieść jest uniwersalna. W domu panowała napięta atmosfera; moja siostra była na mnie zła, zaistniała kwestia, kto podwiezie babcię na świąteczny obiad, a ja pomyślałem „Oto, co sprawia, że Boże Narodzenie jest zabawne”. Tak więc wiele szczegółów z filmu okazało się prawdziwych i sprawiło, że poczułem się jak wtedy, gdy zaśmiewałem się w głos, czytając scenariusz po raz pierwszy. Ten film czerpie z dynamiki każdej rodziny i każdy może znaleźć swój punkt odniesienia”.

„Wszyscy wnieśli do puli swoje neurozy - potwierdza Glickman - Czy był to reżyser, scenarzyści czy aktorzy – wszyscy doświadczyli własnej wersji tej opowieści. Każdy może się do niej odnieść, bez względu na to, co czujemy w stosunku do naszych rodzin; po prostu wszyscy mamy swoje historie. Są tu własne doświadczenia Vince’a, doświadczenia Reese – to kombinacja pomysłów wszystkich osób”.

„Jako dokumentalista - dodaje - Seth przykłada wagę do zasadniczej struktury, ale się pozwala na rozwój fabuły, gdyż jest to istotne przy tego rodzaju filmie i takiej obsadzie”.

Seth Gordon zyskał powszechne uznanie, w tym nominację od Chicago Film Critics Association, za film dokumentalny z 2007 roku „The King of Kong: A Fistful of Quarters”, będący kroniką daleko posuniętej rywalizacji między dwoma mężczyznami o mistrzostwo w grze komputerowej. Zaprezentował zarówno zabawne, jak i wnikliwe spojrzenie, oraz przykuł uwagę producentów „Czterech Gwiazdek” i Vince’a Vaughna, który mówi: „Pomyślałem, że ten gość ma naprawdę świeże i zabawne podejście, przy tym myśli niestereotypowo”.

Wsparciem dla Vaughna i Witherspoon w ich popisie w „Czterech Gwiazdkach” jest wybitna grupa uznanych artystów, których kariery obejmują branżę teatralną, filmową, telewizyjną i muzyczną. Robert Duvall i Sissy Spacek wcielają się w dawno rozwiedzionych rodziców Brada, Howarda i Paulę, których ścieżki od czasu rozstania tak bardzo się od siebie oddaliły, że trudno uwierzyć, iż nadal mówią tym samym językiem; podczas gdy Mary Steenburgen i Jon Voight grają równie niepasujących do siebie rodziców Kate, Marilyn i Creightona. Dwight Yoakam pojawia się jako pastor Phil, najnowszy z serii adoratorów Marilyn, dla którego zmienia ona swoje życie. Jon Favreau i Tim McGraw wchodzą Bradowi na głowę jako starsi bracia Denver i Dallas, zaś Kristin Chenoweth, jako Courtney, rywalizując z Kate, przypomina jej, gdzie powinno być miejsce siostry...

Gordon mówi: „Oto niektórzy z najlepszych aktorów swego pokolenia; ich zaangażowanie znacznie wzbogaciło film. Miałbym szczęście, pracując choćby z jednym z nich”.

Przez cały czas produkcji współpraca najczęściej przybierała formę improwizacji, przy której Vaughn narzucał tempo całej obsadzie, gdy zgłębiali potencjał komiczny kluczowych scen i tworzyli zabawne kwestie.

„Vince to siła natury - potwierdza Witherspoon - Po prostu pozwalasz mu to robić i masz nadzieję, że potrafisz odpowiednio zareagować. Jest nadzwyczaj dobry w komicznych scenach, ale tu nie chodzi tylko o śmiech; on nigdy nie traci z oczu tego, dokąd zmierza postać, oraz jaki poziom emocji zastosować. Świetnie się bawiłam, przerzucając się pomysłami z nim i innymi aktorami, i patrząc, jak opowieść rośnie i rozwija się. Czasami czuliśmy, że naprawdę rozgryźliśmy jakąś scenę, a potem ktoś wymyślał spojrzenie pod innym kątem i wracaliśmy, dodając więcej, w pewien sposób nawarstwiając rzeczy jedne na drugich i patrząc, jak to działa. Wspaniale było widzieć ludzi z taką inspiracją i tak rozentuzjazmowanych projektem”.

Reakcje i powroty Reese’s były łatwe do rozegrania, gdyż rozumie swoją postać i jest swobodna - mówi Vaughn - Improwizacja nie polega jedynie na tym, co przychodzi ci do głowy, kiedy kamera filmuje; musisz mieć plan gry. Tu chodzi o znalezienie tego, co przysłuży się scenie”.

„Wszystko, co musimy zrobić, to przetrwać ten dzień tak szybko i bezboleśnie jak to możliwe”.

Pierwsza Gwiazdka: ojciec Brada, Howard

Brad i Kate rozpoczynają swoje świętowanie z hukiem (i trzaskiem) w domu, w którym Brad spędził dzieciństwo . Jego ojciec Howard, grany przez Roberta Duvalla, niepodzielnie rządzi kawalerskim gospodarstwem, odkąd matka Brada ulotniła się jakieś 20 lat temu. Od plakatów Ultimate Fighting Championship i bezładnej kolekcji futerkowych zwierzaków, które bracia Brada sami zastrzelili i wypchali, po stary telewizor Howarda i jego lodówkę pełną piwa; „To wyraźny przypadek szalejącego testosteronu - mówi Glickman - Bez ingerencji kobiety nic nie hamuje jego zachowania i Howard jest dzikusem. To jak wilcza nora”.

Howard nie jest złym człowiekiem, jak mówi Duvall, „on po prostu jest facetem, który woli żyć wedle własnych reguł. To zwariowana, dysfunkcjonalna egzystencja… Nie wytykam nikogo palcem - śmieje się - ale mogę się założyć, że istnieją takie rodziny”.

Nieodrodni synowie tatusia, niedoszli zawodnicy UFC, bracia Brada – Denver i Dallas – witają go ciosem, który powala go na łopatki, w mgnieniu oka przenosząc go z powrotem w czasy jego niezbyt radosnej młodości.

Jon Favreau, przyjaciel często współpracujący z Vaughnem jeszcze przed przełomem w ich karierze, jakim była komedia „Swingers” z 1996 roku, przyjął rolę Denvera podczas krótkiej przerwy w swoich obowiązkach reżysera kinowego przeboju „Iron Man”. „Nie sądzę, by Denver był typem myśliciela” - przyznaje - To raczej człowiek czynu, który oddaje się zadumie. On i jego brat aspirują do zostania słynnymi zawodnikami w walkach w klatce… Chociaż niespecjalnie im to wychodzi, to powodem nie jest brak praktyki. Sądzę, że żywią pewną zazdrość w stosunku do Brada, dlatego że został odnoszącym sukcesy prawnikiem”.

„Dlatego też, jako starsi bracia, uważają, że ich obowiązkiem jest pokazać mu, gdzie jego miejsce” - dodaje zdobywca wielu platynowych płyt, piosenkarz i autor piosenek Tim McGraw, którego popis w dramacie z 2005 roku „Friday Night Lights” skłonił producentów „Czterech Gwiazdek” do zaoferowania mu roli głównego sparring-partnera Denvera, Dallasa. „Nie musiałem specjalnie przygotowywać się do tej roli - żartuje McGraw - To dorośli mężczyźni, którzy zachowują się jak 16-latkowie… Nie musiałem się specjalnie zmieniać, ale konieczne było nabranie formy do wrestlingu. Favreau to nie przelewki. Musiałem ciężko się namęczyć, żeby dać mu radę”.

Vaughn przypisuje Favreau zasługi w pomaganiu w rozwijaniu obsesji obu braci. „Postrzegaliśmy ich jako zapalonych wojowników, ale nie takich świetnych, jakich można obejrzeć w płatnej telewizji, tylko bardziej jak facetów, którzy toczą walki gdzieś na podwórkach, a potem umieszczając wideo na YouTube. Favreau podjął ten pomysł i dopracował, uzupełniając o fryzury i tatuaże”.

Nieuniknionym wynikiem ich rywalizacji jest próba woli, która niestety odbywa się na dachu domu Howarda, gdzie Brad usiłuje zaprezentować swoje techniczne zdolności, instalując antenę satelitarną, podczas gdy bracia podają mu tylko tyle sznura, by można się na nim powiesić. Dosłownie.

W międzyczasie Kate znajduje schronienie w kuchni z ciężarną żoną Denvera, Susan, graną przez Katy Mixon („The Informers”), która pozwala Kate opiekować się swoim pierworodnym dzieckiem (a to niesie za sobą równie burzliwy rezultat).

Zanim Bradowi udaje się wydostać, jest już tak wdzięczny, że może uciec z domu bez połamanych żeber, iż nie zauważa subtelnej przemiany w Kate. Przez jedną spokojną chwilę w całej tej szamotaninie, gdy Brad opornie bierze na ręce swoją maleńką bratanicę, Kate spogląda z drugiego kąta pokoju i dostrzega swojego przystojnego – choć niepozbawionego wad – mężczyznę w zupełnie nowym świetle.

Druga Gwiazdka: matka Kate, Marilyn

Brak znajomych bożonarodzeniowych dekoracji przed domem Marilyn, zrównoważony widokiem naturalnej wielkości figury Jezusa z wyciągniętymi ramionami, każe Kate zastanawiać się, kim jest aktualny luby jej matki i jaki jeszcze wpływ mógł on mieć na rodzinę.

Mary Steenburgen, która gra Marilyn, wyjaśnia: „Ona ma wielu przyjaciół. Marilyn zawsze poszukuje prawdziwej miłości i chociaż ta wciąż jej umyka, ciągle ma nadzieję, że następny mężczyzna będzie tym jedynym. Wraz z każdym nowym facetem całkowicie przystosowuje samą siebie i swoje życie do jego upodobań i zainteresowań, tak że Kate nigdy nie wie, kogo albo co zastanie, wracając do domu”.

Podczas gdy Marilyn nadskakuje Bradowi w swej nałogowej adoracji wszystkiego, co wysokie, ciemnowłose i przystojne, Kate doświadcza burzliwego spotkania po latach ze swą siostrą Courtney, graną przez Kristin Chenoweth. Ta była cheerleaderka jest, jak mówi Gordon, „tą spośród nich dwóch, która królowała w liceum i nie całkiem się z tego otrząsnęła, chociaż zawzięcie zachowuje optymizm. Potrzebowaliśmy do tej roli aktorki, która mogłaby poradzić sobie z byciem naprawdę okropną dla siostry, ale wciąż przemawiać do widowni i na swój sposób dać się lubić, więc Kristin była tu absolutnie znakomita”.

Jak wskazuje Witherspoon: „Obie jesteśmy dziewczynami z Południa, drobnymi i jasnowłosymi, więc już wyglądamy jak rodzina. To było emocjonujące - pracować z Kristin i stworzyć relację między rodzeństwem, w której skaczemy sobie do oczu, ale nadal jest jasne, że łączy nas głęboka i pełna miłości więź”.

Chenoweth mówi: „Courtney odnosiła wielkie sukcesy w liceum, podczas gdy Kate była niezdarna i nielubiana. Courtney oczekiwała, że trafi jej się bajeczny mąż i że będzie mieć idealne życie towarzyskie, ale życie nie potoczyło się w taki sposób. Tymczasem Kate wyrosła na prawdziwego łabędzia, ze świetną pracą i fajnym chłopakiem. A więc teraz starsza siostra ma swoją szansę, by przypomnieć Kate – i przy okazji pokazać Bradowi – jak Kate wyglądała kiedyś i jak nic jej się nie udawało”.

Świętowanie szybko przenosi się do kościoła Marilyn, gdzie jej nowo odkryty religijny zapał zostaje wyjaśniony przez wprowadzenie jej najnowszego ukochanego – charyzmatycznego pastora Phila, granego przez gwiazdora muzyki country i cenionego aktora Dwighta Yoakama, który naprawdę zabłysnął w tej roli.

„Pastor Phil początkowo miał grać na gitarze i wygłosić krótkie kazanie, ale Dwight wniósł do tej postaci mnóstwo klasy i pewności siebie, wznosząc ramiona i przemawiając gromkim głosem, który odbijał się echem w najdalszych ławach” - mówi Gordon. Wynikła z tego burza mózgów; ostatecznie zaowocowała gigantycznym ekranem wideo w tle ze zbliżeniem jego twarzy, pokazem świateł, muzyką i wspierającą go pełną sceną.

Yoakam wyjawia: „To była swego rodzaju wyprawa do pełnych sentymentu chwil, które sam przeżyłem, dorastając w kościele fundamentalistów. Najlepsi kaznodzieje potrafią niekiedy być bardzo dramatyczni w swoich sposobie prezentowania i głoszenia, aż do tego stopnia, że nabiera to absurdalnych cech, ale wie się, że stoi za tym ktoś szczerze starający się przekazać ideę. W tym przypadku jest to uniwersalna miłość. O to chodzi pastorowi Philowi”.

Gdy sytuacja raptownie zmienia się z kiepskiej na jeszcze gorszą, Brad i straszliwie przerażona występami na scenie Kate zostają wciągnięci w zastępowanie głównych aktorów w kościelnej bożonarodzeniowej szopce. Wśród oślepiających świateł i bacznych spojrzeń, każda ich pomyłka urasta do gigantycznych rozmiarów. Zanim zdołają się wydostać i udać w kierunku kolejnego przystanku na swojej trasie, ledwie ze sobą rozmawiają.