Filmy podziemia

Ekranizacja drugiej części "Kronik Narnijskich". Rodzeństwo Pevensie wraca niespodziewanie do Narnii, wezwani dźwiękiem magicznej rogu królowej Zuzanny. Minęło kilka stuleci. Prawowici władcy zostali wyparci przez Telmarów, których potomkiem jest obecnie panujący okrutny król Miraz, wuj księcia Kaspiana, którego ma pod opieką i którego planuje uczynić swoim następcą. Zmienia jednak zamiar w chwili, gdy żona daje mu własnego syna. Życie Kaspiana jest odtąd w niebezpieczeństwie, bo Miraz nie zawaha się, by go zabić, podobnie jak wcześniej zamordował jego ojca. Musi uciekać. Kieruje się do lasu, z nadzieją, że napotka tam mówiące zwierzęta, karłów, driady oraz inne mityczne narnijskie stworzenia, w tym samego legendarnego lwa, Aslana, których poznał dzięki opowieściom swojej starej niani.

Trzy mumie, aby odzyskać pierścień, przedostają się do współczesnego Londynu. Czeka ich niezapomniana przygoda.

Kiedy w tajemniczych okolicznościach zostaje zamordowana młoda kobieta, nadkomisarz Król postanawia zająć się tą sprawą.

Trevor Reznik (Christian Bale), prosty mechanik, cierpi na chroniczną bezsenność. Od roku nie przespał ani minuty. Totalne zmęczenie doprowadziło do wstrząsającego pogorszenia się jego stanu zdrowia, nie tylko fizycznego... Trevor czuje się coraz bardziej osaczony przez serię niewyjaśnionych i tragicznych wydarzeń. Wydaje się, że mają one coś wspólnego z nowym pracownikiem fabryki, groźnie wyglądającym Ivanem. Trevor popada w obsesję, w każdej chwili oczekuje czegoś złego. A może tajemniczy prześladowca nie jest tylko wytworem jego wyobraźni?

Kamienica na peryferiach wielkiego miasta, w jakiejś nieodległej przyszłości, w świecie trawionym morderczymi wojnami tworzy centrum niesamowitego światka Delicatessen. W tej kamienicy, zamieszkałej przez niezwykle barwne postacie na parterze znajdują się tytułowe Delikatesy, a w nich potężny rzeźnik Clapet serwujący skazanym na kartkowy system żywnościowy mieszkańcom swe świeże wyroby z... ludzkiego mięsa!

Akcja rozpoczyna się w willi na warszawskim Żoliborzu, jesienią 1942 roku. Konspiracyjne spotkanie żołnierzy armii podziemnej: majora Jeremiego (Jan Englert), rotmistrza Leliwy (Leonard Pietraszak), porucznika Lotki (Piotr Machalica) i najmłodszego z nich wszystkich - podporucznika Peta (Artur Żmijewski). Rotmistrz informuje zebranych, że dowództwo powołało oddział do zadań specjalnych o kryptonimie Litzmanstadt. Dowódcą oddziału został mianowany major Jeremi, tym samym pozostali są od tej pory jego podwładnymi. Od niego dowiadują się o planowanej transakcji zakupu dużej ilości broni i amunicji. Towar ten oferuje oficer sztabu dywizji włoskiej, która po wycofaniu się z frontu wschodniego będzie przejściowo stacjonować na terenach polskich…

Do Paryskiej Opery zgłasza się Krystyna Daee, której głos zachwycił jednego ze sponsorów Opery - hrabiego de Chagny. Jednak z racji niskiego pochodzenia dziewczyny, żona nowego dyrektora, Carlotta - zazdrosna o każdą osobę, mogącą stanowić dla niej konkurencję na scenie - zamiast lekcji śpiewu proponuje nowo przybyłej pracę w swojej garderobie. Dzięki uprzejmości pracownika Opery, Christine może przez pewien czas zamieszkać w jednym z pomieszczeń w podziemiach budynku.Dziewczyna nie zna krążącej od kilkudziesięciu lat legendy o Upiorze, który podobno zamieszkuje tutejsze katakumby. Podanie głosi, że nosi on maskę, a każdy, kto by zobaczył jego twarz lub zapuścił się zbyt głęboko do katakumb, ginie... Tymczasem Christine niespodziewanie interesuje się tajemniczy nieznajomy, podający się za muzyka, który oferuje jej swą pomoc w nauce śpiewu. Nie wyjawia jej, kim jest i - aby nie zostać rozpoznanym, nosi maskę... Wraz ze zmianą dyrekcji, nastają dla Opery czasy dość niespokojne. Nowy dyrektor ani myśli przestrzegać ultimatum, ani żądań, przesyłanych mu w listach przez "Upiora", na czym zaczyna cierpieć kariera jego żony i jego samego...

Nikt nie woła to obraz inicjacji miłosnej – szczególnej przez okoliczności, skomplikowanej przez sposób manifestowania uczuć. Dla samego reżysera było to „studium miłości wyizolowanej”. Bożek i Lucyna spotykają się na wojennym pogorzelisku. Tak jak on w dolnośląskim miasteczku szuka ukrycia, tak ona próbuje budować choćby prowizoryczną przyszłość. Jak to zrobić? Scena gospodarowania opuszczonej rudery ma sens jawnie ironiczny.

Akcja filmu toczy się u schyłku II wojny światowej, przedstawiając dzieje żydowskiej dziewczyny pochodzącej z Niemiec, która cudem uchodzi z życiem, chroniąc się w Holandii. Tam przyłącza się do ruchu oporu, aby dowiedzieć się, kto jest odpowiedzialny za zdradzenie i wydanie jej rodziny w ręce nazistów.

Akcja dzieje się podczas II wojny światowej w okupowanej przez Niemców i francuskich kolaborantów Casablance. Łatwo się tam dostać, ale trudno ją opuścić, zwłaszcza jeśli jest się poszukiwanym przez nazistów, tak jak działacz czeskiego ruchu oporu Victor Laszlo (Paul Henreid). Jedyną jego nadzieją okazuje się właściciel nocnego klubu – Rick Blaine (Humphrey Bogart), cyniczny Amerykanin, który nie jest skory do pomocy, tym bardziej że żoną Victora, jest jego była ukochana, która złamała mu serce, Ilsa (Ingrid Bergman). Dawne uczucia odżywają. W zamian za ułatwienie mężowi wyjazdu z Casablanki Ilsa proponuje Rickowi siebie. Główny bohater musi dokonać wyboru. Czy uczucie zwycięży w obliczu wojny? Scenariusz powstał na podstawie cieszącej się niewielką popularnością sztuki Murraya Burnetta i Joan Alison „Everybody Comes to Rick's”, która nigdy nie doczekała się premiery na Broadwayu. Na realizację obrazu przeznaczono zaledwie 950 000 dolarów, co zmusiło ekipę do drakońskich oszczędności (samolot widoczny w ostatnich scenach zrobiony był z… kartonu). Casablanca to jeden z tych filmów, które mimo upływu lat się nie starzeją. Obraz Michaela Curtiza zdobył pięć nominacji do Oscara® oraz 3 statuetki, włączając w to nagrodę w kategorii „najlepszy film 1943 roku”.