Filmy głupiutkie symfonie

Hades porwał uroczą Persefonę, boginię wiosny, by ściągnąć na świat zimę.

Noe, wraz z synami Szemem, Chamem i Jafetem oraz rozmaitymi zwierzętami budują arkę, podczas gdy ich żony zajmują się zaopatrzeniem jej w prowiant na drogę. Ludzie umacniają drewnianą konstrukcję, natomiast zwierzęta dostarczają materiałów budowlanych. Małpy ścinają drzewa piłami, nosorożec jest wykorzystywany jako żywy hebel, a hipopotam swoimi potężnymi kłami dziurkuje gotowe deski, które chłopcy przybijają kołkami do szkieletu statku. Gdy kończą, spadają pierwsze krople deszczu. Ulewa przybiera na sile z każda chwilą, więc zwierzęta spieszą, aby schronić się w arce, u wejścia na pokład której stoi Noe i sprawdza czy wszystko przebiega zgodnie z ewidencją. Nie obywa się bez problemów podczas zaokrętowania. Słoń z racji swych potężnych gabarytów grzęźnie w drzwiach, osioł zapiera się przed wejściem na trap, a para skunksów przybywa spóźniona, gdy statek odbija już od brzegu. Arka jest miotana przez potężny sztorm, a udręczeni kołysaniem pasażerowie statku ślą żarliwe modły do Boga, aby uciszył burzę. Gdy ustaje deszcz, morze się uspokaja, a niebo wypogadza, pojawia się tęcza i wychodzi słońce a ludzie i zwierzęta wylegają na pokład, aby śpiewem dziękować za jego promienie. Wkrótce opadają wody potopu a zwierzęta opuszczają arkę. Misja Noego zostaje pomyślnie spełniona.

Zając Max i żółw Toby stają do pojedynku w meczu bokserskim. Max denerwuje się, gdy Toby chowa się do swojej skorupy podczas walki, więc próbuje oszukiwać, wrzucając do środka fajerwerki. Jego plan przynosi jednak odwrotny skutek i fajerwerki pomagają Toby’emu wygrać. Jest to kontynuacja filmu Żółw i zając.

Kaczor Donald, tak samo jak Myszka Miki i Goofy, jest jedną z najbardziej lubianych przez dzieci postacią animowaną, którego przygody w postaci komiksów, seriali i filmów pełnometrażowych są do dziś znane i lubiane, a sam kaczor stał się po dziś gwiazdą. Donald jest typem nieudacznika - wieczny pechowiec z wadą wymowy, ma oddaną, śliczną dziewczynę Daisy i energicznych siostrzeńców - Hyzia, Dyzia i Zyzia. Jego niezdarność sprawia, że musi podołać on nie lada trudnym problemom domowym, społecznym, lecz na szczęście zawsze wychodzi z nich cało.

Miekszańcy Hamelin, miasteczka opanowanego przez szczury, oferują worek złota temu, kto poradzi sobie z plagą. Grajek podejmuje się tego zadania i wyprowadza szczury z miasta. Mieszkańcy rozczarowani tym, że grajek zrobił to, grając tylko na flecie, obdarzają go tylko sakiewką drobnych monet. Zdenerwowany grajek bierze flet i gra nową melodię, która powoduje, że wszystkie dzieci z miasta idą za nim.

W tym nagrodzonym Oscarem filmie krótkometrażowym trzy małe świnki budują domki: jedna ze słomy, jedna z patyków i jedna z cegieł odpornych na wilki. Nadchodzi zły wilk i zdmuchuje domki ze słomy i patyków. Wszystkie trzy świnki chowają się w murowanym domku praktycznej świnki, którego wilk nie jest w stanie zdmuchnąć.

Animacja opowiada historię dwóch zakochanych drzewek. Na drodze ich uczucia staje zazdrosny spróchniały pniak, który powoduje pożar w lesie. Szczęśliwie dla wszystkich udaje mu się wyrządzić krzywdę tylko sobie. Las odżywa po pożarze i szykuje się do ślubu zakochanych.

Troje zaspanych maluchów żegluje w swojej łódce wykonanej z bucika, grzęzną na chmurze, a następnie mają rozmaite kłopoty ze swoimi żyłkami wędkarskimi (jedna ląduje na gwieździe przypominającej rybkę, która w końcu zaplątuje się w jego spodniach). Gwiazda zahacza o dwie linki sczepione ze sobą za pomocą landrynkowych lasek. Gwiazdy droczą się z malcem, podczas gdy on tkwi wywieszony za burtą. Obok przelatuje kometa, którą łapią w sieć, a ona ciągnie ich za sobą w dzikim pędzie, aż nareszcie lądują na innej chmurze, gdzie są miotani przez burzę, w końcu ich maszt ulega złamaniu, a burza unosi ich z powrotem na ziemię (do ich łóżeczek, gdzie jak się okazuje, śpi tylko jedno dziecko).

Wielki wyścig. Szybki zając wysuwa się na prowadzenie, ale zatrzymuje się na odpoczynek i popisuje przed króliczkami. Powolny żółw wlecze się w stałym tempie i wygrywa, chociaż zając próbuje spiąć się w ostatniej chwili.

Słoń Elmer przychodzi na przyjęcie urodzinowe swej przyjaciółki, uroczej tygrysicy Tilly, z prezentem, który wzbudza jej entuzjazm i przykuwa jej uwagę na Elmerze. Jednak nie dane mu jest cieszyć się jej sympatią, ponieważ odmienny wygląd słonia – długi nos, nietypowy wśród zgromadzonych zwierząt – staje się pretekstem do kpin i złośliwości ze strony innych zaproszonych gości, zazdrosnych o względy sympatycznej tygrysicy. Urażony słoń opuszcza przyjęcie i oddala się do lasu, aby w samotności przeżywać swój dziwaczny wygląd. Napotyka na żyrafę, która stara się go podnieść na duchu, sama będąc w podobnym położeniu i dzięki temu dobrze rozumiejąc frustracje Elmera. Na przyjęciu u Tilly wybucha pożar, a sama tygrysica jest w poważnym zagrożeniu życia, będąc uwięziona w płonącym domku na drzewie. O tym fakcie słoń dowiaduje się natychmiast, dzięki niezwykłym warunkom fizycznym swej nowej znajomej. Wspólnie biegną z pomocą na miejsce wypadku, gdzie Elmer okazuje się bohaterem dnia. Wykorzystując wybitny wzrost żyrafy oraz pojemne dzioby pelikanów, dzielnie rozprawia się z ogniem przy pomocy swej trąby, której używa w charakterze gaśnicy strażackiej. Wdzięczność ocalonej Tilly przekracza jego oczekiwania, a cała sytuacja jest lekcją pokory dla wszystkich tych, którzy nie potrafią dostrzec waloru w odmienności innych stworzeń.