Filmy romans pozamałżeński

Alicja Albrecht odkrywa nieznane dotąd oblicza polskiej noblistki Marii Skłodowskiej - Curie. To portret niezwykłej kobiety, czułej matki, kochającej siostry. Film nie przemilcza też tematu romansu uczonej ze współpracownikiem jej męża - Paulem Langevinem. Dzięki niepublikowanym dotąd listom Madame historia obfituje w zaskakujące szczegóły z życia Martii Skłodowskiej i jej bliskich. O polskiej uczonej wypowiadają się znakomite postaci francuskiej i polskiej nauki, a także wnuczka samej noblistki - Helene Langevin - Joliot.

Biała to opowieść o tragicznie zakończonej miłości Jana i Pauliny, historia ich spotkań, rozstań i powrotów. Gdy Pauliny nie ma, życie Jana upływa na czekaniu, rozmyślaniu o niej, wpatrywaniu się w rysy jej twarzy powielone na dziesiątkach fotosów. Krótkie, czułe, namiętne spotkania zwykle kończą się zapowiedzią rozstania - Paulina wciąż się spieszy, czeka na nią mąż albo wyjeżdża z teatrem na występy. Rozmowy kochanków brzmią prawie tak banalnie jak kawiarniane przeboje. Prawdziwa udręka, niespełnienie, miłosna egzaltacja - skrywają się pod podszewką słów. Jan najzwyczajniej w świecie pragnie, aby razem byli szczęśliwi. Ze mną to niemożliwe, odpowiada Paulina.

Młody hipis pamięta romantyczny romans, który miał z Francuzką, gdy para podróżowała po Stanach Zjednoczonych. Podczas podróży oddalili się od siebie. Nawet wizyta u Dennisa Hoppera nie połączyła ich ponownie. Oboje mieli romanse z innymi ludźmi, zanim zdali sobie sprawę, że ich związek dobiegł końca.

Polska prapremiera sztuki Goethego odbyła się w 1961 roku w warszawskim Teatrze Współczesnym. Doczekała się też wersji telewizyjnej (premiera 8 lutego 1965 roku). Nowe możliwości techniczne sprawiły, że inscenizacja Erwina Axera jeszcze zyskała na wartości. Pełnym blaskiem jaśnieje też kreacja Zofii Mrozowskiej jako Ifigenii, z pewnością jedna z najlepszych w bogatym dorobku tej aktorki. W mitologii greckiej Ifigenia pozostaje w cieniu swego sławniejszego rodzeństwa – Elektry i Orestesa. Jej losy są wszakże nie mniej dramatyczne, choć pozbawione piętna zbrodni. Przeciwnie, to dzięki Ifigenii naznaczony klątwą bogów ród Atrydów doczekał się moralnego odrodzenia. W klasycznie zbudowanej sztuce Johanna Wolfganga Goethego mniej znana z córek Agamemnona urasta do rangi jednej z najpiękniejszych pod względem etycznym postaci mitologii. Pomimo że sztuka Goethego dotyka spraw makabrycznych i mrocznych, tchnie z niej niezwykły optymizm. Wedle autora „Fausta” człowiek nie może uciec od swego przeznaczenia. Z drugiej wszakże strony dzięki uczciwości, sprawiedliwości i umiłowaniu prawdy jest w stanie odnieść zwycięstwo nad gwałtem i nienawiścią. W dramacie Goethego przemoc, podstęp, zawiść i duma uznają wyższość niezdolnej do kłamstwa i podłości bezbronnej Ifigenii.