Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. Urodził się 13 sierpnia 1935 w Chorzowie. Swoje życie zawodowe i prywatne związał jednak z Wrocławiem. Ukończył krakowską PWST w 1962 r. W tym samym roku, 11 czerwca, zadebiutował na scenie. Po studiach został zaangażowany do krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego. Występował w nim do 1964 r., po czym przeniósł się do Wrocławia. Tam został aktorem Teatru Dramatycznego (1964–1968), następnie – od 1969 – Teatru Polskiego, a później, od roku 1974, Teatru Współczesnego, gdzie pracował do 2013. Jest laureatem wielu nagród i odznaczeń, m.in. doceniono jego drugoplanową rolę w spektaklu „Samobójca” (1988, reż. Jerzy Jarocki), uhonorowaną na XXIX Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1989). Na deskach teatru zagrał w stu trzydziestu przedstawieniach (np. „Dziady”, „Śluby panieńskie”, „Balladyna”, „Kordian”, „Jak wam się podoba”, „Kariera Artura Ui”, „Sprawa Dantona”, „Zemsta”, „Popiół i diament”, „Szewcy”, „Bal manekinów”, „Ksiądz Marek”, „Ślub”, „Wariat i zakonnica”, „Lot nad kukułczym gniazdem”). Znakomicie odnalazł się zarówno w klasyce, jak i sztukach współczesnych. Szczególnie ceni sobie role w adaptacjach Różewicza. Na małym ekranie Bolesław Abart zadebiutował rolą epizodyczną w serialu „Czterej pancerni i pies” w 1966 roku. Rok później pojawił się w pierwszym filmie telewizyjnym – „Zabijaka”. Jego pierwsza rola kinowa to kierowca Sosin w filmie „Znaki na drodze” w 1969. Na swoim koncie ma kilkadziesiąt ról filmowych i telewizyjnych, wśród których warto wymienić produkcje: „Potop” (1974), „Klara i Angelika” (1976), „Matka królów” (1982), „Przyłbice i kaptury” (1985), „Piggate” (1992), „Życie jak poker” (1998), „Świat według Kiepskich” (różne odcinki), „Ptaki śpiewają w Kigali” (2017). Ma żonę Elżbietę, która z zawodu jest lekarką. Para doczekała się dwóch córek oraz wnuczki. Hobby aktora to naprawianie starych zegarów.