Polska aktorka teatralna i filmowa oraz tancerka. Mając 15 lat, zaczęła pracę jako uczennica w sklepie z konfekcją męską w swoim rodzinnym mieście Toruniu. Jej marzeniem był jednak taniec, aktorstwo i śpiew. U obdarzonej niecodzienną urodą młodej dziewczyny dał się dostrzec talent do tańca, co jeszcze bardziej motywowało ją do kontynowania swojej artystycznej pasji. Po ukończeniu szkoły średniej zaczęła pobierać lekcje tańca, m.in. w szkole baletowej przy Teatrze Miejskim w Toruniu – którą ukończyła w 1926 r. Tam również tańczyła przez dwa kolejne sezony. W 1928 r. Helena Grossówna wyjechała do Paryża. Uczęszczała tam na kursy baletowe do słynnej szkoły Matyldy Krzesińskiej i Bronisławy Niżyńskiej. Wraz z innymi polskimi artystami dała serię występów we Francji, Włoszech oraz w Szwajcarii. Również w 1928 r. we Francji poślubiła Jana Gierszala, biznesmena i mecenasa sztuki. Po kilku latach wróciła do Torunia. Tam zaczęła występy m.in. z Jerzym Glińskim, tworząc z nim znakomity i zdobywający szybko popularność duet. W ciągu jednego sezonu Grossówna zagrała w prawie 20 premierach. Sezon 1931–1933 to praca w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W 1934 Grossówna przeniosła się do Bydgoszczy, gdzie zatrudniono ją jako choreografkę. Rok później wróciła do Poznania, gdzie rewelacyjnie zagrała w operetce „Jacht miłości”. Ten występ utorował aktorce drogę do stolicy. Wkrótce w Warszawie zaczęła się błyskotliwa kariera filmowa Grossówny. Do września 1939 roku zagrała w 17 filmach, równocześnie występując w teatrze. Ciężka praca polegająca na umiejętnym łączeniu zdjęć do filmów z występami w teatrze przyniosła aktorce upragniony sukces. Debiut filmowy Grossówny to film „Kochaj tylko mnie" z małą rolą taneczną. Był on jednak na tyle udany, że zwrócił uwagę innych twórców filmowych. Najpierw obsadzano aktorkę w rolach drugoplanowych, z których zawsze wychodziła obronną ręką tworząc bardzo wyraziste i charakterystyczne postaci. Później zaczęła pracować z Eugeniuszem Bodo i Adolfem Dymszą. Zaowocowało to kilkoma wspólnymi, bardzo popularnymi filmami: „Piętro wyżej" (1937 r.), „Królowa przedmieścia" (1938 r. z Aleksandrem Żabczyńskim w roli głównej, w reżyserii Eugeniusza Bodo), „Paweł i Gaweł" (1938 r.) czy „Robert i Bertrand" (1938 r.). W momencie wybuchu wojny we wrześniu 1939 roku, Grossówna pozostała w kraju, angażując się w pomoc walczącym. Prowadziła na warszawskim Targówku kuchnię z posiłkami, a po wybuchu powstania warszawskiego, pod pseudonimem „Bystra” pełniła rolę komendantki grupy kobiecej batalionu „Sokół" w Śródmieściu. Wkrótce trafiła do obozów jenieckich w Niemczech, gdzie przebywała niemal do końca wojny. Powojenne polskie kino nie dało Helenie Grossównie szans na zagranie żadnej znaczącej roli. Powodem była nie akceptowana przez ówczesną władzę wojenna przeszłość aktorki. Wystąpiła zaledwie w kilku filmach, w rolach drugoplanowych. Większość z nich reżyserował Janusz Nasfeter. Warto też wspomnieć, że to właśnie Helena Grossówna zagrała matkę Jacka i Placka w filmie „O dwóch takich, co ukradli księżyc" z 1962 roku z udziałem Lecha i Jarosława Kaczyńskich odtwarzających tytułowe postaci. Grossówna występowała też w kabaretach literackich, m.in. w krakowskim Kabarecie Siedmiu Kotów. Wykonywała też przeboje z przedwojennego repertuaru w objazdowym programie „Koncert humoru i piosenki". Od końca lat 40. występowała w Teatrze Syrena, grając jednak tylko epizody. W połowie lat 60. Helena Grossówna przeszła na emeryturę. Nigdy już potem nie pojawiła się w filmie ani na deskach teatru. Poświęciła się życiu rodzinnemu, zajmowała się domem i ogrodem w Międzylesiu. Zmarła 1 lipca 1994 r. w Warszawie.