Aktor, reżyser, dyrektor teatru. Urodził się w Gdowie koło Wieliczki, zmarł w wieku 99 lat w Krakowie. Uczył się w gimnazjum w Tarnowie, ale nigdy go nie ukończył. Próbował handlu, praktykował w krakowskim sądzie, a nawet w zakładzie ślusarskim. W 1875 zaczął statystować w teatrach krakowskich. W następnych latach występował w wielu trupach teatralnych, m. in. w zespole Anastazego Trapszy. W 1883 powrócił do Teatru Krakowskiego, od tego czasu używał pseudonimu przejętego od nazwiska pierwszej żony, Michaliny Solskiej. Powodem przyjęcia tego nazwiska było ukrywanie się przed żandarmerią, poszukującą go za uchylanie się od służby w wojsku austriackim. W Krakowie pozostał do roku 1900. W tym czasie m. in. występował u boku Heleny Modrzejewskiej. Od 1894 zajmował się także reżyserią. W latach 1900-05 występował we Lwowie. W 1905 został dyrektorem Teatru Miejskiego (od r. 1909 Teatru im. Słowackiego) w Krakowie (o stanowisko to rywalizował m. in. ze Stanisławem Wyspiańskim). Funkcję tę pełnił do 1913, odnosząc w tym czasie ogromne sukcesy, zarówno jako aktor, reżyser i dyrektor. Zagrał wtedy swe najwybitniejsze role, m. in. Starego Wiarusa w "Warszawiance" Wyspiańskiego, Judasza w "Judaszu z Kariothu" K. H. Rostworowskiego i rolę tytułową w "Wielkim Fryderyku" Nowaczyńskiego. W 1913 rozpoczął współpracę z Warszawskimi Teatrami Rządowymi, ale w następnym roku, wobec groźby wybuchu wojny, przerwał występy i wyjechał do Zakopanego. W 1916 występował gościnnie w Krakowie, a w 1917 (na 8 miesięcy) objął dyrekcję warszawskiego Teatru Polskiego. W latach 1922-24 dyrektorował (wspólnie z Juliuszem Osterwą) Teatrowi Rozmaitości. Od 1924 do wybuchu wojny wchodził w skład zespołu Teatru Narodowego, okresowo pełnił też funkcję dyrektora teatru. W 1929 wystawił "Niespodziankę" Rostworowskiego. Kreowaną przez niego postać Ojca krytyka uznała za jedno z największych arcydzieł polskiej sztuki aktorskiej. W 1934 otrzymał godność honorowego dyrektora krakowskiego Teatru im. Słowackiego. W czasie drugiej wojny światowej przebywał w Warszawie. We wrześniu 1939 uderzenie bomby zniszczyło kamienicę (Al. Jerozolimskie 31), w której Solski mieszkał. Pożar strawił cały dobytek artysty. Po powstaniu warszawskim Solski trafił do obozu pruszkowskiego, a następnie do Krakowa. W 1945 powrócił na scenę Teatru im. Słowackiego. W tym samym roku teatr w Tarnowie przyjął jego imię. Ostatni raz wystąpił na scenie 5 czerwca 1954 w Warszawie (miał wtedy 99 lat). Trzy dni po śmierci aktora jego imię przyjęła krakowska PWST.