Popularny aktor bollywoodzki. Jego kariera trwała ponad 35 lat, podczas których zagrał w ponad 300 produkcjach, a także w ponad 150 filmach gudżarackich. Zajmował się także produkcją i reżyserią. Jego żona Manju Asrani jest także aktorką. Jego syn Naveen Asrani (urodzony w 1969) jest cenionym dentystą w Ahmedabadzie. Urodził się w rodzinie Sindhi średniej klasy, bez aktorskich korzeni. Jego ojciec wyemigrował do Jaipur, gdzie otworzył sklep z dywanami. Ma jednego starszego i dwóch młodszych braci. Asrani'ego biznes nie interesował, a z matematyki był słaby. Zdał maturę w szkole Św. Xawiera i skończył koledż w Jaipur. Jednocześnie pracował w All India Radio, aby zapłacić za naukę. Jego ostatecznym celem było zostać aktorem. Zaczął uczyć się aktorstwa u Sahitya Kalbhai Thakkar'a w latach 1960-1962. W 1962 wyjechał do Bombaju w poszukiwaniu możliwości grania. W 1963 Hrishikesh Mukherjee wysłał go do profesjonalnych nauczycieli. W 1964 dołączył do Instytutu Filmowego w Poonie i ukończył kurs dwa lata później. Był zafascynowany wieloma aktorami. W latach 1967-1969 grał w gudżarackich filmach, zanim pojawił się w swojej pierwszej produkcji hindi, niskobudżetowym "Umang" (1970) z Subash'em Ghai i Paintal'em. W 1969 zaproponowano mu rolę przyjaciela Rajesh'a Khanna w "Aradhana", ale Rajesh wolał by zagrał go bardziej doświadczony Sujit Kumar. Hrishikesh Mukherjee także wolał do filmu "Anand" zatrudnić starszą osobę, ale dał za to Asrani'emu rolę w "Bawarchi" (1972). Film ten rozpoczął szereg ról drugoplanowych i komediowych. Aż wreszcie wcielił się w najbardziej rozpoznawalną postać w swojej karierze - strażnika w "Sholay" (1975). Był jednym z najbliższych przyjaciół Amitabha Bachchana. W 2007 on i Prem Chopra jako jedyni starzy przyjaciele Amitabha zostali zaproszeni na wesele Abhisheka i Aishwariyai. W latach 80. zagrał w ponad 50 filmach, ale były one w większości niewielkie, głównie dlatego, że zbliżał się stopniowo do wycofywał się z aktorstwa i rozpoczął kręcić własne komedie. W 1982 roku założył małą gudżaracką firmę produkcyjną wraz z zaprzyjaźnionymi artystami Dinesh'em Hingoo, Harish'em Patel i Salim'em Parvez (syn Yunus'a). Spółkę rozwiązano z dużym zyskiem w 1996 roku. Inwestował także w tkaniny oraz w innych aktorów do roku 1991 kiedy to stracił dużo pieniędzy. Od 1988 do 1993 pełnił także funkcję dyrektora Instytutu Sztuki Filmowej w Poonie. W latach 90. i w 2000 r. zagrał kilka niewielkich ról.