Obyczajowy 2009

Tytułowa blondynka to Sylwia - młoda lekarka-weterynarz z Warszawy. Prowadzi z przyjaciółmi lecznicę dla zwierząt. Kiedy w wypadku ginie jej babcia, komornik domaga się spłaty kredytu. Przychodnia weterynaryjna podupada, a projekt współpracy ze schroniskiem dla zwierząt nie wypala. Sylwia postanawia wyjechać na wieś. Trafia do lecznicy gdzieś na wschodzie Polski i od razu zostaje wrzucona na głęboką wodę. Jej szef doktor Jan Fus wyjeżdża na kilka dni i zostawia Sylwię samą. Dla dziewczyny zaczyna się prawdziwa próba, musi nie tylko wykazać się swoimi zawodowymi umiejętnościami, ale także przekonać do siebie mieszkańców wsi Majaki. Wspomaga ją miejscowy biznesmen – były komandos o pseudonimie Manej. Praca wiejskiej pani weterynarz znacznie odbiega od dotychczasowych doświadczeń Sylwii i obfituje w niespodzianki np. poród krowy w czasie wiejskiego wesela. Jej pacjentami są teraz konie, świnie, kury, kozy...

Rozgrywająca się w malowniczej scenerii mazurskich jezior współczesna opowieść o grupie młodych ludzi odbywających szkolenie w bazie ratownictwa wodnego. Podczas kilku letnich miesięcy, pod okiem grona nieco starszych ratowników instruktorów, młodzi szkolą się, aby zostać ratownikami WOPR. W trakcie kursu kandydaci na ratowników nie tylko podnoszą swoje umiejętności techniczne, ale też niosą pomoc wodniakom poszkodowanym w wypadkach. Wątki osobiste i uczuciowe bohaterów przeplatają się na ekranie z wątkami sensacyjnymi, tworząc barwną, żywą fabułę.

Małgosia (Joanna Brodzik) ma 40 lat. To fatalny wiek, kiedy kobieta nadal czuje się młoda i atrakcyjna, pełna sił twórczych, ale otoczenie często nie podziela tej opinii, usiłując jej wmówić, że wkroczyła już w smugę cienia. Małgosia ani myśli tak siebie traktować: jest pełna energii i optymizmu, lubi i potrafi się podobać, a przy tym nie brak jej ambicji i przekonania o własnej wartości. Przekonania zresztą uzasadnionego: pracuje w agencji reklamowej HopArt niemal od początku jej istnienia, jest doświadczonym i cenionym fachowcem. Prywatnie jest żoną Konrada (Piotr Grabowski), przystojnego architekta zapewniającego bliskim godziwy byt, ma też uzdolnioną muzycznie córkę Marysię (Olga Frycz) wkraczającą właśnie w dorosłość. Rodzina mieszka w eleganckim domu z ogrodem, a sielskiego obrazka dopełnia mieszkająca z nimi przeurocza, mądra i troskliwa teściowa Zofia (Zofia Kucówna), z którą synowa znakomicie się rozumie.

Mówimy o nich, że są prawdziwymi aniołami na ziemi, bo tyle w nich bezinteresownej miłości do drugiego człowieka. Dobroci. Cierpliwości i wyrozumiałości. I gotowości, żeby pomagać. To z pewnością jest prawda o siostrach zakonnych. Ale czy cała prawda? Jakie są wady kobiet, które przywdziały habit? Jak reagują, kiedy ludzie, którym pomagają, są głusi na wszelkie przekonywania? Czy modlitwa jest ich jedynym sposobem na wszystkie problemy? Historia sióstr zaczyna się gdy przeprowadzają się do swojej nowej siedziby - małego, jednopiętrowego domu, który zapisała im była opiekunka Prudencji, znana jako Dobra Pani. Lokum jest kompletnie zrujnowane. Ze ścian odpada stara farba, w suficie są dziury i schody grożą zawaleniem, a instalacja elektryczna iskrzy przy każdej okazji. Stan budynku to największy kłopot sióstr. Ponieważ nie mają pieniędzy na wynajęcie profesjonalnej ekipy remontowej, muszą albo szukać sponsora, albo prosić o pomoc mieszkańców okolicznych budynków. Sąsiedzi zakonnic, pozornie bardzo przyjaźni, tak naprawdę są dla nich przyczyną mnóstwa zmartwień. Tym bardziej, że dotąd siostry nie miały zbyt wielu kontaktów z ludźmi świeckimi. Nic więc dziwnego, że w tym nowym dla siebie świecie czują się zagubione i bezradne. A to rodzi tysiące zabawnych sytuacji. Szczególnie, gdy siostry zaczynają swoim sąsiadom pomagać....

Komedia obyczajowa z elementami farsy, która przedstawia, niekiedy w krzywym zwierciadle, relacje samotnego ojca z dorosłymi synami. Męskie sprawy, problemy – nie tylko z kobietami – a nawet… męskie humory, od których czasami aż iskrzy.