Jest połowa XIX wieku, w życiu niemej kobiety – Ady zachodzą zmiany mające wpływ na jej dalsze życie. Otóż wraz z córką – Florą, opuszcza rodzinną Szkocję, by zamieszkać u boku przyszłego męża, w Nowej Zelandii. Niestety ta daleka wyprawa nie jest dla niej niczym miłym podobnie jak stosunki z jej nowym mężem – Stewartem. Ada cierpi męki, kiedy dowiaduje się, że jej ukochany fortepian, przywieziony ze Szkocji, został sprzedany sąsiadowi – Georgowi. Kobieta znajduje sposób na odzyskanie instrumentu, jednak szybko okazuje się, że ta metoda prowadzi ją do skrajnej, dwuznacznej sytuacji.
Kiedy łódź opuszcza wyspę, Ada wsuwa rękę do wody, która jest cicha i spokojna, a na szerokim planie widzimy wodę, która jest spieniona od ruchu wioseł i łodzi.
Elementy ferelne
Fortepiany z okresu przedstawionego w filmie były wykonane wyłącznie z drewna, bez żadnych metalowych ramek. Fortepian pływałby, a nie tonął.
Ada pisze notatkę do George'a na klawiszu fortepianu, ale wcześniej George powiedział jej, że nie umie czytać.
Ada ma trzy ślady przekłucia w lewym uchu, widoczne, gdy śpi po odcięciu jej palca. Kobiety z Wielkiej Brytanii nie miewały tak przekłutych w tym okresie.