Pressboki

Następna stacja - śmierć. O filmie

Kiedy najnowsze prace – prowokacyjne zdjęcia Nowego Jorku oraz jego mieszkańców nocą - walczącego o uznanie fotografa Leona Kaufmana zyskują zainteresowanie ze strony właścicielki jednej z czołowych galerii w mieście, zachęcony do większej śmiałości Leon postanawia ukazać ciemną stronę ludzkiej natury na nadchodzącej debiutanckiej wystawie . Wierząc, że wreszcie nadał swojej karierze właściwy tor, Leon rozpoczyna obsesyjne poszukiwania brudnych historii, które naprowadzają go na ślad seryjnego mordercy o imieniu Mahogany. Mahogany śledzi nocnych pasażerów metra a następnie dokonuje na nich makabrycznego mordu. Nieodparta fascynacja Mahoganym ściąga Leona, oraz jego poważnie zaniepokojoną dziewczynę Mayę stopniowo coraz głębiej pod powierzchnię ziemi, zwabiając ich ostatecznie w prawdziwą otchłań zła.

Nocny pociąg z mięsem - pierwsza stacja. O produkcji

35-dniowy okres zdjęciowy „Nocnego pociągu z mięsem” rozpoczął się 18 marca 2007 w Los Angeles. Zdjęcia kręcone były między innymi na supernowoczesnej stacji metra Los Angeles City College w Santa Monica &Vermont oraz w studiu filmowym w Sun Valley nieopodal Burbank. Za charakteryzację aktorów odpowiedzialny był zdobywca Oskara (za film Drakula z 1992 roku) Matthew W. Mungle. Lecz aby filmowy pociąg mógł wjechać na tę stację, potrzebne były długie miesiące ciężkiej pracy całego zespołu ludzi.

O reżyserii

Realizacją „Nocnego pociągu z mięsem” zajął się ceniony na całym świecie pochodzący z Osaki reżyser Ryuhei Kitamura, znany z takich obrazów jak Versus, Azumi, Sky High, Godzilla: Ostatnia wojna. To jego pierwszy film zrealizowany w USA. Kitamura poświęcił wiele czasu na znalezienie odpowiedniego scenariusza na swój amerykański debiut, przez ostanie pięć lat przeczytał niemal 50 scenariuszy. Większość scenariuszy, jakie mi przedstawiano to były po prostu horrory klasy B i filmy akcji klasy B, które nie wydały mi się szczególnie nęcące, tłumaczy Kitamura. Przez ostatnie pięć czy sześć lat zrealizowałem już osiem filmów i sądzę, że przetrwałem na rynku ponieważ na każdym filmie staram się odcisnąć swoje piętno. Nawet jeśli robię jakiś szalony film akcji, jak „Versus”, film samurajski, jak „Azumi”, czy też film o Godzilli, zawsze staram się stworzyć swój świat. Nie chciałem psuć sobie kariery podejmując się realizacji filmu tylko dlatego, że ma wysoki budżet albo dlatego że jest to film hollywoodzki. Dlatego bardzo starannie szukałem odpowiedniego projektu.

Kiedy w 2006 roku doszło do spotkania Kitamury z producentami Tomem Rosenbergiem i Garym Lucchesim, zapytany o to, czy słyszał o „Nocnym pociągu z mięsem” reżyser od razu wiedział, o jakie opowiadanie chodzi. Oczywiście, że je znałem, mówi Kitamura. To przecież Clive Barker! Przeczytałem jego opowiadanie dokładnie 20 lat temu. Pierwszą książkę Barkera opublikowano w Japonii w 1987 roku. Kupiłem ją pierwszego dnia, kiedy się ukazała, przeczytałem i byłem nią zachwycony. Kitamura do dziś zachował zresztą pierwsze japońskie wydanie Barkera sprzed ponad 20 lat.

Kiedy przeczytałem scenariusz, pomyślałem, że jest dobry, nawet bardzo dobry, dodaje reżyser. Jestem wielkim fanem Clive’a Barkera więc nie mogłem się oprzeć. Clive to człowiek o przeogromnej, nieograniczonej, wyobraźni. Czułem, że to dla mnie wielka szansa. Sądzę, że to jeden z najkrwawszych i najbrutalniejszych filmów, jakie do tej pory stworzono. Straszy, ale nie chodzi w nim tylko o śmierć. To również film o wspaniałym związku pomiędzy Leonem a Mayą i to także jest powód, dla którego podjąłem się jego realizacji. Nie interesuje mnie samo ukazywanie krwi, przemocy i jatki, zbyt wiele robi się obecnie takich filmów. Mi potrzebna jest historia, bohaterowie i relacje między nimi, a ten scenariusz miał to wszystko. Starałem się wraz z ekipą, aktorami i producentami zbudować pewną unikalną wizję.

O scenariuszu

Scenariusz „Nocnego pociągu z mięsem” oparty jest na kultowym opowiadaniu brytyjskiego pisarza Clive’a Barkera o tym samym tytule, które pochodzi z pierwszego tomu zbioru opowiadań „Księga krwi”. To właśnie po publikacji wszystkich trzech tomów „Księgi krwi” w 1984 roku, Stephen King okrzyknął Barkera przyszłością horroru. To stwierdzenie dało początek niezwykle błyskotliwej karierze Barkera nie tylko jako pisarza, ale także jako scenarzysty i reżysera. Barker został bowiem reżyserem i scenarzystą znanej wielbicielom horrorów serii Hellraiser: Wysłannik piekieł. „Nocny pociąg z mięsem” nie jest też pierwszą próbą adaptacji jego prozy. Na podstawie jego opowiadania Candyman Bernard Rose nakręcił w 1992 roku film o tym samym tytule.

Barker przebywał w Nowym Jorku pod koniec lat 70’, kiedy to w metrze doszło do serii niewyjaśnionych zabójstw. To wydarzenie stało się bezpośrednią inspiracją do napisania „Nocnego pociągu z mięsem”, pierwszego opowiadania ze zbioru „Księgi krwi”.

Jak mówi sam autor: To bezwzględnie przerażające staczanie się ku szaleństwu, ciemności i wszystkiemu, co zakazane”. Barker ma nadzieję, że film będzie dla widzów przeżyciem, które ani na chwilę nie pozwoli im oderwać wzroku od ekranu: Myślę, że będzie wam zależało na bohaterach. W tym filmie obejrzycie wspaniałe kreacje i cudownych aktorów. To nie jest łatwa historia, lecz złożona opowieść o kimś, kto zrzekł się swojej społecznej tożsamości oraz tożsamości kochanka, by stać się kimś innym – oddać się w służbę ciemności. To wybór, przed którym być może każdy z nas czasem staje. Barker podkreśla także, że przez wzgląd na rzeszę fanów opowiadania zachowana została jego istota: Nie sądzę, by ktokolwiek, komu spodobało się opowiadanie, poczuł się zawiedziony.

Aby przenieść 27-stronicowe opowiadanie Barkera na duży ekran, producenci zwrócili się do Jeffa Buhlera, który, jak sam przyznaje, od bardzo dawna szukał okazji, by wziąć udział w tym samym projekcie, co Barker. Film „Nocny pociąg z mięsem” to historia obsesji człowieka, który wierzy, że natknął się na mordercę terroryzującego miasto, wyjaśnia Buhler. Owa obsesja przejawia się w jego fotografiach. To jeden z elementów, których nie ma w opowiadaniu, a które postanowiłem wprowadzić do scenariusza. W książce bardzo dobrze sprawdza się zabieg, który powala czytelnikowi zamieszkać w umyśle Leona. Ale w filmie potrzebowaliśmy sposobu, by ukazać fascynację Leona miastem, tym, co dzieje się w jego ciemnych zaułkach i pod jego powierzchnią. Dlatego właśnie uczyniliśmy z niego fotografa – to pozwala nam zajrzeć w głąb jego umysł i zobaczyć, co dzieje się w jego głowie. Ten fotograf przypadkiem natyka się na mężczyznę, którego podejrzewa o terroryzowanie całego miasta. Wkrótce jednak dowiaduje się, że sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana niż podejrzewał i daje się wessać w sam środek tego, co dzieje się w podziemiach.

Oprócz bycia cenionym pisarzem i reżyserem Clive Barker jest także niezwykle płodnym malarzem. Dlatego dla lepszego przekazania swojej wizji filmowej adaptacji opowiadania stworzył wiele rysunków, mających pomóc reżyserowi zachować artystyczną spójność filmu z jego literackim pierwowzorem. By spełnić tę wizję producent filmu – Lakeshore Entertainment nakłonił do współpracy japońskiego reżysera Ryuhei Kitamurę.